Αδάμαστος

Το πρώτο βήμα

Το λάδι τσιτσίριζε στη καυτή επιφάνεια του τηγανιού και η μυρωδιά του καπνιστού μπέικον είχε γεμίσει την κουζίνα και ολόκληρο τον κάτω όροφο. Έπιασε το σκεύος από το χερούλι, του έδωσε ένα καλό τίναγμα για να ξεκολλήσει το κρέας με το λάδι και έσπευσε προς τον πάγκο. Μπροστά του είχε δυο μεγάλα πορτοκάλια, ένα μανταρίνι και κάτι που έμοιαζε με πορτοκάλι αλλά ήταν σαφώς μικρότερο. Τo έφερε στη μύτη του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Τo έντονο του άρωμα κατάφερε και έφερε την απάντηση που αναζητούσε, Νεράντζι. Σίγουρα δεν θα υπήρχε πρόβλημα να το συμπεριλάβει μέσα στον χυμό. Με χαμόγελο σαν κρεμάστρα σφηνωμένη στα χείλη, πήρε με τα ντελικάτα του δάχτυλα το μαχαίρι δίπλα του και τεμάχισε το κάθε φρούτο σε δυο μέρη ενώ ταυτόχρονα πρόσεχε και το τηγάνι με το μπέικον που συνέχιζε να τσιτσιρίζει. Σούφρωσε ελαφρώς τα χείλη και ξεκίνησε να σφυρίζει μια συμπαθητική μελωδία που μόλις είχε σκεφτεί. Έριξε, λοιπόν, το κάθε φρούτο μέσα στο αποχυμωτή και πατώντας ένα μονάχα κουμπί περίμενε το μηχάνημα να κάνει την δουλειά του. Τα μάτια του λαμπύριζαν στην εικόνα που είχε εμπροστά του˙ σαν να τα έβλεπε όλα για πρώτη φορά στη ζωή του: τον αποχυμωτή, την εστία με τα μάτια που έκαιγαν σαν φωτιές, το ψυγείο που ίσως θα μπορούσε να ήταν πιο γεμάτο.
Με ένα βήμα και ένα ακόμα, γλίστρησε προς το τραπέζι κρατώντας προσεχτικά το τηγάνι με το καυτό λάδι που τσίριζε πως ήταν έτοιμο. «Σε άκουσα,» μουρμούρισε περιπαιχτικά και έχυσε το περιεχόμενο στο μεγάλο πιάτο . Το μπέικον χύθηκε με χάρη και φρόντισε με το μικρό του κουτάλι να το περιλούσει με λάδι. Κοίταξε το έργο του ιδιαίτερα περήφανος και έσπευσε προς το κανάτι που είχε γεμίσει πια με το ζουμί των φρούτων. Γέμισε ένα ποτήρι και το επεξεργάστηκε προσεχτικά. Μπορούσε να διακρίνει στο έντονο πορτοκαλί του περιεχόμενο λίγη πούλπα α κολυμπάει ανέμελα μα δεν θα τον πείραζε. Ίσως και να το έκανε και πιο απολαυστικό. Έπειτα, σαν σίφουνας έτρεξε για μερικές λεπτομέρειες όπως χαρτοπετσέτες, φρέσκο ψωμί που είχε αγοράσει πρωί πρωί από τον φούρνο της γειτονιάς, λίγο μέλι σε περίπτωση που χρειαζόταν κάτι γλυκό να τον στηρίξει και... Το βλέμμα του έπεσε στο πιάτο. Οι λεπτοκομμένες φέτες μπέικον, ροδοκοκκινισμένες και αχνιστές προσπαθούσαν μετά βίας να γεμίσουν έναν άδειο χώρο. Με τα χέρια στη μέση χάθηκε σε περισυλλογή. Δίχως μεγάλη καθυστέρηση έτρεξε προς το ψυγείο, το άνοιξε και χώθηκε ολόκληρος μέσα αναζητώντας το τελευταίο κομμάτι, εκείνο που θα ολοκλήρωνε το λαχταριστό του έργο. Αναστέναζε και ξεφυσούσε. Μπορούσε να διακρίνει μονάχα γάλα, λίγα φρούτα πεταμένα από δω κι από κει, μαρούλια, δυο τρεις ντομάτες αμφιβόλου ποιότητας, τάπερ ξεχασμένα και σφιχτά σφραγισμένα και ένα κατσαρόλι άδειο σχεδόν από ό,τι φαινόταν να ήταν ρύζι. Έσκυψε πιο μέσα, με τα χέρια του να προσπερνάνε, να βγάζουν έξω και να επεξεργάζονται οτιδήποτε που του κινούσε την περιέργεια. Για κακή του τύχη αυγά ήταν άφαντα σε όλο αυτό τον χαμό.
Ίσιωσε το κορμί του αρκετά προβληματισμένος. Δεν του είχε μείνει καθόλου χρόνος. Το βλέμμα του βγήκε από την κουζίνα και κατευθύνθηκε στο στενό διάδρομο. Αν έστριβες στα δεξιά, θα εμφανιζόταν μπροστά σου η μεγαλεπήβολη και η πιο φασαριόζα σκάλα σε όλη τη γειτονιά. Ένα μόνο βήμα και το παλαιωμένο ξύλο ούρλιαζε σαν να το κακοποιούσαν. Όταν με το καλό θα ξεκινούσαν οι επισκευές, σύμφωνα με το σχέδιο στο μυαλό του, η σκάλα θα ήταν πρώτη στη σειρά.
Σιγογέλασε.
Μπορούσε να ακούσει το νερό που έτρεχε από το μπάνιο του πάνω ορόφου. Σύντομα ο Λουί θα τελείωνε με το μπάνιο του και αν πήγαιναν όλα κατ' ευχή θα κατέβαινε στη κουζίνα. Είχε με το μέρος του το πολύ ένα δεκάλεπτο. Έπιασε σε ψηλό κότσο τα μαλλιά του με ένα λαστιχάκι που φορούσε στον καρπό του και έκλεισε με στόμφο την πόρτα του ψυγείου. Ευθύς και δίχως να το υπολογίζει, τα σκούρα μάτια του έπεσαν σε ένα τσαλακωμένο πακέτο αλεύρι που δέσποζε πίσω από την είσοδο της κουζίνας και πάνω από μια μικρή κούτα με κρεμμύδια. Το πλησίασε διστακτικά και το εξέτασε, ενώ έντονος ενθουσιασμός γεννιόταν στη καρδιά του. Μόλις είχε βρει την απάντηση στο μεγαλύτερο ερώτημα που τον απασχολούσε.