Chapter 15

37 2 0
                                    

A/N: Hello my dear readers! I would like to dedicate this chapter to a supportive friend of mine who never failed to motivate me ever since I started to write this novel.

Hi cristalrizzabelle

I love you and I hope to see you soon!

***

When I woke up, I found myself still sitting on the swivel chair. Nakapatong ang ulo ko sa dalawang braso sa lamesa malapit sa keyboard. I yawned before stretching my arms, ngunit biglang may nahulog sa sahig.

Umupo ako ng maayos saka kinuha iyon. It was a plain white polo with a man-scented perfume on it.

It smells like someone and it was wrapped around me earlier.

I looked at Raven and he's still in the bed, sleeping peacefully. Napatingin akong muli sa damit na hawak-hawak. Did he put this to me?

Binuksan ko ang computer at tiningnan kung anong oras na. It's five forty-three PM. I think I should go now. Aayusin ko nalang ulit 'tong ginawa ko bukas.

I fixed the table. Kailangan pa naming magresearch para sa iba pang parts ng article. Mas masusunod namin ang nasa critiques kung mas paglalaaanan pa ng oras ang pagbuo at pagsasaliksik rito.

Tumayo ako at lumingon sakanya. Is he okay? Kumusta na kaya ang lagnat nito?

I walked towards him to check if he's really okay.

Malalim ang paghinga nito at nakabalot ng kumot. I tried to touch his forehead. Thank God! He's not hot anymore. Sakto na lamang ang temperatura nito.

I can't help but to smile.

He suddenly opened his eyes. Mabilis na inalis ko ang kamay sa gulat kasabay ng pag-atras rito.

And he just stared at me... blankly.

"I was just checking your temperature, sorry if I wake you up." Agad na pagpapaliwanag ko saka lumayo ng kaunti rito.

Awkward.

Tumikhim ako bago muling nagsalita. "Mabuti't okay kana. Ahm, I need to go now. I already saved my work in your files just in case you want to check."

He didn't answer. I bit my lower lip feeling the akwardness between us. Bakit ba kasi tutok na tutok ito kung makatingin ngayon. Pakiramdam ko tuloy may dumi ako sa mukha.

"I-I need to go. Malapit ko nang matapos yung isa pero kailangan pa ng karagdagang research." Muling pagpapaalam ko. Ang bastos naman kasi kung lalabas ako at iiwan agad ito. Ngunit hindi ko rin maintindihan kung bakit hindi ko pa maigalaw ang mga paa gayong nakapagpaalam naman na ako.

Hindi parin ito sumasagot.

I can only hear the sound coming from the aircon in the room. Wala ba sya sa mood makipag-usap kapag bagong gising? Why is he ignoring me?

Para itong robot na hindi manlang gumagalaw sa kinahihigaan. Hindi rin nya inaalis ang matiim na patitig nya sa'kin. Should I take that as creepy?

Medyo naguguluhan narin ako sa kinikilos nito. The way he looked at me is like he's memorizing every line on my face.

"Bakit ka nakatingin ganyan?" There. I asked.

"Because i'm definitely not blind."

Straight sarcasm.

What a nice answer.

"Seryoso ako Raven..." Nanghihinang napababa ang mga balikat ko kasabay ng isang malalim na buntong-hininga.

"And do you think I am joking?" I look at his face. It's dead serious ngunit iba ang nilalabas ng bibig nito. He's probably messing with me using his sarcasm talent. Oo talent nya 'yon.

Countless Mistakes Место, где живут истории. Откройте их для себя