Don't Leave Me Again

Κεφάλαιο 4

3,2,1....

Τέλος

Το κουδούνι μόλις χτύπησε και άλλη μια σχολική ημέρα τελείωσε.

Σήμερα ευτυχώς η μέρα στο σχολείο πέρασε πολυ ήρεμα.

Αν και στα περισσότερα διαλλείματα δεν βγήκαμε από την τάξη επειδή βαριόμασταν, και εγώ και η Άννα, δεν μας ενόχλησε κάνεις. Ουτε ο Αχιλλέας, ουτε ο Ορφέας, ουτε η Βάνια.

Πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω από την τάξη μαζί με την Άννα.

"Θα έρθουν να σε πάρουν οι γονείς σου?"

"Ναι. Θες να σε πάμε σπίτι στο δρόμο μας είσαι"

"Προτιμώ να περπατήσω. Εξάλλου μπορεί να βρώ τον Έκτορα στο δρόμο και να πάμε μαζί στο σπίτι"

"Όπως θες. Να προσέχεις εεε. Θα τα πούμε", με αγκαλιάσετε και έφυγε προς το αυτοκίνητο της μαμάς της.

Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα από μέσα τα ακουστικά μου. Τα συνδεσα με το κινητό και έβαλα ένα playlist του Harry Styles στο Spotify.

Στο δρόμο έβλεπα πολλές παρέες από συμμαθητές μου να κατευθήνονται προς στις κοντινότερες καφετέριες.

Και πολλα ζευγαράκια να κρατιούνται χέρι χέρι και να περπατάνε μέσα στο πάρκο ή να κάθονται στα παγκάκια.

Μακάρι και εγώ είχα ένα άτομο το οποίο να με αγαπάει και να με νοιάζεται. Αλλά δεν βιάζομαι. Ο στόχος μου φέτος είναι οι Πανελλήνιες. Οι σχέσεις μπορούν να ξεκινήσουν μετά.

Ήμουν έτοιμη να περάσω τον δρόμο έστω να περάσω απέναντι.

Ο ήχος στα ακουστικά μου ήταν πολυ δυνατός και έτσι δεν άκουγα απολύτως τίποτα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ακούσω την κόρνα του αυτοκινήτου που ερχόταν με ταχύτητα κατά επάνω μου.

Έβλεπα το αυτοκίνητο να έρχεται κατά τα επάνω μου και δεν έκανα τίποτα. Ήταν λες και είχα κοκαλώσει. Έκλεισα τα μάτια μου και ήμουν έτοιμη για το χτύπημα.

Ήμουν έτοιμη για τον αφόρητο πόνο που θα ένιωθα μετά. Αν βέβαια ζούσα.

Ένιωσα όμως ένα σώμα να πέφτει επάνω μου και να με τράβα προς την άκρη του δρόμου.

Το σώμα μου προσγειώθηκε πάνω στο σώμα του ατόμου που με έσωσε.

Τα μάτια μου ήταν ακόμη κλειστά και η μουσικη στο τέρμα.

Ένιωσα τα ακουστικά μου να πέφτουν προς τα κάτω και έτσι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακούσω την βαριά ανάσα του ατόμου που βρισκόταν από κάτω μου.