Don't Leave Me Again

Κεφάλαιο 12

Βγήκαμε απο το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην αμμουδιά της παραλίας.

Είχα καιρό να έρθω σε αυτό το μέρος.

Η παραλια αυτή ήταν το σημείο μας. Το μέρος που ο Αχιλλέας και εγώ ήμασταν μόνοι και νιώθαμε ελεύθεροι.

Πολλές φορές ερχόμασταν κρυφά. Χωρίς να το καταλάβαιναν οι γονείς μας ή τα αδέρφια μας. Περνάμε το λεωφορείο και καθόμασταν με τις ώρες στην αμμουδιά κοιτάζοντας την θάλασσα.

Είχα να έρθω από τότε που κάναμε ακόμη παρέα.

Απέφευγα να ερχόμουν εδώ γιατί μου θύμιζε πολλές αναμνήσεις και αυτό με πλήγωνε.

"Γιατί ήρθαμε εδώ?", σταμάτησε να περπατά και γυρισε να με κοιτάξει.

"Σου υποσχέθηκα ότι θα σου εξηγήσω για το στοίχημα. Όποτε δεν θα υπήρχε καταλληλότερο μέρος από αυτό. Καταλληλότερο από το Δέντρο της αλήθειας."

Το Δέντρο της αλήθειας.

Ήταν το μέρος που λέγαμε τα πάντα.

Τα μυστικά, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις χαρές μας. Όλα!

Είχαμε ορκιστεί ότι θα λέγαμε πάντα την αλήθεια. Σε εκείνο το μέρος, κάτω από τα κλαδιά του δέντρου, θα λέγαμε μόνο την αλήθεια.

Καθίσαμε κάτω από σκιά του δέντρου και κοιταγαμε την θάλασσα.

Για λίγα λεπτά δεν μίλαγε κανείς μας. Μέχρι που αποφάσισα να σπάσω την σιωπή.

"Λοιπόν", με κοίταξε. "Εξήγησε μου για το στοίχημα"

"Λοιπόν.... Καταρχάς το στοίχημα το έμαθα τυχαία"

"Τι εννοείς?"

"Το Σάββατο, στο πάρτι, καθόμουν με τον Ορφέα και κάτι αλλά παιδιά και μιλάγαμε. Στην παρέα ήταν και οι φίλοι του Λουκά. Ξεκίνησαν σε κάποια φάση να λένε σχόλια του τύπου 'ο Λουκάς τώρα καλοπερνάει', 'ο Λουκάς τώρα παίρνει την ανταμοιβή του' και άλλες τέτοιες μαλακίες. Εγώ τους ρώτησα τι εννοούσαν και μας είπαν ότι είχαν βάλει σαν παρέα ένα στοίχημα ότι ο Λουκάς θα κατάφερνε να σε ρίξει στο κρεβάτι μέσα σε μια εβδομάδα. Όταν το άκουσα αυτό έμεινα. Δεν το περίμενα. Ήξερα ποσο καθίκι ήταν αλλά όχι να φτάσει και σε τέτοιο σημείο. Άρχισα αμέσως να σε ψάχνω μέσα στο κόσμο. Ρώτησα κάποια άλλα παιδιά και μου είπαν ότι είχες πάει μαζί τον Λουκά στο πανω όροφο. Άρχισα να ψάχνω ένα ένα τα δωμάτια μέχρι που σε βρήκα. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις."

Για λίγα λεπτά επικράτησε ξανά σιωπή. Εγώ κοίταγα την θάλασσα και ο Αχιλλέας την αμμουδιά.