Don't Leave Me Again

Κεφάλαιο 32

8 χρόνια μετά

"Μαμά. Μπαμπά. Ξυπνήστε", άκουσα την φωνή του Ανάσταση μου.

"Αγόρι μου κάνε λίγο ησυχία θα ξυπνήσεις την μαμά", η αγουροξυπνημενη βαριά φωνή του άντρα μου με έκανε να χαμογελάσω.

"Μα αυτό θέλω μπαμπά. Πρέπει να ξυπνήσετε. Τα δίδυμα είναι στην κουζίνα και προσπαθούν να μαγειρέψουν", μόλις άκουσα τα λόγια του πετάχτηκα από το κρεβάτι.

"Τι κάνουν λέει?", φόρεσα τις παντόφλες μου και έτρεξα προς την κουζίνα.

Τα δίδυμα μπορεί να είναι τεσσάρων ετών, όμως είναι διαβολάκια. Ίδια ο πατέρας τους.

Την προηγουμένη φορά που ήθελαν να μαγειρέψουν μετέτρεψαν την κουζίνα σε πεδίο μάχης. Παντού υπήρχε αλεύρι. Στο πάτωμα, στο τραπέζι, στις καρέκλες, μέχρι και μέσα στα ντουλάπια. Ας μην μιλήσω για τα δεκάδες σπασμένα αυγά στο πάτωμα και στα μαλλιά τους, αλλά και το μέλι και την μαρμελάδα φράουλα.

Ευτυχώς όμως αυτή η καταστροφική τους πλευρά βγαίνει μόνο όταν θέλουν να μαγειρέψουν. Τις υπόλοιπες σκανταλιές τις κάνουν μαζί με τον πατέρα τους, τα έχει κάνει και τα δυο σαν τα μούτρα του δυστυχώς.

Ευτυχώς ο μεγάλος μου ο γιος έμοιασε σε εμένα. Ο Ανάστασης μου είναι πολύ ήσυχο παιδί, από μωρό. Δεν μας ταλαιπώρησε, σε αντίθεση με τα αδέρφια του, τον Δημήτρη και την κατά ενός λεπτού μικρότερη του Έλενα.

Μόλις μπήκα στην κουζίνα και κοίταξα τον χώρο, χαμογέλασα. Δεν είχαν κάνει καμία ζημιά, εκτός από τον πάγκο της κουζίνας, στον οποίο υπήρχαν απλωμένα φαγητά και ροφήματα. Τα γλυκά μου, φτιάχνουν πρωινό.

Ο Αχιλλέας και ο Ανάστασης έφτασαν δίπλα μου.

"Αποκλείεται", άκουσα να ψιθυρίζει ο γιος μου δίπλα μου. Χαμογέλασα.

"Είδατε τσάμπα ανησυχείτε. Τα παιδιά μου δεν κάνουν ζημιές", πήρε ένα δολοφονικό βλέμμα και από τους δυο μας. "Καλά σταματάω, μην με σκοτώσετε μάνα και γιος"

Τον αγνόησα και πλησίασα τα δίδυμα, τα οποία είχαν τοποθετηθεί δυο καρέκλες κοντά στο πάγκο και κάθονταν όρθια επάνω. Ήταν πλήρως αφοσιωμένα σε αυτό που έκαναν.

Ο Δημήτρης έβαζε μαρμελάδα πάνω στις φρυγανιές, ενώ η Έλενα έβαζε χυμό σε δυο γυάλινα ποτήρια και σε τρία πλαστικά, ρίχνοντας και λίγο στον πάγκο.

"Μωρά μου τι κάνετε εδώ?", γύρισαν και με κοίταξαν χαμογελαστά.

Η μικρή μου πριγκίπισσα ήταν ίδια με εμένα, ενώ ο μικρός μου πρίγκιπας ίδιος ο παππούς του, δηλαδή ο πατέρας μου. Ο μεγάλος μου πρίγκιπας από την άλλη, έμοιαζε στον πατέρα του, ευτυχώς μόνο εξωτερικά.