Don't Leave Me Again

Κεφάλαιο 11

"Μαμά φεύγω. Πάω σχολείο", φώναξα ώστε να με ακουσει.

"Νταξει αγάπη μου. Καλο μάθημα"

Βγήκα από την πολυκατοικία και είδα την Άννα στο απέναντι παγκάκι.

"Καλημέρα"

"Καλημέρα Λυδ. Πως είσαι σήμερα?"

"Καλυτερα. Αν και φοβάμαι να παω σχολείο. Ξέρεις, για να μην τον δω μπροστά μου μετά από όλο αυτό."

"Μην ανησυχείς θα είμαι συνέχεια δίπλα σου. Οπουδήποτε. Γαμώτο, γιατί να μην ήμουν μαζί σου εκείνη την ώρα να τον πλακώσω στο ξυλο? Γιατί να παω να χορέψω ενώ εσύ εκείνη την στιγμή βρισκοσουν σε κίνδυνο?", με κοίταξε. "Συγγνώμη φιλενάδα. Δεν θα συγχωρήσω ποτε τον εαυτό μου για αυτό που σου συνέβη"

"Άννα δεν φταίς εσυ. Στο ξανά είπα αυτό. Εγώ φταίω. Έπρεπε να είχα καταλάβει τον χαρακτήρα και τις επιθυμίες του Λουκά. Έπρεπε να είχα ακούσει τον Αχιλλέα"

"Πάντως αυτό που έκανε ο Αχιλλέας ήταν γλυκό. Να σε σώσει από το κτήνος, το απόβρασμα της κοινωνίας. Λες να έχει μετανιώσει για όλα αυτά τα χρόνια?"

"Δεν ξέρω. Δεν νομίζω.... Γαμώτο είμαι τόσο μπερδεμένη με την συμπεριφορά του Αχιλλέα τις τελευταίες μέρες που δεν ξέρω τι να πιστέψω. Τη μια μου φέρεται σωστά και με σώζει και από την άλλη κάνει ότι έκανε και τα προηγούμενα χρόνια, με μειώνει"

"Είναι διπολικός ο τύπος"

"Σε αυτό θα συμφωνήσω. Αλλά τώρα ας μην μιλάμε για αυτούς γιατί φτάσαμε σχολείο"

Όταν περάσαμε την σιδερένια πόρτα κατευθυνθηκαμε προς το παγκάκι μας.

Όμως κάτι μας σταμάτησε.

"Λυδία περίμενε"

Δεν γυρισα να κοιτάξω, ούτε η Άννα, γιατί ξέραμε ποιός ήταν.

"Λυδία μπορούμε να μιλήσουμε?"

Η Άννα γυρισε να τον κοιτάξει.

"Πως τολμάς και έρχεσαι εδώ μετά από όσα έκανες?"

"Δεν μίλησα σε εσένα Άννα.", ένιωσα το βλέμμα του παλι επάνω μου. " Λυδία μπορούμε να μιλήσουμε?"

Δεν έκανα τίποτα.
Δεν γύρισα να τον κοιτάξω.
Δεν μίλησα.

"Είδες δεν θέλει τίποτα από εσένα. Μπορείς να φύγεις."

"Άννα σκάσε. Λυδία σε παρακαλώ"

Γυρισα προς το μέρος του.

"Άννα πάμε να φυγουμε"

Ξεκινήσαμε να προχωράμε προς την αντίθετη πλευρά.