Soulstone Academy

Chapter Six: Awanggan

Parang final march ko na ang pagpunta namin sa Awanggan. Si Andreas ang nauna sa amin dahil siya naman ang nakakaalam ng pasikot-sikot ng eskwelahang 'to. Kung noon ay mamamangha pa ako sa interior design ng corridors at ceilings, mas pinagtutuunan ko ng pansin ngayon ang nagrereklamong tiyan.

Oh, gosh. Kung pwede lang siguro tumakbo matagal ko nang ginawa 'yon. Bahala na sila kung anong isipin nila sa'kin basta makakain lang ako ngayon. Sana naman wala ng linya-linya do'n dahil baka ang unang gulo ko sa school na 'to ay tungkol sa pagkain.

Thankfully, after thirty years na sampung minuto lang naman talaga, narating din namin ang Awanggan. Ang mga luha ko na konti na lang ay babagsak nang makatayo kami sa harap ng double doors ay bumalik nang makita ko ang kalooban nito.

It was breathtaking. The dining hall was wide and marvelous. Arched windows were planted on the marble walls that housed a line of bright fire lamps. Sa taas ay ang nagni-ningning na chandeliers na gawa sa gold at diamonds. Sa pinakadulo naman ng Awanggan ay ang malaking mesa kung saan nakaupo ang mga guro siguro at sa likod nito ay ang upuan ng dean. Facing them are the seven dining tables na sobrang haba at andaming pagkain.

Iginiya kami ni Andreas sa pinakadulong mesa. Kasinghaba nito ang iba pero naging vacant ang dulo dahil kokonti lang kami, hindi kagaya sa kanila. That's when I realized na by houses siguro ang mesa, dahil na rin sa mga unipormeng suot nila. If our neckties are brown, ang kanila ay gold, green, blue, pink, orange at purple. And their capes have the same symbols as their houses door in the dormitory.

Sa pagpasok pa lang ay nararamdaman ko na ang mga mata nila sa'min. Nanunuri ito at nag-aaral. While some of their gazes held reverie, mayro'n din namang nakakainsulto ang tingin. Na para bang hindi kami worthy na makikain kasama nila pagkatapos naming magpagulong-gulong doon sa semento. May iba pa naman sa'min na nakabendahe o saklay dahil sa nangyaring laban.

Pairap akong umismid. My gosh, if they dare to look at me with disgust, straight in my eye, I wouldn't hesitate to let them feel the dirt. Sisirain ko ang carefully-planned skin care routine nila 'pag nagkataon.

Nauna akong umupo sa lahat at kailangan pa akong hilahin patayo ni Tamara dahil sa nanlilisik na mata ni Andreas. I frowned, tilting my head. Ano ba? Hindi pa ba kami kakain?

"Dean Paham, these are the fifty students who completed their admission at the Hantei Hall today. I present to you, and everyone in this room, the House of Blades." anunsiyo ni Andreas na agad yumuko.

Sumunod naman sa pagbow ang iba kong kasama maliban sa'kin, kaya hinatak ako ni Tamara pababa.

"Raven, si Dean 'yan. Kailangan nating magbigay galang." bulong niya sa'kin.

"Ah, okay."

Heavens, nilalandi na ako ng amoy ng pagkain at napakalapit pa nito! Parang nasa forbidden relationship tuloy kaming dalawa at hindi ko siya pwedeng mahagkan sa kokonting oras dahil napakaraming tao.

"Napanood ko nga ang angking talento nila sa pakikipaglaban at hindi ako nadismaya. Sige, maari na kayong umupo at kumain dahil alam kong nagugutom na ang mga bata."

Tama ka diyan, Paham! Lollipop lang ang pinagtiyagaan ko mula kanina!

Nang sumenyas si Andreas na pwede na nga ay mabilis pa ako sa alas-kwatrong umupo at kumuha ng pagkain. Naramdaman ko ang pagtigil ng tao sa magkabilang tabi ko dahil agad akong lumamon. I glanced at them, face full with food.

"Whurt?" ngumunguyang tanong ko kay Tamara na tawa ng tawa.

"Gutom na gutom ka na ba talaga, Raven?" she chuckled while slowly filling her plate with food. Binigyan niya ako ng isang basong tubig. "Eat slowly kasi baka mabilaukan ka. And drink water."