CHAPTER 34

405 20 0
                                    

Chapter 34

SASHA COULDN'T move a single muscle after hearing those from him. Ngunit ang luha niya ay patuloy sa pag-agos at hindi siya nag-abalang punasan ito. She was staring at his blue orbs filled with different kinds of emotion. May munting ngiti ito sa labi at kahit puno ng iba't-ibang emosyon ang mukha nito ay hindi parin nakatakas sa kanya ang lungkot na bumalatay dito.

But why? Is he sad because of what she said before? That she was trying to wipe him away in her heart? Yes, that's true. And now she's still trying. Pero sa lahat ng nalaman niya at ginawa nito, parang hindi na niya kayang palayasin ito sa kanyang puso.

Before, she was asking herself if she did something wrong to deserve those pain that he gave to her. Kung may nagawa ba siyang masama sa past life niya at bakit parang triple triple naman yata ang balik na sakit sa kanya? She did nothing wrong. Lahat ng ginawa niya ay pinag-isipan niyang mabuti. But in the end, she was still the person who hurt the most.

And now, she was asking herself if she was worth it for his love? Kahit ilang gabi na ang nagdaan, hindi parin nakalimutan ni Sasha ang sinabi nito sa kanya. He lost the woman he loves.. and he almost lost his company. What the hell just happen?

"Hey, I don't intend to make you cry. Ayokong mamula ang mga mata mo kaya tumahan ka na, please?"

His voice were too soft and it made her calm. Puno ng pag-aalala ang mukha nito habang pinupunasan ang kanyang luha.

"I.." she bit her lower lip when she can't comprehend some words to say something. Sa huli ay napailing-iling nalang siya dahil hindi masabi-sabi ang totoong nararamdaman dito.

"Shhh, it's okay. No need to cry, Sasha." He softly gather her on his arms and hug her tightly.

Napapikit si Sasha at gumanti ng mahigpit na yakap dito. Hindi niya napigilang mapahagulhol at hinayaan lang siya ni Duke kahit nababasa na niya ang suot nito. She cried in her hearts content and she never stop until she felt better and calm. Pero nanatili parin siyang nakayakap ng mahigpit dito. Ayaw niyang bumitaw. Masarap sa pakiramdam na yakap ito.

"You feel better now?" Duke softly asked while caressing her hair.

Napasinghot siya at tumango dito bilang tugon.

"Yes. I feel more better now."

"I'm glad," nakahinga ito ng maluwag at hinalikan ang tuktok ng kanyang ulo. "why are you crying earlier, hmm? Mag-aalala ang Nanay mo kapag nakita ka niyang ganito."

She bit her lower lip. Alam naman niya 'yon pero hindi niya napigilan ang emosyong gustong kumawala sa kanya. It was hidden in her heart. Waiting for her to burst out and now, she did. She let out all her emotions.

"Kaya ko namang magpaliwanag kay Nanay. Pero pasensya na at hindi ko masabi sa'yo kung bakit ako umiiyak kanina."

"It's okay. I understand. You don't need to force yourself." He heaved a deep sigh. "for now, you need to feed the three. I can hear their cries from her."

Napangiti siya sa sinabi nito. Naririnig na nga niya ang iyak ng tatlo at paniguradong gutom na dahil kanina pa niya ito pinadede.

"Come with me." Humiwalay siya sa yakap nito at hinawakan ang kamay nito saka hinila papasok sa loob ng kwarto.

The triplets were crying indeed. Binitawan niya ito bago niya kinuha si Savannah na isa sa iyakin sa tatlo at mahirap patahanin. But when it comes to Duke, she would instantly calm down.

"Uhm, don't you need some privacy?" Tanong nito nang makaupo siya kama.

"Why?" Nag-angat siya ng tingin dito at nakitang namumula ang pisngi nito.

UNBEKNOWN FEELINGSWhere stories live. Discover now