Winter In Autumn

Chapter 19

Kyst's POV

"Hmmm,"

She's awake.

Love.

She slowly open her eyes and blink twice. Nakikita ko sa mukha niya ang panghihina at pagod. And also the scars I've caused to her.

"You're in the hospital," I said and she looked at me.

I feel so bad for acted that way, for hurting her. I've wronged her badly, and I wonder what she think of me now after all those stupidity I did.

Does she still see me as the same person, the Kyst she used to be loved before, or not anymore? I probably know the answer.

I can't see anything on her eyes but fear and terrible just like she's facing a horrible creature. Seems she sees me as a monster. A monster that could harm her anyhow. I feel pain in my chest the way she look at me.

P-please, Leign, don't look at me like that.

"K-kyst." Bahagya siyang lumayo sa'kin nang tinangka kong lapitan siya. She's scared. Her hands are trembling.

Tuluyan ko siyang nilapitan at agad na hinawakan ang kamay niya. Gusto kong iparamdam na ligtas siya sa'kin at hindi ko siya sasaktan. I won't do that again. I promise.

I saw the calmness in her eyes.

"Please, don't be scared," I whispered, I kissed her forehead after.

Gulat ang tanging naging reaksyon niya. Maybe hindi na siya nasanay sa mga halik ko. It's been 2 years since I've been changed. It's been a long time since I've been cold and treated her badly. Nagloko ako, naging gago ako at nawalan ng oras sa kaniya.

Inalalayan ko siyang maupo at binigyan ng tubig. Napatingin ako sa kamay niya. Ang dami niyang sugat at pasa. Nagkalatay lahat ng mga pananakit ko sa kaniya. I left her numerous scars. Ngayon ko lang napansin ang mga 'to. Naging malupit ako sa babaeng mahal ko.

Walang kapatawaran ang ginawa ko. Walang kapatawaran ang isang halimaw na gaya ko.

"K-kyst, okay ka lang?"

I looked at her.

Nagpilit akong ngumiti. "Why?"

Naramdaman ko ang paghigpit ng kapit niya sa kamay ko. "Tulala ka. May nararamdaman ka ba?"

Bakit ako ang inaalala niya?

Umiling ako, I smiled. "Wala."

Tumango-tango siya. "Buti naman. Nga pala, ilang araw na akong nandito?"

"Kahapon lang." Sinuri kong mabuti ang mukha niya. "H-how are you? May masakit ba sayo? May nararamdaman ka ba? Gusto mo tawagin ko ang doctor?"

Umiling siya at unti-unting umaliwalas ang mukha niya. And then what happened next is kinda weird and unexpected for me.

She's smiling.

Walang kakaiba sa ngiti niyang 'yon. It's still the same smile she showed me since then. Paano niya nagagawang ngumiti sa'kin ng ganyan sa kabila ng mga ginawa ko? Parang wala lang nangyari.

You should have to get mad at me, Leign.

"Ikaw, kamusta kana, Kyst? Nahirapan ka sigurong bantayan ako." Nararamdaman ko sa tono niya ang pag-aalala sa'kin.

"Don't worry, hindi ako nahirapan." Hinawi ko ang buhok niya. "Ikaw ang nakaratay diyan bakit ako ang inaalala mo?"

Natawa siya ng mahina. "Dahil alam kong hindi mo kayang magstay sa hospital."

"Alam na alam mo."

Nagpatuloy ang usapan namin ng ilang minuto. I've tried multiple attempts to apologize to her pero naisip ko hindi pa ito ang tamang oras. Kailangan niya munang magpahinga at sandaling kalimutan ang nangyari. She needs a full rest.

"Kyst, pwede na ba akong ma-discharge?"

I smiled. "Sure. Kakausapin natin ang doctor."

"Gusto ko nang umuwi."

I nodded. "Sige, uuwi na tayo sa bahay."

"Hindi d'on. Hindi sa bahay mo."

Natigilan ako. What did she just say?

Bahay ko? Wtf, it's our house, Leign!

"B-bakit? Bakit ayaw mong umuwi sa bahay? "

"Ang totoo niyan, meron akong apartment na tinutuluyan. Nirentahan ko 'yon a month ago. Minsan d'on ako nagpapalipas-oras kapag bawal ako umuwi sa bahay mo."

Bahay ko . . .

"D'on muna ako magpapahinga hanggang sa gumaling ako."

Malumanay man pero may dating sakin ang mga sinabi niya. Parang tinanggalan niya ng karapatan ang sarili niya sa bahay namin. At higit sa lahat parang ayaw na niya akong makasama.

"Sige, papayagan kita. Ihahatid kita sa apartment mo at aalagaan kita d'on, so that we can get back home as soon as possible."

She shook her head, inalis niya ang kamay ko sa kamay niya. "W-wag na, Kyst. Makakaistorbo lang ako sa'yo, masiyado na akong pabigat. At isa pa, malakas naman ako e at kaya ko na ang sarili ko. 'Wag kanang sumama."

Nag-iwas ako ng tingin, nasasaktan ako. Parang bumabalik sa'kin ang mga salitang binitiwan ko sa kaniya noon. This is my karma for huting her.

——————————————————————————————————————————————