Chapter 22

1.1K 45 18
                                    


Kyst's POV









I saw Leign's sitting on a sofa watching a horror movie. She's eating a bucket of popcorn. I badly want to sit next to her, kaya kahit na natatakot ako sa movie na pinapanood niya, tinatagan ko ang loob ko para lang makatabi siya.









Hindi niya ako pinansin.










Pikit-mata kong tiningnan 'yong TV, but the shit's giving flinch every inches of me. Hindi ko talaga kaya. Ayokong mahalata niya na natatakot ako. Ayokong maging duwag sa harapan niya.









As time goes by, I found myself sweating. Shit, ang lamig dito sa bahay bakit ako pinagpapawisan? Is this a sign of —







"Kaya pa?" She asks, I looked at her. Shit, napansin niya kaya?









Nevermind.








I hugged her and nodded. "I'm scared, love  . . . But your hug will do." Parang akong bata na nagpapalambing sa kaniya. And I hug her. I'm hugging my girl right now.







Ang totoo niyakap ko siya hindi dahil sa natatakot ako — it was just an excuse. I just miss her hugs actually.








"Kung natatakot ka ilipat nalang natin." Nilipat niya sa ibang channel.










Kumalas ako at hindi inaasahan ang ginawa niya. I was not expecting na matitiis niya ako ganito. The hell, Leign, don't do this to me. Parang hindi mo na rin gusto ang yakap ko. Last time I check, you were begging for it.









Ganon na ba kalaki ang galit mo sa'kin?









( Phone ringings . . . )











The ringtone of her phone suddenly interupted us. Sinubukan kong silicon ang screen ng phone niya pero agad niyang inilayo 'yon sa'kin. Hindi ko siya pinaghihinalaan pero what if totoo ang kutob ko.










May tinatago siya sa'kin.









"Ma?" She answered the call, I feel relieved. What — mom? Nagkita na sila ng mom niya?









Since the day we're officially dating, until we got engaged hindi ko pa nakilala ang mom niya dahil nasa States ito at nawalan sila ng communication.








I'm so happy for you, love. P-pero bakit hindi mo manlang sinabi sa'kin? It was a good news!









"Ayos lang ho ako. I'm with my friend right now."








Friend?









She called me a friend. Just a friend!










Biglang nag-flashback sa'kin ang mga pagd-deny ko tungkol sa kaniya. I intentionally denied her multiple times to my girls before. Ganito pala ang pakiramdam n'on. Sobrang sakit. Masakit ang itanggi ka ng taong nakasanayan mong pinagmamalaki ka sa iba.









This is the first time she denied me at sa mom niya pa.







































Winter In AutumnWhere stories live. Discover now