THE DAY SHE SAID I LOVE YOU

CHAPTER 18

Keziah's POV

Warning: Slightly SPG.

Pwede ko pa bang itago. I mean, yung nararamdaman ko kay Josh. How can I love the guy, na hindi ako sigurado? Though he's a friend of mine, At sa mga experience ko with him. Naging mabuti naman sya sakin. Lumaki ako na may galit, may poot sa puso. Lumaki ako na puro kasinungalingan; lumaki ako na puro pagtatago. I thought I had a happy family, but wala pala. I dunno kung sinong may kasalanan. Ang alam ko lang galit ako sa kanila. Kaya, I was born na walang tiwala sa Iba. I used to be alone. I don't need the help of the others.

Flashback__________

I cried while listening to my parents' yelling. Lagi ng nag-aaway ang parents ko simula ng magkaproblema sila sa trabaho nila. Wala pa akong alam that time, ang alam ko lang hindi sila masaya. Kasi every time na kumakain kami sa isang lamesa. Wala!!! Tahimik lang sila. Until one day. Lumayas si dad. At napapabayaan na rin ako ni mommy. She is always out of nowhere at halos hindi na kumakain. Lagi na lang syang tulog. Dumaan ang ilang araw at ganun parin ang nangyari. Hanggang sa napansin ko na parang late ng umuuwi si mommy. every time that she went home. Lagi nalang syang masaya. Until one day. I accidentally saw the text on my phone. Alam ko kahit na bata pa ako that time na may iba na si mom.

Ganun parin ang mga eksena late umuuwi si mom at nawawalan na sya ng time sa akin. Kaya i realize na hindi ko na sya kailangan. Lumayas ako sa bahay.

"I'm sorry, bunso aalis muna si ate. Promise, I'll be back," I cried while talking to him. Hindi ko na sya ginising at umalis na lang ako.

Thank God, kasi may saving pa na naiwan si dad para sakin at enough na yun para makapagsimula ulit.

I went to Manila at nagtranfer ako sa SVIS. At dun na nagsimula ang life ko sa SVIS. Nabalitaan ko na lang na pumunta na sina mommy sa Canada at nagsama na sya sa kabit nya. Langya yan. Lalo ng lumayo yung kapatid ko sa akin. Kaya nagpromise ako sa sarili ko na. Once na makaipon ako. Pupuntahan ko agad si bunso.

Dahil sa nangyari sakin. Galit ako. Galit ako sa kanila, pero mas galit ako kay mom. Kasi, she left me. Mas mahal nya yung kabit nya kaysa sakin. Kaya, I used to be alone. I don't believe that I love you. Sabihin na nating matigas ang puso ko. Ehhh, ano ako ito. Some people said those words, but nang-iiwan sila. Maraming taong ganyan. Ipakita mo man ang pagmamahal mo sa kanila. Wala parin. IIWAN AT IIWAN KA RIN NILA. Kaya hindi ko pwedeng mahalin si Josh. He's completely a bad boy, at alam ko na mang-iiwan din sya sa huli.

Back to the setting (the bar).

After ng nangyari sa amin ni Josh. Mabilis akong tumayo at nagkunwari na parang walang nangyari. Agad akong lumabas ng bar.

Hindi pwede ito. Nangako ako sa sarili ko na, I'll never fall in love with him. Iiwan din ako nyan katulad ng ginawa sakin ni mom and dad.

I go back to Manila. Dumaan ang sembreak at hindi ko parin nakikita si Josh. Parang ayaw ko ng magpakita sa kanya. Ayaw ko na muna for now. Siguro, ok na din ito para mas lalong maiwasan. Umiwas sa kanya at marealize na mali na mainlove sa kanya.

Natapos ang sembreak at eto na naman. Panibagong simula ng sem. Kinakabahan ako. Paano ko haharapin si Josh. I can't face him. Hindi ko na naman maiiwasan na makipaglaro sa puso ko. Na sabihin na hindi pwede at pilit paring sinasabi na hindi pwede.

Papasok na ako ng school, then I received a text. I was shocked when I saw a text on my phone. I texteddale, and I told her, Na wag nyang sabihin kahit kanino.

Walang pagaalinlangan na pumunta agad ako sa Canada.

Shouldice Hospital, Thornhill, ON, Canada

"Excuse me. Room 45, maam."