THE DAY SHE SAID I LOVE YOU

CHAPTER 24

Keziah's POV

After so much drama, Sa lahat ng hadlang na ginawa ng mommy ni Josh. Ako parin ito lumalaban. I love him at siguro, and this is the right time to fight for him. Bago pa mahuli ang lahat.

Nagising ako ng maaga dahil masama dama ko. Siguro nagpaparamdam na naman yung sakit ko.

We're here in Baguio. The summer capital of the Philippines I searched for the most popular spot here in Baguio. This is actually my first time to visit, so I'm super excited. Nat has the right choice. And maybe hindi na kami masusundan ng mommy ni Josh.

The first spot is in Burnham Park. Grabe sobrang daming tao. I see a lot of people with their families smiling on their faces. Some of them do cycling. Some of them just eat on the grass and have a conversation. Nakaupo lang ako sa gilid while looking at the floating swan. Nang lumapit sa akin si Josh.

"Here, a strawberry taho."

"Thanks."

"Saya ng mga tao noh. I hope everyone is happy."

"Why masaya naman tayo diba?"

"Yeah, of course, and I hope someday maibigay ko talaga yung saya na deserves mo."

"Don't worry, mom will accept us soon."

"Josh, I promise hindi na kita iiwan." Sana nga hindi kita maiwan. Binubulong ng aking isipan.

"Where do you want to eat?"

"Sa pinggan. Chosss. I'm just killing the mood."

Pumunta muna kami sa resto, kasi nakaramdam na rin ako ng gutom.

We're just eating buffalo wings. Hindi na ako nagrice just buffalo wings lang. After nun pumunta na kami sa ibang spot.

Next spot: Mines View. Super ganda. Ako kasi mahilig ako sa nature. Kaya naenjoy ko yung view.

We're just chatting, habang nakatingin sa malayo.

Ang ganda na sana. Magkasama na kami ni Josh. At unti-unti ko na rin syang gustong makasama panghabang buhay. May humahadlang oo, pero siguro, this is the hardest barrier na mas makakahadlang sa amin. Soon I'll tell him. Siguro, hindi pa ako handa ngayon.

Umuwi na kami ni Josh sa bahay. Naglakad na lang kami paakyat ng village. Sobrang lamig ngayon sa bagyo. Nagoffer naman si Josh ng jacket nya. Kasi nakikita na nyang hindi ko na din kinakaya ang lamig. Ikaw ba naman ang nabuhay sa maynila diba. Sa tindi ng init dun.

"Josh hanggang kailan kaya tayo ganito noh? Bakit kaya hindi na lang natin sya kausapin. As in harapan. Try natin baka sakaling maintindihan nya. Ayoko na mahuli ang lahat bago pa nya tayo matanggap."

"What do you mean?"

"Ahhhh, wala basta, we need to talk to her."

"Sige tomorrow, babalik tayo ng manila para kausapin sya."

Tomorrow morning, bumalik na kami ng manila para makipagusap na sa mom nya. Siguro ito na yung time na naisip ko na makipag-usap na sa kanya. At magiging matapang ako ngayon.

Habang lumalapit sa bahay nila. May lumalapit yung kaba. Palapit kami ng palapit ng may naririnig kaming ingay sa loob.

"Nasan ang anak natin? Sumagot ka?"

"Yaya aring anong anak na pinagsasasabi mo? Hindi mo alam kung sinong kausap mo ngayon."

"Ma'am asawa ko sya dati. At dati yun. Nagkaanak kami. Dahil sa hirap ako nun kaya wala na akong nagawa kundi iwan ang bata sa kanya. Tutal sya naman ang ama ng bata. Iniwan nya ako ng malaman-laman nya na buntis ako sa kanya. Kaya ano sagutin mo ako nasan ang anak ko?"