04

174 8 0
                                    

Annie's POV


            "Okay class, dismissed"

Nagsitayuan na ang lahat pagkatapos sabihin iyon ng teacher at isa isa ng lumabas ng room.

I was the only one left inside, still fixing my things and stuffs.


"Ano yung pagme-meeting-an?"



I jump into my seat when someone suddenly spoke behind me. Shocks! I thought it was a ghost!



"Why aren't you making any noises?! You scared me!" i glared.



Tumawa naman siya ng maikli bago umupo sa upuang nasa harap ko. He was helping me cleaning my desk up.



"What do you mean about 'pagme-meeting-an'? Did i said something like that before?"

I asked.




It was Josh. I thought he also leave with my classmates, why did he suddenly appeared here? And being a transferee, he's quite friendly and approachable.





"Luh! May sinabi ka kaya kanina! Remember when Mr. Collado arranged us into groups? I am in your group! Tapos sabi mo may meeting tayo in the future for further projects.."

He scowled.



He's like a teacher scolding his student for not remembering the lesson, my ghod. I mean, hindi naman sa nakalimutan ko ang bagay na iyon pero kasi, hindi ko naman sinabing agad agad may meeting kaya hindi na gets yung sinabi niya kanina. I thought we're engaged into some seminars already.





"My ghod, Josh!.." i rolled my eyes and massage my nose bridge. "I didn't said na ngayon na ang meeting, i said 'in the future'.."





Masyadong excited sa school activities ang lalaking ito..



"Ah.. Ganun ba?" sabi niya sabay tawa ng awkward at kumamot sa batok. "Akala ko kasi ngayon na eh.." he even whispered that made me chuckled in slyly.



"But since you're available, then let's have a meeting.."


Nagulat pa siya sa sinabi kong iyon at nalaglag ang panga. But we still end up seeing ourselves inside the library, talking about everything with our books.



"You're going to be my vice-president, expect the worst na Josh. I'm a perfectionist leader.." I informed him in advance and smirk. He also smirk like as if he already expected that from me.





"I am also a extreme person actually.. I want the best outcome in my every projects or activities.." matapang na sabi niya at hinampas hampas pa ang sariling dibdib. But then he suddenly drop his shoulder and make a puppy eyes in front of me. "Pero masyadong complicated naman yung pagiging vice-president, huhuhu. Baka disqualified ako, Maine.. Perfectionist ka diba? Huhu, baka ma-disappoint kita.. Iba nalang please?"








My mouth drop opened when i saw his behavior. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matatawa sa mga sinabi niya iyon pero in the end, tumatawa nalang ako ng walang dahilan.





My ghod! He's so...funny

"Then from now on, stop talking big"
Pangangaral ko sa kanya at umirap habang nakangisi pa rin.



Tumango naman siya na parang isang masunuring bata and then he clasped his palms together.
"So, hindi naba ako ang vice-president?"




His eyes was so hopeful that I'll say 'yes'. But it just made me naughtier instead..



"No. Ikaw pa rin ang vice. Active ka naman at mukhang hindi ka mawawala kapag may projects, it was one of my requirements, kaya ikaw nalang.."
Sabi ko at ngumiti pa ng malawak para lalo siyang maasar.



Ngumuso naman siya at nagmamaktol na kinuha ang librong nasa kamay ko at padabog iyong binalik sa shelf kahit na hindi pa ako tapos magbasa. Buti nalang at nasa cr ang librarian.




Natawa naman ako dahil sa pagiging childish niya at tumayo na.




"Uwi kana?" tanong niya habang naglalakad palapit sa akin.




"What else? Mukha ba akong palaging may gimmick after class?" sarkastiko ko namang sagot at naglakad na palabas kasama siya.





"Amboring siguro ng buhay mo..."
Inosenteng sabi niya at sumipol sipol pa habang naglalakad.



"Not really. I have my books, and i have a circle of friends.."



I saw him nodded as he open another topic. "Sino mga kaibigan mo? Pakilala mo naman ako.."




"Ipakilala? Bakit naman kita ipapakilala?"
I asked and raised a brow out of confusion.



"Gusto ko lang makipagkilala at makipagkaibigan.. Feeling ko kasi magaling ka pumili ng kaibigan kaya solid siguro yung squad niyo.."




Squad? What was he saying? I just said circle of friends, not squad.. Tsk, tsk..



"Yes they were solid," i said and mimicked it on my fingers. "But we're all girls..do you still want to enter?"



Kailangan ko pa atang magsinungaling pa ng mas marami para tantanan na ako ng lalaking ito. Baka mamaya, sabihin ko nalang na multo ang mga kaibigan ko para umayaw siya, jusko.





"Ganun ba?.." he said, pouting. He looks disappointed. "Okay lang! Pwede naman akong makipagkaibigan ng walang malisya. Tska ayaw mo yun? May protector kayo"
he said and wink as he showed me his muscles.




Sinamaan ko na siya ng tingin dahil sa kakulitan niya. Hindi ba talaga siya makatunog na ayoko siyang ipakilala sa kanila? Well, as if namang hindi pa nila siya kilala... Knowing Rulu and Cherry, pupusta akong kalat na din dun sa dalawa ang tungkol kay Josh na bigla bigla nalang tinatanong ang pangalan ko sa harap ng lahat.






"Pfft, damot naman.."
He pouted once again.





Tahimik lang ang atmosphere kasi nga unti nalang ang estudyante dahil padilim na. We're about to exit the gate when he suddenly held my arms and spoke.



"May fishball-an doon oh, tara bili tayo!"



Tatanggi pa sana ako nung bigla nalang siyang tumakbo habang hawak ako. Sa sobrang gulat ko ay muntik ko pang nabitawan ang hawak kong bag at ibang mga papel.




Pagkarating namin doon ay agad ko siyang pinaghahampas dahil sa ginawa niya pero hindi niya ako pinansin at kumuha ng dalawang plastic cup.




"Anong gusto mo?" tanong niya habang nakatingin doon sa mga naluto ng streetfoods.





"Gusto ko ng umuwi" pabalang na sagot ko.





"Huh? Hala, walang tindang ganun si kuya.."
He said as he look at me, innocently. I glared at him and the vendor laughed.




"Hurry up, Josh Cullen Santos.. I badly want to go home, may babasahin pa ak—"
Hindi ko natapos ang sasabihin ko nung bigla nalang niya akong sinubuan ng kikiam sa bibig. Muntik pa akong nasamid pero nung matikman kong masarap ay inubos ko nalang. Tumawa pa siya dahil masama ang tingin ko sa kanya habang ngumunguya.






"Hulaan ko, first time mong natikman yan nuh"
Sabi niya at dinuro pa ako.





"Yesh, and sow?"
Sabi ko habang puno ang bibig ko. Lalo lang natawa dahil doon kaya lalo akong napairap sa inis.







Seriously? We're strangers.. Pero bakit ganyan siya sobrang ka easy sa pakikipag-communicate sa akin? Ganun na ba talaga siya ka friendly?

Faked Attachment (Syclups #4) Where stories live. Discover now