Faked Attachment (Syclups #4)

33

Annie's POV

              "How did you turned like this! Huh, Annie? How?! I'm giving you anything, you have no financial worries or status issues. Kasimple-simpleng pag-aaral lang hindi mo magawa?!"

Agad akong napayuko pagkatapos ng pangatlong sigaw niya at utomatikong napahigpit ang hawak ko sa palad ko mismo.

Padabog niya ibinagsak sa harap ko ang tatlo papel kung saan nasasaad ang mga kapalpakan ko sa school.

It's my dad. As expected, he already knew everything..and as expected too, i am here in his house, facing his wrath and disappointed face. Napupuno ng mga sigaw niya ang apat na sulok ng silid na iyon. Wala kami kahit na sinong kasama, kahit na ang si manang na madalas akong nire-resbak-an tuwing hinaharap ko si daddy, wala siya dito ngayon.

"From first, to third?!"
Singhal niya muli na lalong nagpapabilis ng tibok ng puso ko sa kaba.

"You're the worst on our legacy!" he yelled again, pointing his finger towards my skull. I step back to avoid his hits and bowed once again. Wala akong masabi o magawa. Parang may bumara sa lalamunan ko at kapag pinilit kong magsalita ay babagsak anumang oras ang mga luha ko.

Mabibigat at matatagal ang bawat paghinga ko habang hinihintay ang susunod niyang isisigaw na masasakit na salita sa akin.

"Ano, anak ba talaga kita?! I already warned before, Anniellia Maine! I warned you! But you didn't listen and you let yourself get deceived! This is your last take on your highschool life, but you waste it. What a embarrassment Manzano!"
Muling sigaw niya.

Kahit na hindi ako nakatingin sa kanya ay alam kong namumula at nag-u-ugat ugat na ang mukha at leeg niya sa galit. He is so angry.

Ang hindi ko lang maintindihan, bakit ganun? I've always been the first, i used to be the highest, not just now but also last year, last last year, on my 1st, 2nd, 3rd year highschool, on my whole elementary life. I was the top 1! I've always been the top 1!

Pero kahit na isa sa mga pagkakataong iyon ay hindi niya pinansin, he's even dissatisfied even if i am already the highest.

Tapos ngayon na isang beses lang akong nagkamali, isang beses lang akong bumagsak, isang beses lang akong nabigo pero napansin agad nila at naging dahilan ng matinding galit nila sa akin..

It's so unfair, you know? Kailangan, palagi akong pinakamagaling, kailangan palagi akong nasa tuktok, kailangan, palagi akong tinatangala... Hindi ako pwedeng magpahinga, hindi ako pwedeng mabigo ng kahit na isang beses sa isang maliiit na bagay.

Sa sobrang taas ng kinaroroonan ko dati, halos hindi ko na maramdaman ang mga paa ko sa lupa...and that made me feel less human. I already feel like i am a perfect robot, i feel like i am already a lifeless robot who's not allowed to feel any feelings and do anything against the master's wills.

Pagod na pagod na ako sa pagiging ako..

"D-dad.." i stuttered.

"How dare you call me dad at this times! Get out! Your presence's annoying me! Take this trash papers with you!"
He yelled and the paper apart before throwing it to me.

"You're not worthy to be my company's heir!" he even said.

I had no choice but to turn around..and walk away with so heavy chest. Halos hindi ako makahinga at doon unti unting pumatak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan para hindi ako magmukhang mahinang talonan sa harap niya.