0530***: Sana bir şarkı önermemi ister misin?
Renkli Rüya: Hayır istemiyorum.
0530***: Bir gün bir konserde bağırarak söyleyeceğiz.
Renkli Rüya: Rüyaları seviyorsun.
0530***: Gel ansızın gel tut ellerimden bak son sözüm kurur gönlümdeki çiçekler...
...
Mutlu bir sabaha uyanıp hazırlandınız. En sevdiğiniz elbiseyi giydiniz. Sevgilinizde sizin gibi hazırlanıp yanınıza geldi. Çok güzel bir gün geçirip evden konser için ayrıldınız. En sevdiğiniz grubun konseri bu. Sevgiliniz sahnede size şarkı söyledi. Çok mutlusunuz...
Artık eve dönme vakti gelmişti. Arabaya binmiştiniz. Mutlu mutlu giderken bir anda frenler tutmadı ve kaza yaptınız... O gün o kazada her şeyinizi kaybettiniz. Hayatınız mahvoldu. Üzerinden aylar geçse bile bu acı hiç geçmedi.
Ne yokluğuna alıştınız, ne de öldüğünü kabul ettiniz. Oysa sürekli mezarına gitmiştiniz. Sizin için ölmeyi göze alacağını söyleyen kişi gerçekten de sizin için ölmüştü. Ya da acı duygusu bunu size yaşattı. Baran ölmüştü... Aylar olmuştu... Deniz bunu asla kabul etmedi. İlk zamanlar bir terapiste gitse bile bir zaman sonra bıraktı. Fark etti ki kullandığı ilaçlardan dolayı onu görmemeye başlamıştı. Baran’ı görebilmek adına her şeyden uzak kalmıştı.
Yıllar önce ailesini , aylar önce sevgilisini kaybetti Deniz. Asla geçmeyen acıyı iki defe yaşamıştı.
''Hatırlıyor musun aşkısı?'' demişti Deniz sağına bakarak.
''Lise mezuniyetinde topuklu ayakkabı giymiştim bütün gece onun üzerinde dans edince ne yorulmuştum ama.'' dedi Deniz gözyaşlarının arasında.
''Evet evet doğru sen de bana ayakkabını vermiştin. Ayağıma bir şey batarda canım yanar diye.''
Gözyaşlarını sildi Deniz. Sağına doğru gülümsedi.
''Peki şimdi senin canın yanıyor mu?''
Sağında kimse yoktu ama o Baran'ı görüyor ve onunla konuşuyordu.
''Peki üşüyor musun?''
Başını salladı Deniz. Derin bir nefes aldı. Gülümsedi...
''Aşkısı...''
Sanki yanıt duymuşçasına ayağa kalkıp evin içinde hızla koşmaya başladı. ''Bu sefer kolay kolay yakalanmam ama.'' dedi ve koşmaya devam etti. Merdivenin başına gelince ayağa tıkılıp düştü. Dizini merdivenin sivri yerine çarptı.
''Aşkısı düştüm ben.'' dedi ağlayarak.
Pijamasını sıyırıp dizine baktı. ''Baran bak çok acıyor ve kanıyor.'' Önce sağına sonra soluna baktı. Gözlerini hızla etrafında gezdirdi. ''Baran yara bandı getir.'' demişti. Yutkundu...
''Ama sen benim için hep yara bandı taşırsın. Lütfen gel, düştüm ben. Hani her düştüğümde yanımda olacaktın.''
Yumuklarını sıktı Deniz. Canı yanıyordu, nefes almak zor geldi.
''Hayal değilsin sen! Ölmedin işte gel artık!'' demişti Deniz ama ne çare yine kimse yoktu. Yine evdeki tek ses Deniz'in ağlaması olmuştu. Bu işin en acı kısmıydı...
♪♪♪
♪Oy ve yorum desteği beklerim aşkısılar...♪
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
