Ansızın Gel | Texting

Gökyüzü Çağırdı³⁴

♪Gülçin, Gökyüzü Çağırdı♪

Deniz halen gözlerini sahneden alamamıştı. Bir inci gibi gözyaşları yanağı ile buluştu. Kalbi acı içinde kavruluyordu. Baran'ı gördüğüne mutlu mu olmalıydı yoksa buna üzülmeli miydi? Kendi içinde büyük bir çelişkiye düşmüştü.

Baran gözlerini Deniz'den alamamıştı. Deniz'i ne kadar bulanık görse de gözlerini ondan ayırmadı.

''Geldim ansızım...'' demişti.

Sessizce demişti mikrofon olmasa sesi asla duyulmazdı. Demişti demesine ama Deniz tek kelime edip karşılık vermemişti. Bu Baran'ın beklediği bir şey olduğu için sessiz kalmıştı. Orada durmak yerine elindeki mikrofon ile yavaş yavaş sahneden inip Deniz'e doğru yürümeye başladı.

Deniz gözlerini ne Baran'dan ayırmıştı ne de ondan uzak kalmak için geriye doğru adım atmıştı. Baran ona doğru gelirken gözyaşları akmaya devam ediyordu. Gülüşleri birbirine eşlik ettiği gibi gözyaşları da eşlik ediyordu.  Aslında onların  her hareketi birbirine eşlik ediyordu. Baran Deniz'in karşısına dikilmişti. Elindeki mikrofonu yere bırakmıştı. Sadece Deniz'e odaklanmak istiyordu. 

''Özledim...''

''Ölmemişsin...''

Yutkundu Deniz, gözyaşlarına acı bir gülüş yerleşti. Gözlerini halen Baran'dan ayırmamıştı. Öfkeliydi ona. 

''Ölmemişsin!'' dedi Barana bağırarak. Baran'ın göğsüne güçlü bir şekilde iki eli ile vurdu. Baran geriye doğru sendeledi. Yutkundu, derin bir nefes aldı. Bir açıklama yapmak istiyordu ama kelimeler boğazına dizilmişti. 

''Ölmemişsin, ölmedin, yaşıyorsun...'' dedi çaresizce.

Baran'ın öldüğüne hiç inanmasa bile aylar sonra bununla yüzleşmek onu paramparça etmişti.

''Madem yaşıyordun, neden gelmedin? Beni neden acılar içinde bıraktın?''

''Gelemedim, korktum, izin vermediler.''

''Korktun öyle mi? Ben burada ölürken sen korkup gelmedin ve bir numara arkasından yazdın öyle mi?''

Sinileri bozulmuştu Deniz'in. Hem ağlıyor hem gülüyordu.

''Ben sen öldün diye ölmek istedim ve bunu o numara arkasından bildiğin hâlde korkup gelmedin, öyle mi?''

Baran başını hayır anlamında salladı. Evet gelmemişti ve buna yapacak bir açıklaması yoktu. O bile bilmiyordu neden gelmediğini. Kafasında bazı sahneler parça parça vardı. 

''Gelemedim.''

''Sen yoktun, senin yokluğun beni öldürdü. Karşıma böyle çıkıp özledim diyemezsin!''

''Söylesene Deniz söyle! Ben yaşıyor muydum? Öldüm lan öldüm! Ben öldüm kızım...''

Deniz geriye doğru gitti. Baran çaresizce ona bakıyordu.

''Ama buradasın.''

''Kaza sonrası komaya girdim aylar sonra uyandım. Elimden gelen tek şey sana o numaradan yazmak oldu.''

Deniz alayla güldü.

''Peki ya ben ölseydim? O zaman yaşıyor olmanın anlamı olur mu?''

''O zaman yeniden ölürdüm ki.''

''Öl o zaman, bu saatten sonra yaşamanın ne anlamı var?''

Deniz'in sözleri ile Baran olduğu yere çakılmıştı. Sanki birileri ona işkence ediyor da onun acısını çekiyormuş gibi hissetti. Zihninde Deniz'in sözleri dönüyordu ve bu ona dayanılmaz acı veriyordu.