"လွှတ်ဦး.!အသက်ရှူကျပ်နေပြီ"
အတင်းဖက်ထားတဲ့လင်း"ကြောင့်
ခက်"လည်းပြောလိုက်သည်။
"မလွှတ်ဘူးကွာ!
ထိုသို့ပြောပြီးတာနဲ့သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေဟာ
တစ်ထပ်တည်းကျသွားလေတယ်။
"သိပ်ချစ်တယ် မိန်းမ"
"ခက်"လည်းချစ်တယ်ကို"
-------------------------
"ဝါး.....အမလေး
လန့်တာ"
မနက်နိုးနိုးချင်းစိုက်ကြည့်နေတဲ့
လင်း။
"မိန်းမ ကိုယ်ဆွဲကြိုး
ပြန်ဆွဲပေးထားတယ်"
ကြည့်လိုက်တော့ဟိုရက်က
သူငှားသွားခဲ့ခက်"ရဲ့ဆွဲကြိုးလေး
"ဘယ်..တုန်းကပြန်ဆွဲပေးထားတာလဲ"
"ဒီမနက်ကဘဲလေ"
"အင်း"
"ကိုယ့်ကိုကတိတစ်ခုတော့ပေး
"ပြောလေ
"အဲ့ဆွဲကြိုးကိုလုံး၀အောက်မပြုတ်ကျစေနဲ့။ပြီးတော့မပျောက်စေနဲ့
ကိုယ်ပြောတာကြားလား"
"အင်းပါ.."
သူဘာကြောင့်ဆွဲကြိုးကို
ဆက်ဆက်ထိမခံဂရုစိုက်ခိုင်းတာလည်းဆိုတာကျွန်မလည်းနားမလည်တော့ပါ။
ဒါမဲ့လည်းသူပြောသလိုလုပ်ရမှာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့.........။
အချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းကြာလာခဲ့ပြီ။
"ငါတို့လာတယ် ခက်"ရေ
"အေးလာလေ
ဒီအချိန်4လအတွင်းမှာ
မေနဲ့ဇွန်တို့လည်းနေ့တိုင်းမဟုတ်ရင်တောင်တစ်ရက်ခြားတစ်ခါတော့လာဖြစ်တယ်။
ထိုကာလအတွင်းကျွန်မသိလိုက်ရတာကသူတို့နှစ်ယောက်ကကျွန်မ
သူငယ်ချင်းတွေမဟုတ်ဘူးဆိုတာ။
ကျွန်မသူတို့ကိုအမျိုးမျိုးစမ်းသပ်ခဲ့တယ်။
ဒါမဲ့တစ်ခုမှမှန်အောင်မဖြေနိုင်ခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒါဆိုရင်ကျွန်မသူငယ်ချင်း
အစစ်တွေကရောဘယ်မှာလဲ။
လင်းကဘာလိုလိမ်ပြီးခေါ်လာတာလဲ။
စတဲ့မေးခွန်းပေါင်းမြောက်များစွာ
ကတော့ကျွန်မခေါင်းထဲမှာ
စွဲကျန်နေခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့တစ်နေ့မှာ
ကျွန်မရေချိုးပြီးအခန်းထဲက
အထွက်။
ခနချွတ်ထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကို
ပြန်၀တ်ဖို့ကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း
ထိုဆွဲကြိုးထဲမှာအနီရောင်ရင့်ရင့်
သွေးစတွေကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
အဲ့တာကိုမြင်တဲ့ကျွန်မလည်း
လန့်ပြီးဆွဲကြိုးကိုအောက်ပစ်ချမိတယ်။
ဒါဟာ..ကျွန်မရဲ့နောင်တရမိတဲ့
လုပ်ရက်တစ်ခုဆိုလည်းမမှားပါဘူး။
ထိုဆွဲကြိုးပြုတ်ကျသွားတာနဲ့
အလင်းတန်းတစ်ခုကကျွန်မကို
ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့တယ်။
#parkeunjoo
