𝗪𝗛𝗢?

အခန်း(၂၂) (သေသူရှင်သူအရပ်)

[Unicode]

အခန်း(၂၂) (သေသူရှင်သူအရပ်)

"ဝိဉာဉ်တွေရဲ့လောကကို လူသားတွေက စိတ်တိုင်းကျဝင်ရောက်စွက်ဖက်လို့ရမယ်များထင်နေတာလား"

နွေ​၏ပြင်းရှရှခက်ထန်နေသော အပူဒဏ်ကို အံ့တုကာ သောက်ရေဘူးကိုယ်စီ ယပ်တောင်ကိုယ်စီနဲ့ နေရာတစ်နေရာဆီသို့ချီတက်နေကြသည့် လူအုပ်တစ်အုပ်သည် အပူကိုဟန်လုပ်နေကြသည့်ပုံ။

ဒူ ဝေ ဝေ~

တစစလွင့်ပျံလာသည့် လူအုပ်​၏ရှေ့ဆုံးမှကြေးစည်သံသည် ထိုနေရာတစ်ခွင်၌ကြီးစိုးနေ​၏။လူတိုင်း​၏စိတ်ထဲတွင် မပြောဖြစ်ကြပေမဲ့ အတွေးတွေတော့ တူညီနေကြမည်ထင်ပါသည်။

ဒီတစ်ခါတော့ ကြေးစည်ထုတဲ့သူနောက်လှည့်မကြည့်ပါစေနဲ့...

"အမလေး အဖေရယ် အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား သမီးတို့ကိုထားခဲ့ရက်နိုင်ပြီပေါ့ အမလေး သေတာတောင် အလောင်းမလှသေရတဲ့ငါ့အဖေရဲ့"

လူအုပ်​၏ အတွေးထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာစိုးမိုးနေသော ကြေးစည်သံအားဖုံးလွှမ်းကာ ခပ်စူးစူးထွက်ပေါ်လာသော အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်​၏အသံ။

"နို့~ဦးလေးကိုရင်ချစ်မောင်က ဘာလို့ဆုံးသွားတာလဲဗျို့"

ဘေးမှမွန်းရဲ့မေးသံကိုကြားလိုက်မှ သူရဲ့အတွေးတွေက မူလနေရာသို့ပြန်လည်ရောက်ရှိလာလေသည်။

ဒီအရပ်ဒေသတွင် သူ့အားသိသူမရှိ။ဘဝကား လွတ်လပ်ခြင်းအတိ။ဤသည်ကား သူ​၏ဘဝ၌ ပထမဆုံးပို့ဖူးတဲ့ အသုဘနာရေးတစ်ခုဖြစ်လေ​၏။

မွန်းရဲ့ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင်​့ မေမေ့ထံမှခွင့်ပြုချက်တောင်းကာ သူတို့မြို့လေးနှင့် အတန်လှမ်းသည့်ကျေးရွာလေးဆီသို​့ သူရောက်ရှိလာသည်။မွန်း​၏မွေးရပ်မြေဖြစ်သကဲ့သို့ မွန်းအဘိုးအဘွားတွေရှိရာ ရွာငယ်လေးလည်းဖြစ်ပေ​၏။အနည်းငယ်ခေါင်သည့်အတွက် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးမှာ ကြမ်းတမ်းသော်လည်း တကယ်ရောက်လာသည့်အခါတွင်တော့ စိတ်ဝင်စားစရာအပြည့်နှင့် အေးချမ်းသာယာသောရွာလေးပင်ဖြစ်သည်။

သူမေ့မေဆီကနေ ခဏတာလွတ်မြောက်ချင်သည်။သူ ဦးဆီကနေ တစ်သက်တာလွတ်မြောက်ချင်သည်။ကြိုးပြတ်သွားသည့်စွန်ငယ်တစ်ခုလို သူ့ဘဝကိုလွင့်ချင်ရာလွင့် မျောချင်ရာမျောလိုက်ချင်တော့သည်။