Het meisje dat gered werd door de jongen🌼~ bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 1🌼

• Kyara POV •

*stamp*stamp*

Ik word wakker van gestamp en veel geschreeuw.

*pets*

Nog meer geschreeuw en een klap.

*boem*

Ik hoor de deur naar de woonkamer open en dicht gaan.

Nog steeds hoor ik mijn ouders tegen elkaar schreeuwen. 'DAT ELLENDIGE KIND WOONT HIER NU NOG STEEDS IK WIL DAT ZE GEWOON OPROT!' Ik zucht. Dat is mijn vader, hij houdt niet van me en zit al een tijdje te zeuren dat ik uit huis moet. 'EN WAAR DENK JIJ DAN DAT ZE HEEN MOET?! ZE KAN NIET OP ZICHZELF WONEN WANT DAAR HEEFT ZE NOOIT WEER GENOEG GELD VOOR AANGEZIEN JIJ ER VOOR ZORGT DAT ZE GEEN BAAN KRIJGT!' Mijn moeder. Er verschijnt een verdrietige glimlach op mijn gezicht. Blij dat mijn moeder me steunt, maar verdrietig omdat alles wat ze zegt waar is.

Mijn moeder werkt altijd omdat mijn vader dit niet doet. Hij is een alcoholist en misbruikt en slaat me regelmatig. Ik weet natuurlijk ook wel dat dat niet hoort, maar ja wat moet ik dan? Want ik kan inderdaad niet verhuizen omdat ik geen geld heb.

*swoesh*

En deur die open vliegt haalt me uit mijn gedachten. Daar staat hij. De man die ik zo vrees. Blijkbaar is mijn moeder tijdens hun ruzie zoals gewoonlijk naar haar werk vertrokken. Dit betekent een boze vader en dus slecht nieuws voor mij.

Langzaam loopt hij naar me toe. Ik zie een zwarte waas over zijn gezicht hangen. Hij is dus echt heel boos. Bang voor wat me nu te wachten staat blijf ik heel stil in bed liggen.

Hij staat nu nog maar een halve meter van mijn bed vandaan. Ik doe mijn ogen dicht en bereid me alvast voor op wat er nu gaat gebeuren. Waarschijnlijk eerst een paar klappen, daarna gaat mijn trui uit en worden mijn handen gebrand met zijn sigaret en tot slot verkracht hij me. Het standaard ritueel.

Maar inplaats van wat ik verwacht had, gebeurd er iets heel anders. Er klapt iets op mijn buik, maar het is niet een vuist. Snel doe ik mijn ogen open en zie een kleine koffer liggen. Ik kijk mijn vader verbaast aan. Wat doet deze koffer hier en waarom krijg ik geen klappen? 'Ik wil je nog voor het middageten weg hebben. Deze koffer gebruik je maar voor wat je mee wil nemen.'

Ik kijk mijn vader alleen maar verbaasder aan, wat bedoelt hij nou precies? 'Vader begrijp me niet verkeerd, maar ik heb niet helemaal door wat u van me vraagt. Zou u dit misschien een beetje duidelijker willen uitleggen?' Voorzichtig maak ik oogcontact en probeer ik te peilen wat zijn reactie zal zijn. 'HOE WAAG JE HET OM DAT TE VRAGEN! IK BEN ALTIJD AL DUIDELIJK GEWEEST EN NU MOET MEVROUW OPEENS UITLEG KRIJGEN?! IK ZEI DAT IK JE VOOR HET MIDDAGETEN HET HUIS UIT WILDE HEBBEN! OPROTTEN DUS!'

Het dringt ineens tot me door. Ik word op straat gegooid door mijn bloedeigen vader! Zodra mijn vader ook ziet dat ik doorheb wat er gebeurd stormt hij mijn kamer uit. Ik hoor de deur van mijn ouders' slaapkamer nog dicht slaan en dan wordt het weer stil.

Ik begin zacht te huilen. Wat moet ik nu doen? De enigste vriendinnen die ik heb hebben nooit genoeg ruimte en familie? Ik denk niet dat iemand me in huis wil nemen. Ik ben immers niet voor niets het huis uit gezet door mijn vader.

Dan schiet het me te binnen; maar natuurlijk! Mijn grote broer! Ik zou vast wel een tijdje bij hem mogen wonen toch? Ik besluit eerst mijn koffer in te pakken en hem pas daarna te bellen.

10 minuten later sta ik in de deuropening van mijn kamer. Ik pak mijn koffer en besluit dat ik toch nog maar een briefje aan mijn ouders moet schrijven "dag vader, hai mam! Zoals verzocht ben ik nu verdwenen , hopelijk krijgen jullie nog een fijne toekomst. Groet, jullie dochter Kyara"

Tevreden kijk ik naar het briefje. Tijd om dit huis en mijn verleden achter me te laten. Ik sprint naar beneden en open de deur. Ik stap naar buiten en loop het pad naar de stoep af. Nog één keer kijk ik achterom. Hoe kan het toch dat dit huis mij 22 jaar geleden een goede toekomst moest bieden, en dat ik nu eigenlijk weer terug bij af ben?

Ik besluit er niet langer over na te denken en bel mijn broer op. Nog geen 10 seconden later hoor ik zijn stem door het apparaat. 'Hee zussie, wat fijn dat je belt! Hoe gaat het daar met pap?' 'Hé grote broer, grappig dat je het vraagt. Hij heeft me net op straat gegooid dus niet heel goed. Daarom ik vroeg me af of...' ik word direct onderbroken.

'PAP HEEFT WAT GEDAAN?! WAT EEN LUL ZEG! Blijf daar maar wachten ik kom je nu ophalen! Je komt gewoon gezellig bij mij en de jongens in Casa del Huts wonen, dat vinden ze vast wel goed.' Ik bedank hem direct en zeg dat ik dat ook wilde vragen. Hij zegt dat hij eraan komt en hangt op. Ik ga op de stoeprand zitten en pak mijn telefoon er maar weer bij.

Het wordt nu drie kwartier lang wachten op mijn broer.
Wachten op een hopelijk mooiere toekomst.

>885 woorden<

Wauw zeg! Het eerste hoofdstuk staat gewoon online. Spannend!

Cliffhanger hihi. Wie oh wie zou nou Kyara haar broer zijn? Laat vooral achter wie jullie denken dat het is!

Dikke so naar bqnkzittersx voor het mij laten schrijven van dit boek! Ik wilde al wat langer een boek gaan schrijven maar door haar ben ik uiteindelijk begonnen.

Maar goed laat aub weten wat je er van vind en zeg het gerust als je een spellingsfout ziet.

Als je het leuk vond laat dan zeker een sterretje achter en ik zou het waarderen als je dat doorverteld zodat andere mensen mijn boek ook kunnen lezen, maar voel je niet verplicht<3

Fijne dag nog verder!

Groetjes moi xx<3