The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 4

Ik hoor mijn voetstappen op de trap van het ziekenhuis dreunen. Het galmt de hele ruimte door. Weerkaatst tegen al de muren die me insluiten. Het is alsof ik haast heb. Niet dat Ruel ergens naar toe kan gaan. Ik weet ook niet wat maakt dat ik zo snel boven wil zijn. Misschien is het meer onrust in mijn lijf. Mijn hart die sneller gaat kloppen omdat ik hem niet weer hetzelfde aan wil treffen als gisteren. Niemand is nu met me mee. Niemand is bij me om ook maar enige flashbacks tegen te houden. Me te redden van enige terugval. Dat ik weer ga flippen.

De ochtend zon schijnt door de ramen van de wachtkamer, schijnt de gang in en laat patronen op de grond achter. Deze plek is mooier dan het hoort te zijn. Het voelt alsof je een plek van geluk binnen loopt maar het is totaal het tegenovergestelde. Ik word hier heel erg slecht van en toch licht de warme zon mijn hart op. Maakt het iets minder pijnlijk.

Ruel ligt nog steeds in dezelfde kamer. Ergens in het midden van de hele lange gang. De haast is nergens voor nodig, ik word alleen maar nagekeken door iedereen om me heen. Maar ze durven niet. Ze laten me gaan alsof ik doorzichtig ben. Kwaadaardig. Misschien is dat niet heel erg fout gedacht. Ik voel het koude metaal rond mijn vinger draaien, waarna ik het met een klap in mijn hand weer opvang. Het komt toch nog ergens goed van pas. Ik wist waar het lag. Dat wist ik altijd al. Het is nooit een geheime plek voor me geweest, maar het was alleen voor noodgevallen. En dit is er zo één. Het gevoel van het metaal doet een laag hard staal om mijn hart vormen. Beschermd voor alles. Geweerd voor alles wat er op me af komt vliegen. Het is nou eenmaal niet mijn bestwil maar de zijne.

De deur van zijn kamer staat al open. Toch is er niemand binnen. De deur zou achter me met een misschien iets te harde klap dicht slaan als er geen remmer op bevestigd zat.

Het pistool draait rond mijn vinger en wordt opgevangen door mijn handpalm waarna ik het pistool laad en het vervolgens met twee handen vasthoud. Ik sta met kracht in mijn benen bij zijn voeteneind. Armen vooruit gestrekt, de loop gericht op zijn hoofd.

Zonder enige emotie draai ik mijn hoofd naar de zijkant. Haal de trekker over en hoor een knal. Ik kijk pas weer terug als ik het hoge constante geluid van de hartmonitor af hoor gaan. De hartslag loopt in een vlakke lijn. Het diep rode bloed verspreid zich door zijn hoofdkussen heen, verkleurt elke vezel die het tot zijn beschikking heeft. Ondanks het gat in zijn hoofd lijkt het alsof hij slaapt. Alsof hij voor de tweede keer gestorven is. De eerste keer was blijkbaar niet goed genoeg.

Er komt een kramp een hand. Een intense pijn, maar alleen in mijn handpalm. Verspreid door mijn zenuwen. Ik houd mijn rechterhand omhoog en zie het bekende teken. Het kruis van overlijden. Precies naast die van Justin. Ook door mij vermoord. Beide dezelfde oorzaak. Ik ben een moord wapen. Niemand kan me maken, want ik ben niet gebroken. Ik ben ingesteld om te doden. Eerst mentaal, dan fysiek.

Schreeuwend schiet ik wakker uit mijn droom. Ik grijp naar mijn borstkas. Het voelt af gekneld, verstrengeld, en ik niet meer kan ademen. Op datzelfde moment gaat de deur van de slaapkamer open en komt Coco ongerust naar binnen. Ze ziet dat ik in paniek ben en komt snel naar me toe. Waarschijnlijk heeft ze al de onrust terwijl ik sliep gehoord. Ze lag in de kamer hier naast hoogstwaarschijnlijk al de hele avond wakker, bang om te slapen, misschien voelde het zelfs wel onmogelijk.

Coco: "Gaat het?" Vraagt de zus van Ruel.

Ik barst in tranen uit. Als wilde rivieren stroomt het over mijn wangen. Het voelt alsof het al jaren stil heeft gelegen.

Yasmine: "Ik heb hem vermoord." Mijn woorden breken. Het is alsof er scheurtjes in elke letter komen. Als je er maar lang genoeg aan blijft hangen dan breekt het.

Ik ratel maar door naar haar. Gooi al de negativiteit op mezelf. Ik kan het niet helpen. Het gebeurt gewoon.

Coco: "Het is oké. Het is niet jouw schuld. Wij zullen jou ook nooit de schuld geven. Hij leeft nog. Echt waar." Probeert ze me gerust te stellen, maar op het einde van de dag zal ik al haar woorden weer omkeren. Het allemaal weer op mijn schouders nemen. Misschien deels omdat het veilig voelt. Omdat het altijd zo is gegaan. Dat gedrag is aangeleerd.