The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 60

Op dit tijdstip had ik de gang tussen de kamers van het hotel helemaal leeg verwacht, maar gek genoeg is dat niet het geval. Zelfs middernacht zijn er weer mensen die helemaal opbloeien.

"Mama denkt dat ik te druk ben," vertelt het jongetje van ongeveer acht jaar tegen me. Hij rent heen en weer door de gang, rolt over de grond en gaat dan weer zigzaggend de gang door, terwijl ik sta te wachten op de machine die twee bekers vult met heet water. Ik gebruik de standaard waterkoker op de hotelkamer liever niet, ik hoef eigenlijk ook niet te weten wat daar allemaal in wordt gestopt anders dan water.

Yasmine: "Wil je ook wat drinken?" Bied ik aan wanneer hij achter me blijft staan en me bewonderend aankijkt.

Hij schud wild zijn hoofd.
"Mama zegt dat ik niets van vreemd mag aannemen."

Yasmine: "Dat is een wijze les." Ik schenk hem een glimlach en richt me weer op de bekers die volgelopen zijn. Ik scheur een theezakje open en dompel het onder in het water. Ik dwaal een beetje weg in de bruine kleur die door de transparante vloeistof spreid.

Ik geniet van de nachten die niet als vijanden aanvoelen. Ik weet dat er eentje om de hoek ligt te loeren, maar daar neem ik vrede mee. Ik weet dat het in de komende twee uur aan zal vallen.

Avonden voelen knusser, ze zijn prettig eenzaam als iedereen al ligt te slapen. Het is controversieel om te zeggen maar avonden halen scherpte weg, hoewel juist dan alles harder binnenkomt. En juist dan alles zoveel sterker door mijn aderen stroomt. De stemmen zijn luider want er is niemand die ze voor me kan overschreeuwen. Maar af en toe zoek ik die comfort in kwetsbaarheid en laat ik het over me heen komen, want soms zijn er ook avond die alleen maar aanvoelen als een omhelzing. Die me een pauze geven om even bij te komen van alles wat er om me heen gebeurt. Het is nu zo'n avond. Stil. Als ik niet beter wist zou ik bijna zeggen zorgeloos.

"Oke mag ik toch misschien die?" Vraagt het jongetje, zenuwachtig beweegt hij op en neer op zijn voeten. Met de hand die hij achter zijn rug vandaan heeft gehaald wijst hij naar boven op de smalle plank.

Yasmine: "Het koekje?" Ik reik uit naar de plank, pak er eentje uit de verpakking en geef het aan het jongetje. "Niet aan mama vertellen hè."

Hij legt een vinger tegen zijn lippen, sust en heeft de grootste grijns op zijn gezicht die ik in geen tijden heb gezien. De energie die in zijn voeten zit is te zien in zijn ogen, ze staan groot in zijn gezicht gekenmerkt.

Gniffelend scheurt hij de verpakking open en begint aan het koekje te knabbelen. Hij hoeft geen dank je te zeggen, ik kan het zien aan zijn lichaamstaal. Aan de manier waarop hij verliefd naar het koekje kijkt.

Ik neem de twee bekers thee mee en ga weer richting de hotelkamer waar Ruel bezig was met het aansluiten van zijn PlayStation om FIFA te spelen. Voorzichtig, zonder te morsen, probeer ik de deur open te krijgen. Snel merk ik dat de deur nog op een kiertje stond en ik het met mijn voet open kan duwen.

Yasmine: "Is het allemaal gelukt?" Vraag ik Ruel die op het bed is gaan liggen. "Ik heb hier thee."

Ruel: "Oe, gaan we een theekransje houden?" Energiek gaat hij rechtop zitten waarbij hij iets op zijn zij draait en de controller van zijn buik glijdt en op de lakens beland.

Yasmine: "Ik heb nog steeds koekjes van het vliegveld als je wilt." Ik zet de bekers op het nachtkastje neer en loop dan terug naar mijn tas waar ze in zaten.

Ruel: "Wanneer heb je die gehaald?" Er ligt zo'n dikke laag van verwardheid over zijn woorden dat het onmogelijk lijkt dat ik die ooit gehaald heb.

Yasmine: "Oh toen jij al vooruit was gelopen en op jezelf verder ging." Mijn schouders schokken iets richting mijn oren, mijn rug is naar hem gekeerd. "Het waren biscuitjes met een laagje karamel en daar bovenop chocola, dus ik weet niet of het al gesmolten is."