The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 78

De week is voorbij gevlogen. Het was één keer knipperen en ik sta om tien uur 's ochtends op het vliegveld in Washington D.C. op Liam en June te wachten. Ik was vanochtend als een van de eerste wakker en heb met Steve afgesproken dat hij me zo dicht mogelijk bij het vliegveld af zou zetten. Ruel lag nog te slapen en heeft tot nu toe nog geen idee dat zijn vrienden hem komen bezoeken en de hele dag met ons spenderen. Ze blijven in totaal vier dagen, maar alleen vandaag met ons en daarna zitten ze met elkaar opgescheept.

June laat haar handbagage koffer los en stuitert mijn armen in wanneer ze om de hoek komen gelopen en ze me ziet staan. Ze tjierpt van enthousiasme. Haar armen slaan strak om me heen. Het is een goed gevoel dat ze me zo erg gemist heeft. Hetzelfde geldt voor mij.

Als June me eindelijk los heeft gelaten neem ik Liam kort in mijn armen die inmiddels Junes los rollende koffer onderschept heeft.

Liam: "Goed om je weer te zien," zegt Liam wanneer hij me weer los laat.

Uit mijn achterzak haal ik twee backstagepassen zodat ze naar binnen kunnen wanneer ze maar willen en geen gedoe krijgen met de beveiliging. Ze staan wel op de lijst van mensen die naar binnen mogen komen, maar Nate heeft de beveiliging hoog opgevoerd, dus er is een kans dat ze moeilijk doen net zoals er gebeurde met Mark en Layla. Nate moest me uiteindelijk zelf gaan halen.

June: "Hij weet nog steeds niet dat we komen?"

Ik schud mijn hoofd naar June.
Yasmine: "Hij stuurde net een bericht om te vragen waar ik was, maar volgens mij heeft hij geen idee."

We lopen het vliegveld uit en houden een taxi aan om ons terug naar de venue te brengen. De chauffeur laad de koffers in de achterbak en ik houd de deur voor June open om op de achterbank te klimmen.

June: "Hoe hou je het vol?" vraagt ze wanneer ze haar kont naar de andere kant van de auto schuift zodat ik niet de andere deur open hoef te doen, wat onmogelijk lijkt door al het verkeer dat er langs rijdt.

Yasmine: "Nou, het is soms een hoop en absolute chaos, en ik heb misschien een beetje slaapgebrek, maar het is leuk. Ik geniet ervan."

Ik stap na haar in en gooi de deur dicht. Daarna vallen beide voordeuren dicht en reikt Liam met zijn arm uit naar June om haar een flesje water aan te geven vanuit de bijrijdersstoel.

Liam: "Ik denk dat we het schema van vandaag nog een beetje extra over hoop gaan halen." De lach van Liam vult de auto.

Yasmine: "Ik wens je veel succes met die twee managers die er rond lopen, maar ik weet zeker dat Ruel het niet erg zou vinden."

Ik geef het adres van de venue door zodat de chauffeur kan vertrekken en laat mezelf bijpraten met alles wat er thuis in Sydney is gebeurt. Ik weet zeker dat ze langer nodig hebben dan deze rit om me alles te vertellen. Het enthousiasme die ze hebben en de manier waarop ze hun verhalen vertellen laat me altijd aan hun lip hangen. Ze haken me rond hun vingers. En ik hou van elk beetje ervan.

Van binnen bloeit er een vrolijkheid. Het is pas nu dat ik door heb dat ik die twee eigenlijk heel erg gemist had. Nu ik voel dat die leegte opgevuld wordt. Het is die vrolijkheid die alleen onze groep vrienden op die manier kunnen invullen en springlevend maken. Het doet mijn hart rondjes springen.

Als Ruel niet blij met ze is dan ben ik er wel blij mee dat ze naar Washington zijn gekomen. Ze hadden ook naar de show in Houston of Atlanta kunnen komen, maar ze vonden deze plek beter aangezien ze er een mini vakantie van gingen maken. Ik zal misschien de hele groep meenemen naar het monument en de gedenkplaats als er tijd en ruimte is. Het monument speciaal voor de referentie naar Spiderman als het Ruel opvalt.