The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 33

Eindelijk is Ruel ontslagen uit het ziekenhuis. Zijn arts denkt dat hij het thuis moet redden als hij maar medicatie blijft slikken. Zeker wanneer het weer heel erg veel pijn gaat doen. Het voordeel van de verminderde medicatie in pil vorm is dat je niet meer verbonden zit aan een infuus die je overal mee naar toe moet nemen als je je voort beweegt. Dan kunnen eindelijk die blauwe plekken op zijn arm en hand genezen. De voornaamste reden dat ze hem zo lang nog onder toezicht hebben gehouden is door het snelle hulp dat hij kan krijgen, want hij blijft kwetsbaar, maar ook hebben ze gewacht totdat Ruel zich iets meer zelfstandig voort kon bewegen. Dat hij zich lang genoeg staande kon houden op krukken. Het neemt de druk van zijn beenspieren af, want zijn armspieren waren niet heel erg afgezakt. Bovendien gebruik je die vaker dan je zou denken dus die zijn ook sneller versterkt. En dat lukt hem goed genoeg. Ik ben ook niet degene die hem als zwak beschouwd, zo ook niet zijn fysiotherapeut. Die staat er van te kijken hoe snel hij het allemaal weer aan het oppakken is. Als Ruel deze vooruitgang blijft volhouden is hij in no time fysiek opgeknapt. Dan moet er alleen geen tegenslag komen, die kunnen we nooit voorspellen. Ik heb vertrouwen in dat het hem gaat lukken.

Kate en Coco zijn samen naar het ziekenhuis gereden om ons op te halen. Om vooral hun zoon en broertje weer naar huis te brengen, een plek waar hij al zo lang niet meer is geweest. Eerst wilde Kate alleen gaan want ze had vandaag een vrije dag en de rest zou allemaal aan het werk moeten, alleen heeft Coco vrij gevraagd om met haar moeder mee te kunnen gaan.

De koffer wordt door Kate weer netjes ingepakt als Coco met Ruel praat om hem af te leiden van het feit dat er een dun plastic buisje uit zijn lichaam verwijderd wordt. Ik moet weg kijken als ik mijn eigen huid bij dat zicht voel tintelen van ongemak. Ik kan tegen bloed maar slecht tegen dit soort dingen. Naalden en buisjes etcetera die door de huid heen gaan. Dan voelt opeens mijn eigen huid oncomfortabel op mijn botten. Ik schuif de beker met limonade over het tafeltje, van het rijdende karretje naast het bed, naar Ruel. In het geval dat hij misschien suiker nodig heeft.

Tegen de tijd dat ik terug kom van de apotheek beneden in het ziekenhuis om Ruels medicijnen te halen is Ruel klaar om te gaan. Volledig ontkoppeld, geen pleisters meer op zijn lichaam. Het enige is het bandje om zijn pols. Het identificatiebandje met naam, geboortedatum en patiëntnummer.

Met de rolstoel rijden we hem voor hopelijk de laatste keer rond in dit gebouw. In deze lange gangen hebben we naarmate de avond naderde veel lol gehad. We kregen toestemming om een beetje te kloten als iedereen uit de gangen verdwenen was zodat niemand in gevaar kwam. We deden wedstrijdjes. Wie het snelste aan de andere kant van de gang was had gewonnen. Hij in de rolstoel, ik op zijn krukken. Beide waren we er niet handig in op het begin. Snel merkte ik dat Ruel die beweging in zijn armen om zich vooruit te duwen wel door had. Uiteindelijk was hij sneller. Hij kreeg een grote glimlach op zijn gezicht als hij zich net op tijd af had geremd zodat hij niet tegen de muur aan knalde en dus had gewonnen. Het gaf mij juist spierpijn in mijn armen maar dat waren die tijden wel waard. Voor die paar minuten op de dag even het kleine kind uithangen bracht toch een soort geluk.

Zijn armen spreidend schreeuwt Ruel "vrijheid" als we richting de auto lopen. Ik ziet hem opbloeien. Er is nu in ieder geval nog geen heimwee. Heimwee naar het toezicht, de veiligheid, de snelle hulp. Ik hoop voor hem dat het niet gaat komen.

Ralph geeft zijn zoon een hele stevige knuffel als welkomsgebaar. Met iets wat moeite probeert Ruel zijn balans te bewaren als hij zijn armen om zijn vader slaat. Als ik langs hun het huis verder in kijk vallen mijn ogen op de taart die op het aanrecht in de keuken staat. Vlug zie ik een schaduw bewegen op de tegelvloer en valt het verdacht stil. Ergens begin ik een vermoeden te krijgen van wat er aan de hand is.

De koffers blijven in de gang achter als Ruel richting de keuken gestuurd wordt met de reden dat Wilbur daar in zijn mand ligt. Zijn krukken tikken op de houten vloer bij elke stap dat hij vooruit neemt. Het is een zielig beeld om te zien, maar voor hem voelt het niet zo. Hij is gewoon blij om weer thuis te zijn, dan maakt het niet uit op welke manier dat ook is.