The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 7

June: "Ik weet dat je hier waarschijnlijk niet over na wilt denken, maar," June laat zichzelf op de stoel neer ploffen en laat haar armen rusten op de tafel waar ik net nog in mijn eentje aan zat, alleen in de cafetaria van school, "ik denk toch dat je dit moet weten."

Ze wiebelt wat in haar stoel rond tot ze goed zit en buigt dan naar voren. Ze doet mij naar achteren deinsen. Ik heb geen idee waar ze het over heeft. Ze klemt haar handen in elkaar en kijkt me serieus aan. Ze krijgt niet meer dan een paar fronsende wenkbrauwen van mij. Ergens maakt ze me bang, maar wekt ook nieuwsgierigheid bij me op. Puur omdat het lijkt dat ze me iets met passie gaat vertellen, iets waar ze trots op is. Maar ik zou niet weten wat dat met mij te maken heeft.

June: "Je herinnert je de foto van Ruel en Grace nog wel, toch?"

Ik knik mijn hoofd, maar eigenlijk draait mijn maag zich om. Doet het kolen op het vuur gooien en laat mijn hart sneller kloppen. Laat de rook me benauwd voelen, alsof straks een laag as het binnenste van mijn longen bedekt. Dat je vingers zwart zouden worden als je er langs zou schrapen.

June: "Het is niet wat het lijkt en toch zal je het spelletje mee moeten spelen, want er zitten grote consequenties aan vast." Vertelt ze geheimzinnig.

Yasmine: "June waar heb je het over?" Vraag ik met een zucht. Het verbreekt de hele sfeer van een geheime vergadering.

Ze laat haar handen plaat op tafel vallen. Toch geeft het amper geluid.

June: "Hij is niet vreemd gegaan. Ze heeft het zo laten lijken en ik heb het beeld materiaal."

Ik kan het niet geloven. Misschien is het meer dat ik het niet wil geloven. Niet omdat ik wil dat hij vreemd zal gaan, maar meer omdat het mij de schuldige maakt van dit alles. Het is een val, en ik ben gepakt.

June: "Je dacht toch niet dat hij zo ontrouw aan je is. Gast, die jonge houdt van je met heel zijn hart. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien, dat is door jou en niemand anders."

Haar woorden maken me voor een moment ademloos. Alsof het ergens achter blijft haken. Een waarheid die ik moeilijk zelf heb kunnen zien. Het propt mijn tranen op alsof het niets is.

Ik heb nog maar amper een woord tegen haar gesproken en ze ratelt maar door. Ik zie die trotse blik in haar ogen wel. Ze heeft het namelijk zelf onderzocht, uit pure ongeloof.

Ze schuift haar telefoon over de tafel mijn kant op. Het scherm is even te fel voor mijn ogen maar ik wen er aan. Het is de video waar een screenshot van is gemaakt. Ik probeer te luisteren naar wat er gezegd wordt, maar ik zie niets meer dan de woede in Ruel zijn ogen. Precies hetzelfde donkere vuur dat ik zag toen hij schreeuwde tegen de telefoon.

Hij was blijkbaar zo boos op haar geworden dat hij haar tegen de muur had gedrukt. Gevangen in een kooi waar ze liever niet had willen zijn. Maar haar boosheid en sluwe gedrag sloeg om in aantrekkingskracht. Dat kleine beetje zelfbeheersing van hem was verdwenen in de wind, precies het moment dat ze hem wilde zoenen. En ik kan niets meer doen dan mijn hoofd draaien als hij haar een klap in het gezicht geeft. Ik voel de pijn dreunen door mijn eigen wang.

Het wekt allemaal emoties bij me op die ik niet kan plaatsen. Het is opluchting, doordat ik nu echt weet hoe het gegaan is. Dat hij me nooit zou laten vallen, maar tegelijkertijd maakt het me bang. Wetend hoeveel kracht hij bezit als hij echt laaiend wordt. Het lukt me ook niet om dit allemaal op de juiste manier in mijn hersenen te plaatsen, het wordt eerder op een hoop gegooid die ik nog niet georganiseerd heb.

June: "Ik kan je meer vertellen. Maar echt lieverd, als je hier in terug vecht wordt het je eigen ondergang." Het klinkt zorgelijk. Bijna alsof ze me moet beschermen.