The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 89

(Yasmine's pov)

Voor een week zitten we verdeeld over twee vakantiehuisjes halverwege op de berg in de stad Bergen in Noorwegen. In het weekend heeft Ruel een show in het centrum van de stad, maar de dagen daarvoor zijn we volledig vrij. Even een langere pauze, voordat ze gaan beginnen aan de Europa tour. Er staat niets gepland. Helemaal niets. De eerste twee dagen hebben we ook niets meer gedaan dan buiten lopen en daarna weer opwarmen in het huisje. Met een deken op de bank en een grote beker thee. Ik merkte dat er ook niet zo veel behoefte was aan iets anders. Deze dagen hebben we vooral gebruikt om bij te komen. En daardoor merkte ik wel dat er rust kwam.

Er is een realisatie gekomen dat hetgeen waar ik al die tijd voor uit moest kijken opeens weggevallen is. Dat ik daarvoor niet meer constant alert hoef te zijn, overal waar ik kom. Het is een vorm van vrijheid. Het lukt me om mezelf niet constant de schuld te geven van wat er gebeurt is. Het is een opluchting die ik niet dacht nodig te hebben. Het voelt goed. Bijna leeg. Eigenlijk is een groot deel van mij opeens weggevallen. Het is net alsof ik een stuk van mezelf mis. Ik heb er zo lang mee geleefd, bijna zo lang als dat ik me kan herinneren. Maar het gat wordt opgevuld door een zorgeloosheid. Het kan me daardoor amper opslokken. Het voelt nog onwennig maar het komt wel. Tegen de tijd dat Lucas de zaak af heeft gerond en een eind rapport heeft gemaakt zal het wel minder vreemd voelen. Ik denk dat het nooit normaal gaat zijn, aangezien mijn lichaam het niet zo aangeleerd heeft en daardoor de alertheid niet volledig kwijt raakt. Maar hopelijk leert het wel dat het nergens voor nodig is.

Het maakt het ook mogelijk dat ik de connectie met Ruel dieper voel dan dat ik dat daarvoor ervaarde. Ik wist niet dat dat mogelijk was. Om nog dichterbij hem te komen. Hij is al de enige waarbij ik dat zo sterk voel. Waarmee mijn ziel helemaal verwikkeld wordt. En nu, nu voelt het alsof het nooit meer uit elkaar gehaald kan worden. Dat ik kan trekken en trekken, maar dat de knoop alleen maar strakker wordt. De knoop waarmee we aan elkaar vastgemaakt zijn.

Het raam in de keuken kijkt uit op de naaldbomen die de gehele berg bedekken en een mooi uitzicht creëren. De ondergaande zon doet de lucht zacht paars en roze kleuren en maakt een mooi contrast met de donkere bomen. Enkele vogels vliegen nog rond in de lucht en verdwijnen dan weer de bomen in. Het verbaast me dat ze niet naar een warmere plek zijn gevlogen. In de winter in het hier akelig koud. Hierbinnen heb ik allemaal lagen kleding aan en de verwarming staat daarbij al aan. En alsnog heb ik moeite om echt op te warmen.

Over mijn schouder leg ik een blik op het stukje woonkamer die ik vanaf hier kan zien. Het ligt half verstopt om het hoekje, maar kan wel een paar hoofden tellen die zich op de bank hebben verzameld. Wat wel volledig in mijn zicht is, wanneer ik me omdraai, is de eettafel voor zes personen waar Michelle aan is gaan zitten. Ze had kunnen zitten aan het kleine eiland die de keuken en de ruimte waar de eettafel in staat scheid, maar op deze manier zit ze dichter bij de gezelschap en kan ze nog meepraten terwijl ze werkt.

Het is knus hier binnen. Overal om ons heen zijn bruine tinten. Van de stenen muren, het houten meubilair en donkere vloer. De accenten zijn rood met wit, samen met een beetje donker groen dat in de nep planten terug komt. Het is donker, maar comfortabel donker. Dat ik de hele dag hier onder een deken door wil brengen en wacht tot het eindelijk gaat sneeuwen zodat ik de vlokjes door het raam naar beneden zie vallen.

Het mes in mijn hand gaat ritmisch op en neer op de snijplank en hakt de wortel in kleine blokjes om bij de tomatensaus van de lasagne te voegen. Ik heb beloofd om vanavond voor het hele team te koken en maak daardoor drie schalen lasagne tegelijkertijd. Maar het is rustgevend om alleen in de keuken te staan, geklets op de achtergrond van de mensen die zich bij elkaar hebben gevoegd om samen een spelletje te spelen. Ondertussen droom ik weg, staar naar buiten, en laat mijn handen automatisch het werk doen.