The Darkness Of Healing // Ruel // Dutch

Hoofdstuk 34

Hoe meer de nacht begint te naderen hoe meer de sfeer om begint te slaan. Ik voel het aan de meer ingetogenheid, de terugtrekking, de kou. Iedereen zit een beetje in zijn eigen wereld, wat op dit moment misschien niet het beste is. Het is vooral te merken aan Ruel. Zijn ogen scannen de woonkamer alsof hij een uitweg aan het zoeken is. Hij zit niet relaxed meer in zijn stoel. Als ik vraag hoe het gaat dan krijg ik onverstaanbaar gemompel. Niet dat hij zo binnensmonds zou praten, maar gewoon omdat hij überhaupt niets wilde zeggen en toch een soort van antwoord wilt geven. Ik lijk de kleur uit zijn gezicht te zien vertrekken. Als eerst uit zijn eerder rode wangen, dan gaat het als een vlek olie naar de rest van zijn huid en dan zijn nek. Het is alsof rode verf gemengd zou worden met veel te veel wit, ergens zit er een stukje groen pigment aan de kwast die niet goed schoon gemaakt is. Zijn gesteldheid maakt me alert. De ogen van mij aan de andere kant van de kamer zijn op hem gericht en niet langer meer op het boek in mijn schoot.

Ruel is echter niet de enige die door stilte gesnoerd lijkt te zijn. Het is ook de rest van de familie. Kate wrijft ruig over haar blijkbaar pijnlijke handpalm na het schrijven van weet ik veel. De zussen stoppen abrupt met het videospel dat ze aan het spelen waren om om zich heen te kijken. Ik probeer te zoeken naar iets dat ze zouden willen vinden maar mijn hersenen lijken leeg geprikt. Overspoeld van prikkels heeft het inmiddels geen idee meer waar het zou moeten beginnen. Het is alleen Ralph die diep in zijn magazine zit gedoken. Ik kan echter niet zeggen of dat is omdat hij in slaap is gevallen of het daadwerkelijk zo interessant vind.

Mijn vriend grijpt naar de leuning van de stoel en wilt maken dat hij hier wegkomt, maar zijn handicap van niet kunnen lopen houd hem tegen. Hij staat te wankelen op zijn benen als hij snel vooruit probeert te komen. Snel heb ik door wat er mis is als hij zijn vuist balt en tegen zijn mond zet. Misselijk. Vlug schiet ik hem te hulp door hem een kom uit de keuken aan te bieden, aangezien naar de wc gaan veel langer zou duren. Misschien geeft het ook iets meer rust in het geval dat hij echt over moet geven. Ik zie de zwakke spieren in zijn lichaam aanspannen om zich klaar te maken en toch komt er niets. Wat het wel doet is hem verzwakken, het laatste beetje kracht uit zijn lichaam halen. Zoiets is gruwelijk. Zeker voor deze jongen op dit moment.

Met hulp heb ik Ruel op verzoek naar boven gekregen. Een trap gaat toch lastig, maar hij doet het goed. Hij ziet er het positieve van in. Het is een weg naar zijn bed, een bed waar hij al die tijd al niet in heeft kunnen leggen. Het bed van comfort. Ik verlaat zijn zijde niet, gewoon uit voorzorg. Ik geef te veel om hem en wil niet dat er iets fout gaat. Het zal wel niet, maar toch. Als hij me irritant gaat vinden neem ik mijn stappen wel terug. Desnoods slaap ik vanavond in het logeerbed. Ik merk dat hij de vele bezorgde vragen van zijn moeder irritant begint te vinden. In een uur heb je wel een paar keer dat ze haar hoofd om het hoekje van de deur steekt om te kijken of alles nog goed gaat. Hij zucht als ze weg is. Bovendien begint hij steeds sneller te zeggen dat alles oké is, zelfs als dat niet het geval is.

Ik laat de badkuip voor Ruel vol lopen zodat hij even tijd voor zichzelf kan nemen, maar volgens mij heeft hij een andere idee. Als hij zich langzaam uit begint te kleden en mij zwijgend op de dichte wc klep ziet zitten blijft hij stil staan, starend naar mij.

Ruel: "Kom je mee in het bad?" Het was minder een vraag en meer een uitnodiging.

Yasmine: "Ik ben oké." Antwoord ik vlug als ik mijn benen naar mijn borst trek en naar achteren leun.

De blik in zijn ogen doet me bijna van gedachte veranderen. Zijn mondhoeken krullen iets naar beneden, wel op een manier van lachen. Zijn ogen zijn helder. Het is onmogelijk dat dat van het kunstmatige licht komt, het is zijn ontwaakte ziel die naar me staart. Liefdevol en de situatie afwachtend. Stiekem hopend op een verandering van mijn antwoord.

Yasmine: "Echt, ik ben oké. Ga maar, ik blijf hier bij je."

Zijn ogen smeken me, maar hijzelf probeert vrede te zoeken met mijn antwoord. Hij haalt zijn schouders op, zegt verder niets meer.