Which one...

💵2💵

Λυδίας POV

Μπηκα στο σπίτι μου και κάθησα στον καναπέ. Έκλεισα τα μάτια μου και στο μυαλό μου ήρθε η εικονα του. Ο τρόπος που μιλούσε. Δεν με κοιτούσε όπως οι υπόλοιποι εκεί μέσα.  Aλλα κοιτουσε εκεινους ετσι.... Δεν έμοιαζε με αυτούς. Αν και ανήκει σε αυτόν τον κόσμο σίγουρα δεν είναι σαν αυτούς. Ο τροπος που με σταματησε με τα χερια του. Ακομη μπορουσα να νιωσω το αγγιγμα των δαχτυλων του στη μεση μου. Απαλο και σχεδον απομακρο σα να φοβοταν να με κρατησει απο εκει μη με πονεσει.

Με κοίταξα στον καθρέφτη, χαιδεψα εκεινο το σημειο  και άλλαξα κατευθείαν στις πυτζάμες μου. Έβγαλα το υπερβολικό μακιγιάζ που φορούσα και καθάρισα το πρόσωπο μου βαθιά. Με κοιταξα στον καθρεπτη και χαμογελασα στην οψη μου χωρις ιχνος μακιγιαζ. Το συχαινομουν αλλα η " δουλεια" το απαιτουσε σε υπερβολικο βαθμο. 
Πήγα στο σαλόνι μου και κάθησα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση και την άφησα σε ένα κανάλι ίσα για να ακούω. Μπήκα στην κουζίνα και μου έκανα μια μακαρονάδα.
Άκουσα τον ήχο του κινητού μου και το πλησίασα.
"Παρακαλώ;"
"Αυριο θα δουλέψεις παραπάνω" είπε η φωνή του Σταμάτη από την άλλη.
"Μα αυριο έχω.."
"Δεν με ενδιαφέρει. Μου χρωστάς μικρη μην το ξεχνας και μεχρι να με ξεχρεωσεις θα κανεις ακριβως αυτο που ζηταω. Το πρωι να εισαι στο μαγαζι." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ίσως τον ξαναδώ.

(•••)

Ντύθηκα και βάφτηκα όπως εχθές.

Βγήκα από το χώρο που ντυνομασταν και έπιασε το χέρι μου. Στραβοκαταπια και τον κοίταξα.
"Σήμερα θέλω να είσαι καλο κορίτσι" είπε και με χτύπησε στο κωλο. Εκλεισα τα ματια μου και απομακρυνθηκα. Πηρα μια ανασα για να μην κλαψω και κοιταξα  καπου αλλου.
Πήγα πίσω από το μπαρ και ξεκίνησα τις ετοιμασίες.

Η ώρα περνούσε και κόσμος έμπαινε στο μαγαζί. Πολύ με κοιτούσαν και μου έκλειναν το ματι ελπιζοντας οτι μετα θα περασουν καλα μαζι μου.. Εγώ απλώς χαμογελούσα πίσω. Είχαν περάσει 5 ώρες από το άνοιγμα αλλά ακόμα δεν έχει εμφανιστεί και είχα πάρει απόφαση ότι σήμερα δεν θα εμφανιστεί μέχρι που κάποια στιγμή το βλέμμα μου τον είδε να κάθεται στην άκρη του μπαρ. Τον πλησίασα και με κοίταξε.
"Πάλι εδώ σήμερα;" Είπε και μου χαμογέλασε με εκείνο το σαγηνευτικό χαμόγελο. Κοίταξα τα μάτια του και παρατήρησα ότι μέσα τους υπήρχαν κάποιες ίριδες πράσινου.
"Ναι..." Είπα και χαμογέλασα ελαφρά.
"Μια παγωμένη μπύρα αλλά θα μου τη φέρεις μέσα. Έχω κάποιες δουλειές με το αφεντικό σου" είπε και εξαφανίστηκε από μπροστα μου. Πήρα την μπύρα και μια ανάσα πριν χτυπήσω την πόρτα του γραφείου.

Σταμάτης POV

Άκουσα την πόρτα να χτυπάει και να διακόπτει τη συζήτηση μου με τον μαλακά μπροστά μου.
"Περνα" είπα και μέσα μπήκε η Λυδία.
"Η μπύρα σας κύριε " είπε και την άφησε μπροστά του. Αυτός την κοιτούσε με εκείνο το χαμόγελο του γόη. Με εκεινο το εκνευριστικο χαμογελο του που κανει ολες τις κοπελες να πεφτουν στα ποδια του. Και ειδικα αυτην. Αυτη που ειναι μικρη αθωα και ψαχνει καποιον σαν αυτο.  Kαποιον να την κοροιδεψει μονο για να την πηδηξει.
"Άσε μας μόνους" είπα και έσκυψε κι άλλο το κεφάλι της.
"Μάλιστα κύριε" είπε και βγήκε από μέσα. Με άναβε κάθε φορά που μου μιλούσε έτσι. Αυτή.... Οι καμπύλες της... Ο ήχος της γλυκιας αθώας της φωνής...
"Λοιπόν; Τι λες;" Είπε το κάθαρμα μπροστά μου και τον κοίταξα.
"Η συνεργασία μας τελειώνει εδώ" είπα και σηκώθηκε όρθιος
"Είσαι σίγουρος γι αυτό; "
"Πολύ... Και μείνε μακρυά της " είπα και γέλασε.
"Αυτό θα το επιλέξω εγώ." Είπε και έφυγε από το γραφείο μου.

(•••)

Μπήκα σπίτι μου και πέταξα τα κλείδα σε ένα τραπεζάκι. Πλησίασα το μπαρ και μου έβαλα ένα ποτό. Κάθησα στον καναπέ και άφησα την τηλεόραση να παίζει. Ξεκούμπωσα το παντελόνι μου και στο μυαλό μου έφερα την εικόνα της.

Νικηφόρος POV

Ήμουν έξω από το μαγαζί και περίμενα να σχολάσει. Βγήκε και προχώρησε. Έτρεξα πίσω της και έπιασα το χέρι της. Απευθείας την ένιωσα να σταματάει και να παγώνει στη θέση της.
"Γεια σου μικρή" είπα και αμέσως χαλάρωσε. Γύρισε να με κοιτάξει.
"Με τρομάξατε" είπε και χαμήλωσα το βλέμμα μου γελώντας.
"Από πού και ως που πληθυντικός μικρή. Σε περνάω μόνο μια πενταετία. " Είπα και εγνεψε.
"Όπως θες" είπε και τύλιξε καλύτερα το παλτό πάνω της.
"Θες να σε πάω κάπου;" Είπα και εγνεψε αρνητικά.
"Όχι καλύτερα να περπατήσω." Είπε και έκανε ένα βήμα.
"Είσαι σίγουρη; Έχει ψωφοκρυο και εσύ ξεκάθαρα έχεις παγώσει. Έλα να σε πάω μέχρι το σπίτι σου. Δεν θα σε πειράξω αλήθεια" είπα και της έδειξα το αμάξι μου.
"Δεν κρυώνω είμαι μια χαρά" είπε και γέλασα.
"Ω μικρή φυσικά και κρυώνεις. Όλο σου το σώμα τρέμει μέσα από αυτό το λεπτό πανωφόρι" είπα και έβγαλα το σακάκι μου και το έβαλα στους ώμους της.
"Έλα να σε πάω μεχρι το σπίτι σου τώρα" είπα και προχώρησα προς το αμάξι μου. Τα βήματα της άργησαν να ακουστούν αλλά εν τέλη με ακολούθησε....

Η Συγγραφέας σας...