Which one...

17

Βγήκα στο δρόμο και κοίταξα τριγύρω μου. Τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως. Όλα ήταν μαύρα. Δεν είχε φώτα αυτή η γειτονιά. Περπάτησα μέχρι ένα σημείο και είδα φώς μπροστά μου. Τα πόδια μου ήταν έτοιμα να με αφήσουν αλλά μια φωνή ήχησε στα αυτιά μου και γύρισα να την κοιτάξω.
"Χρειάζεσαι βοήθεια;"
"Σε παρακαλώ" είπα και με βοήθησε να κάτσω σε ένα παγκάκι.
"Πώς σε λένε;" Είπε και όσο και να προσπαθούσε ο εγκέφαλος μου να θυμηθεί το όνομα μου δεν μου ερχόταν τίποτα.
"Δεν... Δεν ξέρω" είπα τελικα και με κοίταξε.
"Πώς σε φωνάζουν ίσως;"
"Όχι.. λυπάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βγήκα μέσα από ένα κτήριο το οποίο πριν σίγουρα είχε αρπάξει φωτιά." Είπα και με κοίταξε.
"Ναι... Εδώ πιο κάτω. Ήταν μια αποθηκουλα. Εγώ είμαι η Κλαίρη" είπε και μου χαμογέλασε.
"Χάρηκα"
"Τι θα έλεγες να πάμε σε εμένα και να κάνεις ένα μπάνιο; Να κοιμηθείς, να φας και ίσως θυμηθείς κάποια πράγματα. " είπε και σηκώθηκε. Σηκώθηκα μαζί της και την ακολούθησα. Ποσο λαθος να παει; Οσο αγνωστη ειναι αυτη για εμενα αλλο τοσο ειμαι και εγω για αυτην.

1 εβδομάδα μετά

Λυδιας POV

Κοιτούσα την άδεια κάσα να κατεβαίνει μέσα στο λακο και τα δάκρυα μου γινόντουσαν πιο πυκνά. Δεν βρεθηκε κανενα πτώμα μας ειπαν. Οποιος και αν ηταν μεσα εγινε σκονη. Το μονο που βρεθηκε ηταν μια ενα κομματι καμμενης μπλουζας. Της δικής του μπλουζας.  Ειχε το DNA του μας ειπαν. 

"Ηρέμησε" είπε ο Ιάκωβος και με αγκάλιασε. Τιποτα δεν ειναι ιδιο πλεον. 
"Προσπαθώ" είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου. Μου υποσχεθηκε οτι θα γυρισει πισω. Οτι θα τα ξαναπουμε. Έριξα λίγο χώμα πάνω της και ένα γαρύφαλλο. Προχώρησα και ο Ιάκωβος με έβαλε στο αμάξι. Δεν ηθελα να κατσω και να τους ακουσω να μου λενε συλλυπητήρια. Να μου δειχνουν οτι νοιαζονταν γι αυτον.  
"Που θες..."
"Σπίτι του" είπα και έκλεισα τα μάτια μου.

(•••)

Μπήκα μέσα στο σπίτι του και κοίταξα τον μεγάλο χώρο γύρω μου. Υπερβολικά μεγάλο σπίτι για ένα άτομο. Αυτή ήταν η σκέψη μου την πρώτη φορά που ήρθα εδώ. Πήγα στο δωμάτιο που κοιμόταν και πήρα μια μπλούζα από την ντουλάπα. Έβγαλα τα ρούχα μου και την φόρεσα. Ήταν μεγάλη και κάλυπτε όλο μου το σώμα όπως γινοταν όταν έμπαινα στην αγκαλιά του και χανομουν εκει. Μυρίζει αυτός. Έκλεισα τα μάτια μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι του. Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι του και προσπάθησα να ηρεμήσω. Δεν μπορεί να έφυγε τόσο απλά. Οχι τοσο ευκολα.... Εσφιξα το μαξιλαρι στα χερια μου και αφησα τα δακρυα μου να κυλησουν πανω του.

Νικηφόρος POV

Ξάπλωσα στο δωμάτιο που μου παραχώρησε η Κλαίρη το τελευταίο διάστημα που μένω εδώ και κοίταξα το χώρο γύρω. Έχει λευκούς τοίχους, λευκά έπιπλα και γκρί σεντόνια. Μου θύμιζε νοσοκομείο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου. Στριφογυρισα αρκετές φορές μέχρι που πήρα ένα μαξιλάρι στην αγκαλιά μου και κατάφερα να κοιμηθώ σαν άνθρωπός.

(•••)

Άνοιξα τα μάτια μου και σήκωσα το σώμα μου από το κρεβάτι. Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στην κουζίνα. Μου έβαλα ένα ποτήρι νερό και άκουσα βήματα.
"Καλημέρα..... Πώς είσαι; Θυμήθηκες κάτι;" Ρώτησε αλλά εγνεψα αρνητικά. Προσπαθω να θυμηθω.. Νιωθω οτι αφησα κατι πολυ σημαντικο εκει... Σε εκεινη την αποθηκουλα.
"Καλημέρα... Όχι... "
"Θα θυμηθείς... Κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις. " Είπε και με πλησίασε. Έβαλε λίγο νερο σε ένα βραστηρα και πάτησε το κουμπί.
"Νιώθω ότι έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό πίσω μου... Κάτι πολύ σημαντικό" είπα και με κοίταξε.
"Θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα σήμερα να δούμε μήπως ξέρουν κάτι. Κάποια εξαφάνιση το οτιδήποτε. Θα την βρούμε την άκρη" είπε και της χαμογέλασα.

Λυδιας POV

Σήκωσα το κουρασμένο σώμα μου από το κρεβάτι και πήγα στη κουζίνα. Μου έκανα καφέ και ήπια μια γουλια. Άκουσα τον ήχο του κινητού μου και το σήκωσα πριν δω όνομα.
"Ναι;"
"Καλημέρα... Πώς είσαι;"
"Καλά είμαι Ιακωβε εσύ;"
"Δεν ακουγεσαι καλά... Δεν θα το ήθελε αυτό ξέρεις"
"Δεν είναι εδώ για να ξέρω τι θα ήθελε. " Είπα και έκλεισα τα μάτια μου.
"Το ξέρω. Θα περάσω να σε πάρω... Έχουμε δουλειά." Είπε και το τηλέφωνο έκλεισε. Ανέβηκα πάνω και ετοιμάστηκα. Οι επιλογες μου ηταν  μαυρα. 
Θα είναι δύσκολο από εδώ και πέρα. Πολύ δύσκολο. Βγήκα από το σπίτι και πήγα στο αμάξι του μπήκα μέσα και ξεκίνησε χωρίς να μου πει κάτι.
"Ηρέμησε όλα θα πάνε καλά" είπε και έκλεισα τα μάτια μου. Μακάρι. Φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα και μπήκαμε μέσα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και τους ακολούθησα στο νεκροτομείο. Μπήκα μέσα και με κοίταξαν.
"Είσαι έτοιμη;" Εγνεψα θετικά και τον αντίκρισα από κάτω όταν σήκωσαν το λευκό πανί. Ήταν παραμορφωμένος. Δεν ήταν σίγουρα αυτός αλλά όποιος και αν ήταν λυπάμαι την οικογένεια του. Και μισώ για εκείνον  που του έκανε κάτι τέτοιο.
"Δεν είναι αυτός... Δεν είναι ο Σιμόπουλος" είπα και βγήκα από εκεί μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τον φαντάστηκα εκεί. Μέσα σε αυτό το παγωμένο χώρο πάνω σε αυτό το παγωμένο κρεβάτι.

Η συγγραφέας σας <3