Which one...

💵9💵

Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Μπήκα στο  μπάνιο και πλυθηκα. Κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέπτη και πήρα μια βαθιά ανάσα. Χάιδεψα τη γάζα στην κοιλιά μου και την κοίταξα. Την εβγαλα και κοιταξα την  ουλη που μου προκαλεσε η σφαιρα του. Aκούμπησα τα ράμματα και ενιώσα πάλι τον οξύ πόνο που προκαλεσε η σφαιρα στο δερμα μου. Το σκυσιμο τις σάρκας μου, το αιμα να τρεχει πανω στην επιδερμιδα. Τα γονατα μου να μην μπορουν απο τον πονο να κρατήσουν το σώμα μου όρθιο. Ακολουθησα τις οδηγιες του γιατρου και κόλλησα πανω της την καινουργια γαζα.
"Όλα θα πάνε καλά" βγήκα από το μπάνιο και ντύθηκα. Πήρα το κινητό μου και είδα ότι είχα μύνημα από εκείνον. Το διάβασα και το διέγραψα. Βγήκα από το σπίτι και το αμάξι του Σταμάτη ήταν παρκαρισμένο.
"Καλημέρα... Μπες" είπε και τον άκουσα.
"Έχουμε μια σημαντική ανταλλαγή σήμερα. Σε θέλω εκεί..." Είπε και εγνεψα. Εστρεψα το βλεμμα μου στο παραθυρο και κρατησα τα δακρυα μου πισω.  Ξεκίνησε το αμάξι και προορισμός η δουλειά μου.

(•••)

Περίμενα κάτω από το σπίτι μου και ένα αμάξι σταμάτησε. Κατέβασε το παράθυρο και ο Σταμάτης ήταν μέσα. Μπήκα στο αμάξι χωρίς να μιλήσω. Ξεκίνησε το αμάξι και με κοίταξε.
"Δεν μου αρέσει που δεν με ακούς μικρή... Με αναγκαζεις να κάνω πράγματα που δεν πρέπει." Σταμάτησε το αμάξι και ήμασταν έξω από εκείνη την αποθήκη. Εκείνη την αποθήκη που τον ειδα πρώτη φορά. Μόνο που αυτή τη φορά η πορτα της ηταν μισανοιχτει και το μονο που μπορουσες να διακρύνεις ηταν σκοτάδι. 
"Κατέβα" είπε και το έκανα. Περπάτησα και μπήκαμε σε ένα χώρο αρκετά σκοτεινό. Δύο χέρια με τράβηξαν και με έδεσαν σε μια καρέκλα αρκετα σφιχτα. Η ουλη μου ειχε αρχισει να ποναει.
"Τι.... τι συμβαίνει;" Ένιωσα το χέρι του να χτυπάει πάλι το μάγουλο μου όπως τότε. Ενιωσα το μαγουλο μου να τσούζει
"Σκάσε" είπε και άναψαν τα φώτα. Ο Νικηφόρος ήταν μπροστά μου δεμένος σε μια καρέκλα λιγα μετρα μακρυα μου σε αθλια κατασταση.
"Αφού δεν μένει μακρυά σου.... Θα τον κάνεις εσύ να μείνει μακρυά σου μικρή" είπε και τον κοίταξα.
"Μου... Μου υποσχεθηκες.... Μου υποσχεθηκες ότι δεν θα τον πειράξεις" είπα και τον κοίταξα με τα μάτια μου να δακρύζουν. Ήταν πληγωμένος και δεμένος στην καρέκλα τα μάτια του ήταν κλειστά αλλά το στόμα του ήταν ανοιχτό. Ήταν γεμάτος μελανιές και γδαρσίματα.
"Είμαι καλά μικρή" η φωνή του ήχησε στο χώρο σοβαρά τραυματισμένη.
"Αυτό δεν κατάλαβες μικρή δεν θα τον πειράξω εγώ αλλά εσύ" είπε με ένα αλαζονικό χαμόγελο και με πλησίασε. "Σταμάτη όχι σε παρακαλώ" είπα και έβγαλε το μαντήλι από τα μάτια του.
"Θα το κάνεις" είπε έντονα.
"ΟΧΙ" φώναξα και με κοιταξε
"ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΕ ΑΓΟΡΆΣΕΙ ΓΑΜΩΤΟ" φώναξε πίσω και τον κοίταξα.
"Τι... Τι εννοείς;" Ένας ήχος άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία στους τοίχους.

' πόσο;'
'τι πόσο;'
'ποσο θες; Ποιο είναι το ποσό για να την πάρω από εδώ'
'Δεν είναι για πούλημα'
'εγω αλλά έμαθα... Σου χρωστάει... Και μάλιστα πολλά'
'και δουλεύει για να με ξεχρεωσει'
'θελω να πληρώσω εγώ για αυτην'
'μεινε μακρυά της Λύτρα το εννοώ. Δεν είναι για τα δόντια σου το μικρό'
'ουτε για τα δικά σου Σιμόπουλε'

Δεν... Δεν μπορεί.
"Νικηφόρε;" Δεν μιλούσε.
"Πες κάτι σε παρακαλώ. Ν-ΝΙΚΗΦΟΡΕ ΠΕΣ ΚΑΤΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ" φώναξα και τον άκουσα να γελάει.
"Πόσο καιρό το σχεδιάζεις αυτό Σιμοπουλε;"
"ΑΥΤΟ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ;" Φώναξα και με κοίταξε.
"Μικρή.... Ποτέ δεν θα σου έκανα κάτι τέτοιο... Θα έπρεπε... Να... Το ξέρεις" είπε με μεγάλη δυσκολία. Τα μάτια μου ήταν θολά και δεν έβλεπα τίποτα.
"Τι ήταν αυτό που άκουσα τότε γαμωτο;" Είπα μέσα από τα αναφυλητα μου ενω η φωνή του ακούστηκε  για ακομη μια φορα από τα ηχεία και έκλεισα τα μάτια μου. Και ακουστηκε ξανα και ξανα και ξανα και ξανα. Η φωνη του.... σιγουρη και σταθερή. Έλυσαν τα χέρια μου και άκουσα ένα σίδερο να πέφτει μπροστά μου. Έσκυψα και πήρα το όπλο στα χέρια μου.
"Η επιλογή είναι δική σου τώρα μικρή". Σηκώθηκα όρθια και τον κοίταξα. Έστρεψα το όπλο πάνω του. Τα δάχτυλα μου γλίστρησαν πάνω στη σκανδάλη και την πάτησαν. Ο ήχος του όπλου που πυροβολεί ήχησε στα αυτιά μου. Το άφησα να πέσει από τα χέρια μου και άνοιξα τα μάτια μου. Η σφαίρα είχε πετύχει τον Σταμάτη. Είχε πέσει στο πάτωμα και δεν μπορούσε να με δει. Πλησίασα γρήγορα τον Νικηφόρο και ξετυλιξα τα σχοινιά. Κοίταξα τα χέρια του και ήταν μελανιασμενα στο σημείο που υπήρχαν. Έσκυψα στα πόδια του για να λύσω τα σχοινιά και είχα το κεφάλι μου μονίμως κάτω. Το χέρι του σήκωσε το πρόσωπο μου και σκούπισε μερικά από τα δάκρυα μου. Ένωσε τα χείλη μας και με φίλησε απαλά.
"Σε ευχαριστώ" είπε και τον βοήθησα να σηκωθεί.  Τον έβγαλα από την αποθήκη και ακούμπησε το σώμα του στον τοίχο. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε ξανά.
"Συγγνώμη Νικηφορε συγγνώμη " είπα και σκούπισε τα δάκρυα μου. 
"Σσσσσς ηρέμησε μάτια μου. Σταματα να μου ζητας συγγνωμη.... " είπε και με ξαναφιλησε απαλά. Εβαλε το χερι του στο στομαχι μου και απομακρυνθηκε. 

"Μικρη... Πληγωθηκες"

"Δεν ειναι τιποτα... θα το διορθωσω.. φυγε σε παρακαλω. Οσο ειναι γρηγορα"

"Διαολε δεν σε αφηνω ετσι εδω...  Εσυ εχεις γεμισει αιματα."

"Νικηφορε σε παρακαλω" ειπα και φιλησα μια τελευταια φορα τα χειλη του.

"Έλα μαζί μου σε παρακαλώ"  είπε και είχε τα μάτια του κλειστά.
"Νικηφόρε... Πρέπει να παω..." Είπα και άφησα το σώμα του και πήγα μέσα κρατώντας το στομαχι μου.  Πιεζοντας το σημειο που ειχα τα ραμματα. Πηγα πανω απο το Σταματη και καθισα διπλα του. Πρεπει να με βρει εδω οταν ανοιξει τα ματια του. 

Η συγγραφέας σας <3