Which one...

14

"Δεν ξερεις... δεν ηξερες" ειπε ξανα και γυρισα να την κοιταξω. Η υπομονη μου ειχε αρχισει να εξαντλειται. Εκλεισα το ματι κατω απο την κατσαρολα και γυρισα να την κοιταξω
"Τι δεν ηξερα γαμω το κερατο μου; ε; ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ;" φωναξα και τινάχτηκε λίγο
"αν... αν εμενα μαζι του δεν θα σε πειραζε ξανα."
"ΠΕΊΡΑΞΕ ΕΣΈΝΑ ΓΑΜΩΤΟ. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΚΆΝΕΙ" φώναξα ξανα και την κοίταξα.  Στο βλεμμα της κυριαρχουσε φόβος.
"Δεν..."
"Ξέρει ότι είσαι ένα από τα αδύναμα μου σημεία.  Το μοναδικό αδύναμο σημείο μου... Το εκμεταλλεύτηκε γαμωτο. Σε εκμεταλλευτηκε με εναν τροπο...." είπα πιο ήρεμα.
"Ξέρεις γιατί το έκανε;" Είπε ξαφνικά και την κοίταξα. Δεν ηθελα να παραδεχτω οτι ξερω. Ξερω για πιο λογο τολμησε να την αγγίξει με αυτο τον τροπο.

"Δεν με νοιάζει γιατί το έκανε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα τον γαμησω με τον τρόπο που φρόντισε να το κάνει σε εσένα. " Είπα και ήξερα ότι ακουγόταν σκληρό. Ξέρω ότι μπορεί να τρανταχτηκε όταν το άκουσε αλλά αυτό έκανα. Την γάμησε με κάθε πιθανό τρόπο. Ψυχικά, σωματικα. Το βλέμμα μου ήταν ακόμη πάνω της... Ήθελα να την φιλήσω... Αλλά θα τρομάξει...  Δεν θέλω να με φοβάται... Δεν θέλω να νιώθει ανασφάλεια και φόβο κοντα μου.

"Ειπα... Το όνομα σου... Αντί να πω το δικό του είπα το δικό σου" είπε με το βλέμμα της να κοιτάει κάτω.

"Γαμωτο μικρή" είπα και γύρισα στη κουζινα και αναψα το ματι  συνεχίζοντας να μαγειρευω για να μη σκέφτομαι αυτό που μόλις είπε. Για να μη σκεφτομαι τη φωνη της να αναστεναζει το ονομα μου. Το πως θα ηθελα το σωμα της να ειναι κατω απο το δικο μου και να την ακουω να φωναζει το ηλιθιο ονομα μου.
"Συγγνώμη... Αλήθεια..." ειπε και ηθελα να γυρισω και να της πω πως δεν φταιει αυτη. Πως αν τον πιασω στα χερια μου θα τον κανω να μετανιωσει για το τροπο που της φερθηκε. Αλλα κράτησα το βλέμμα μου ευθεία και συνέχισα να μαγειρεύω.

(•••)

"Καληνύχτα μικρή" είπα και έκλεισα την πόρτα του δωματίου της. Πήγα στο δικό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά  ανάσα... Ενα απαλο χτυπημα ηχησε μεσα στο δωματιο και άνοιξα τα μάτια μου . Κοίταξα λίγο το ταβάνι και μόλις άνοιξε η πόρτα σηκωσα το σωμα μου.
"Νικηφορε;"
"Τι συμβαίνει μικρή" είπα και μπηκε μεσα. Το προσωπο της ηταν τρομοκρατημένο. Ηταν ανυσυχη και αν και δεν μπορουσα να δω αλλα ειμαι σιγουρος οτι δακρυα ετρεχαν απο τα ματια της 
"Δεν μπορώ... Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω την αίσθηση ότι θα έρθει. Ότι είναι κάπου εδώ. Ότι θα το κάνει ξανά και ξανά και ξανά " ειπε και ηθελα να τυλιξω τα χερια μου γυρω απο το σωμα της και να της πω πως ολα ειναι καλα. Πως οσο ειναι εδω κανεις δεν θα την πειραξει. Πως όσο βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια μου και είμαι μαζί της δεν θα αφήσω κανένα να τις φερθεί έτσι.
"Θες... Να έρθεις εδώ;"ηταν αυτο που εκανα δείχνοντας το κρεβατι μου.  Ηρθε και ξαπλωσε στην αλλη γωνια αρκετα ακρη. Εκλεισα τα ματια μου και πηρα μια βαθια ανασα. Πηρα το μαξιλαρι μου και το εβαλα στο πατωμα. Σηκωθηκα και πλησιασα την ντουλαπα. Πηρα ενα σεντονι και ξαπλωσα κατω.
"τι... τι κανεις εκει;" ειπε με τον ιδιο δυσταγμο που ειχε πριν.
"Κοιμησου μικρη " ειπα και εκλεισα τα ματια μου. Το χερι της επεσε απο το κρεβάτι και επιασε το δικο μου.
"Καληνυχτα" ειπε και ανοιξα τα ματια μου για να την κοιταξω. Ειχε κλεισει τα δικα της και φαινοταν ηρεμη.,

Λυδίας POV

Ενιωθα το βλεμμα του πανω μου. Το αγγιγμα του με ηρεμουσε. Μπορουσα να νιωσω την ηρεμια στις αναπνοες του. Πλεον ο ρυθμος του είχε γίνει και δικός μου. Ενιωθα ασφαλεια. Ηξερα οτι δεν θα με πειραξει ημουν σιγουρη οτι δεν θα μου εκανε κατι τετοιο. Ο Νικηφορος δεν θα με αγγιζε ποτε του ετσι...  αλλά ένιωθα ακόμη ένα φόβο αν βρισκόταν λίγο πιο κοντά από όσο έπρεπε. Φοβόμουν απλά την παρουσία του σαν άντρα όχι όμως τον Νικηφόρο σα νικηφόρο, απλά όλος αυτός ο όγκος του, το ύψος.... Ανάσες  Λύδια.... Ανάσες.... Ο Νικηφόρος δεν θα σε εγκαταλείψει

(•••)

Ανοιξα τα ματια μου και το σωμα του ελειπε απο το πατωμα. Βγηκα απο το δωματιο και κατεβηκα στην κουζινα. Δεν ηταν ουτε εκει. Ακουσα ομιλιες και πλησιασα.
"Πως παει μεχρι τωρα;... Τι εννοεις; ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΓΑΜΩΤΟ;..... Το εσκασε;... Βρες τον οσο πιο γρηγορα μπορεις και φερτον μου." ειπε η φωνη του Νικηφορου και εκανα ενα βημα πισω. Το... το εσκασε. Ειναι... ειναι ελευθερος.
"Ξυπνησες" σηκωσα το βλεμμα μου και τον κοιταξα.
"Ναι.... καλημερα"
"Ολα θα πανε καλα σου το υποσχομαι" ειπε και μου χαμογελασε. Με πλησιασε δειλα και αφησε ενα φιλι στα μαλλια μου. Απομακρυνθηκε γρηγορα σα να φοβόταν την αντίδραση μου. Φοβόταν οτι τον φοβόμουν. Οτι δεν ενιωθα ανετα διπλα του. Οτι με την λαθος κινηση θα θελω να φύγω. Το ένιωθε... Το καταλάβαινε... Καταλάβαινε ότι η παρουσία του με αγχωνει αλλά είμαι σίγουρη πως δεν καταλαβαίνει πως δεν φταίει ο ίδιος.
"Καφε;" Είπα προσπερνώντας όλο αυτό που συνέβη και μου χαμογέλασε.
"Εχει ετοιμο μεσα" ειπε και πηγα παλι στην κουζινα. Πήρα μια κούπα και μου έβαλα μέσα καφέ από την καφετιέρα. Πρόσθεσα λίγη ζάχαρη και γύρισα το σώμα μου για να βγω απο την κουζίνα. Ήταν κάτω από την πόρτα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και με κοιτούσε. Είχε ένα χαμόγελο στα χείλη του και το βλέμμα του με έκαιγε. Ένιωθα ότι μπορούσε να καταλάβει τα πάντα για εμένα αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Ότι με ένα του βλέμμα  μπορεί να δει μέσα στην ψυχή μου και να καταλάβει την σκέψη μου.
"Τι;" Είπα και με πλησίασε αλλά σταμάτησε σε μια απόσταση ασφαλείας.
"Σου έχω πει ποτέ πόσο όμορφη είσαι;" Είπε και τον κοίταξα.
"Νικηφόρε"
"Όχι ε; Ε λοιπόν είσαι απίστευτα όμορφη μικρή" είπε και σίγουρα είχα κοκκινίσει.
"Τι σε έπιασε;" Είπα γελώντας αλλά αυτός είχε ακόμη αυτό το χαμόγελο.
"Τίποτα απλά ήθελα να σου πω πόσο όμορφη είσαι" είπε και ήπια μια γουλια από τον καφέ μου ενώ έβλεπα το βλέμμα του να με κοιτάει εξονυχιστικά και το χαμόγελο να λάμπει στο πρόσωπο του.

Η συγγραφέας σας <3