Which one...

16

Καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ. Το κινητό του χτύπησε.Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σφιχτηκαν και το χέρι του είχε απομακρυνθεί ελάχιστα από τη μέση μου αλλά ένιωθα το κενό που άφησε.
"Ναι;" Είπε και με έβγαλε από την αγκαλιά του.  Το σωμα του ειχε τσιτωσει, ηταν σφιγμενος. Απο το  προσωπο του ειχε σβηστει το χαμογελο και τον ειχε κυριευσει το σοβαρο του υφος κανωντας τις γωνιες του να φαινονται πιο εντονες. Τα ματια του ειχαν σκουρυνει και δεν γυρνουσε το βλεμμα του σε εμενα. 
"Όλα καλά;" Ρώτησα αλλά δεν μου έδωσε σημασία. Σα να μην ήμουν στο χώρο, σα να μην άκουγε καθόλου τη φωνή μου.
"Που τον έχετε;..... Ερχομαι" είπε και σηκώθηκε.
"Τι συμβαίνει;" Ειπα και σηκωθηκα ορθια.
"Τον έπιασαν" είπε και με πλησίασε. Με φίλησε απαλά και μου χαμογέλασε.
"Όλα θα πάνε καλά μωρό μου... Θα τα πούμε σύντομα στο υπόσχομαι" Είπε και έκανε να βγει από την πόρτα αλλά τον τράβηξα από το χέρι του πάνω μου και τον φίλησα έντονα. Βγήκε από το σπίτι χωρίς να πει κάτι και έφυγε.

(•••)

Άκουσα τον ήχο του κινητού μου και τεντώθηκα για να το πιάσω. Ημουν ακομη στον καναπε. 
"Παρακαλώ;" Είπα και απάντησα στον άγνωστο αριθμό.
"Λυδία...." Γνωστή φωνή. Αναστατωμένη. Δεν μου αρεσει αυτο.
"Παρακαλώ" είπα ξανά και σηκώθηκα από τον καναπέ. Ένα σφίξιμο είχε άρχισε να δημιουργείται και το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος. Δεν είναι καλό αυτό το τηλεφώνημα το ένιωσα.
"Λυπάμαι... Λυπόμαστε όλοι μας"
"Ποιος είναι;" Είπα και περίμενα μια απάντηση.
"Ο... Ο Ιακωβος είμαι... Δεν με ξέρεις... Λυδία ο.... Ο Νικηφόρος... Δεν... Λυπάμαι " είπε και συνειδητοποίησα ότι καυτά δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου. Συνειδητοποίησα τι ακριβώς μου είπε. Δε μπορεί όμως να το είπε... Δεν μπορεί να είναι αλήθεια.
"Λες ψέματα... Ζει. Δεν μπορεί να έφυγε.... Όχι δεν το δέχομαι. Ζει. ΙΑΚΩΒΕ ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΖΕΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΌΗΤΗ ΦΆΡΣΑ" φώναξα και περίμενα να ακούσω. Δεν ξέρω πως ήμουν τόση ώρα όρθια.
"Υπήρχε μια έκρηξη. Είχε μείνει μέσα ένα παιδί μιας κοπέλας από αυτές που... Έρχονται στη δουλειά και μπήκε μέσα. Το μικρό βγήκε αλλά αυτός " είπε και έπεσα στο πάτωμα. Όχι όχι δεν μπορεί.
"ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΈΘΑΝΕ ΈΤΣΙ... ΟΧΙ ΔΕΝ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΦΥΓΕ ΈΤΣΙ "
"Ηρέμησε σε παρακαλώ... " Είπε και ακουγόταν ότι και αυτός έκλαιγε. Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα το χώρο γύρω μου. Κοίταξα τη φωτογραφία που μου κάνει εντύπωση τους τελευταίους μήνες εδώ μέσα και την πλησίασα. Αυτός παιδί. Με ένα χαμόγελο τόσο αστραφτερό όσο αυτό που είχε όταν το γνώρισα. Επεσα στο πατωμα και δεν εβλεπα πλεον καθαρα την εικονα απο την κορνιζα. Τα δακρυα ειχαν θολωσει τα ματια μου και το μονο που ηθελα ηταν να ουρλιαξω με ολη μου τη δυναμη.
"Γιατί; Γιατί έπρεπε να φύγεις; Γιατί... Γιατί γιατί;"

Πριν λίγες ώρες

Νικηφόρος POV

Μπήκα μέσα στο χώρο που τον είχαν και έβγαλα το όπλο μου από την τσέπη μου. Τον ειχαν δεσει σε μια καρεκλα. Το στομα του ηταν κλειστο και μονο οταν εδωσα εγω εντολη κατεβασαν το μαντηλι. Ειχε ενα μελανιασμενο ματι και ηθελα να συγχαρω αυτον που του το εδωσε. 
"Βρε βρε το καλό μας το παιδί " είπα και τον πλησίασα.
"Έβαλες τα τσιράκια σου να με πιάσουν. Δεν μπορούσες εσύ;" με ειρωνευτηκε και γελασα ξεροντας οτι απο εδω ενας απο τους δυο μας θα βγει ζωντανος. 
"Δεν είμαι εγώ ο κυνηγός.... Εγώ είμαι ο εκτελεστής. Και θα φροντίσω να γαμησω τόσο πολύ τη φάτσα σου όπως τόλμησε να αγγίξεις εσύ εκείνη το κατάλαβες; ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΟΠΩΣ ΤΌΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΠΕΙΡΆΞΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΜΟΥ. ΜΑΛΑΚΆ " φώναξα και σήκωσα το όπλο σημαδεύοντας το κεφάλι του.
"Αν πυροβολήσεις δεν θα βγει κανένας ζωντανός από εδώ μέσα." Είπε με ειρωνεία και γέλασα.
"ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΝΕΎΡΑ ΜΟΥ" είπα και έβγαλα την ασφάλεια. Έβαλα το χέρι μου στη σκανδάλη. Μια κινηση μονο και το σωμα του θα βρισκοταν νεκρο μπροστα μου.
"ΠΑΤΑ ΤΗΝ. ΠΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΧΆΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ" φώναξε. Ετρεμα αλλα οχι απο τον φοβο. Ετρεμα γιατι αυτη ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα που θα σκοτωνα ανθρωπο. Γιατι οσο κι αν ηθελα να το δω νεκρο η ιδεα να αφαιρεσω τη ζωη απο καποιον μου ηταν δυσκολη. Ακομη και αν αυτος ηταν ο μαλακας που εχω μπροστα μου.
"Δεν θα μπορέσεις να την πειράξεις ξανά" είπα  και πάτησα την σκανδάλη. Η σφαίρα πέρασε από δίπλα του και δεν τον άγγιξε καν. Έκανα να ξαναπατήσω τη σκανδάλη αλλά μια έκρηξη εγινε ακριβώς δίπλα μας. Υπήρχαν καπνοί και είχαμε αρχίσει να δυσκολευόμαστε να πάρουμε ανάσα. Βγήκα έξω και είδα την αποθηκη μου να εχει παρει φωτια, Οι κοπελες εβγαιναν μια μια απο τα συγκροτηματα που τους ειχα παραχωρησει για να μενουν. Μια απο τις κοπέλες που έχω στη δούλεψη μου να ηταν στην πόρτα και φωναζε. Την πλησίασα και την κοίταξα. Εστρεψε το βλεμμα της σε εμενα και τα ματια της δακρυζαν.
"Είναι μέσα... Ο μικρός μου είναι μέσα" είπε μεσα απο τα αναφυλυτα της και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στο χώρο. Έψαξα ανάμεσα στους καπνούς και άκουσα την φωνή ενός παιδιού. Την ακολούθησα και το βρήκα σε μια γωνιά, κουλουριασμένο και τορμαγμενο.  Ετσι ακριβως οπως ειχα βρει τη Λυδια στα σκαλια του σπιτιου της πριν δυο μηνες. Τον πλησίασα και τον έβαλα στην αγκαλιά μου.
"Όλα θα πάνε καλά"  είπα και έφτασα στην πόρτα με τον μικρό στα χέρια μου. Τον κατέβασα και τον έβγαλα έξω. Ένιωσα το σώμα μου να με αφήνει και έπεσα κάτω.

(•••)

Έσυρα το σώμα μου έξω και εβηξα. Γύρισα το βλέμμα μου και είδα ένα κτήριο να καίγεται. Κοίταξα τα χέρια μου και ήταν μαύρα.
Που είμαι; Πώς το καλό βρέθηκα εδώ; Κοίταξα τα ρούχα μου και ήταν μαύρα από τους καπνούς.  Το μόνο σίγουρο είναι ότι επέζησα από θαύμα. Οσο σιγουρο ειναι το γεγονος οτι εδω αρπαξε φωτια.

Η συγγραφέας σας <3