Państwo Kim to z pozoru szczęśliwe małżeństwo z wieloletnim stażem, mieszkające na obrzeżach Paryża. W dniu porcelanowej rocznicy czterdziestoletni Taehyung przyznaje rację ukochanemu mężowi - ich związek stał się nudny i całkowicie pochłonięci prze...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
— Gguk — rzucił do mnie Taehyung, który wyglądał na nieco poirytowanego czekaniem ponad dwadzieścia minut w kolejce do kibla. — Musisz jeszcze załatwić sobie perkusję...
— Luzik, już to ogarnąłem — skwitowałem zwięźle, co było mało adekwatnym podsumowaniem tego, w jaki sposób przekonałem młodych muzyków do użyczenia ich instrumentu. — Gadałem z perkusistą zespołu, który wystąpi przed nami i przystał na moją prośbę w zamian za zgrzewkę piwa.
Wolałem nie wdawać się w szczegóły i nie opowiadać Tae o tym, w jaki sposób naprawdę przekonałem członka zespołu grającego koncert tuż przed nami, aby pozwolił mi użyć swojej perkusji. Reszta grupy też nie była zbyt przychylnie do tego nastawiona, wydali się bardzo podejrzliwi i jakoś szczególnie mnie to nie dziwiło. Z pewnością mieli mniej niż osiemnaście lat i zdawali się wyjątkowo nieufni — na tyle, że nie przekonała ich nawet zgrzewka wspomnianego piwa. Do niej musiałem dorzucić charytatywny występ w krótkim filmiku udostępnionym na haniebnym portalu o dźwięcznej nazwie pod postacią onomatopei zegara ściennego, w którego trakcie wyzerowałem butelkę taniego wina. Co tu dużo mówić, byłem gotów do poświęceń i chciałem zrobić wszystko, byleby tylko koncert naszego zespołu zakończył się sukcesem.
Nie miałem jednak na tyle odwagi, żeby opowiedzieć całą historię Taehyungowi i uznałem, że będzie mu się spało lepiej bez świadomości, że gdzieś tam w sieci krąży filmik z jego upijającym się mężem na festiwalu, w którego tle słychać śmiechy słowiańskich dzieciaków. Wystarczyło mi, że w głowie słyszałem typowe, taehyungowe marudzenie i oczami wyobraźni widziałem malujące się przerażenie na jego twarzy. Zacząłby wymyślać, że za kilka lat ktoś odkopie ten filmik i dzieciaki będą miały przeze mnie przypał w szkole albo znalazłby milion innych powodów do narzekania i histeryzowania, które w tamtym momencie nawet nie przeszłyby mi przez myśl.
— Poważnie? — zapytał nie z niedowierzaniem, ale z nutką zadowolenia. — Jesteś niemożliwy. Przekonałbyś łysego do kupienia grzebienia, gdybyś tylko chciał.
— Pewnie masz rację — tu przerwałem na sekundę, zastanawiając się, jak powiedzieć Taehyungowi, że zaraz zsikam się w gacie przez wypite wcześniej piwa i wino, o którym nie miał pojęcia — ale wydaje mi się, że nie przekonam tych pięciu piw w moim pęcherzu, żeby wytrzymały jeszcze dwadzieścia minut w kolejce do kibla. Chodź, odlejemy się gdzieś w krzakach.
— Nie zamierzam molestować innych ludzi takimi widokami, oddając mocz w miejscu publicznym — odpowiedział i spojrzał na mnie tak, jakbym przepoczwarzył się nagle w Cruellę de Mon i zamordował setkę szczeniaczków, by zrobić sobie z nich stylowe wdzianko. — Jestem w stanie zapanować nad tak błahą potrzebą.
Jak mogłem spodziewać się innej odpowiedzi? Przecież znałem Taehyunga i doskonale wiedziałem, że nigdy nie odlałby się w krzakach. Uważał to za obrzydliwe i gardził ludźmi, którzy nie potrafili zachować się kulturalnie w miejscu publicznym, nawet jeśli tym miejscem był rockowy festiwal muzyczny i co druga osoba biegała tu topless, niezależnie od walorów klatki piersiowej. W takich sytuacjach mimowolnie zaczynałem zastanawiać się, jakim cudem Tae wytrzymał tyle lat u boku takiego oblecha, jak ja. Mimo tego wiedziałem, że jeśli za kilkanaście sekund zgromadzone płyny nie opuszczą mojego pęcherza, to posikam się w gacie w tej cholernej kolejce, która ciągnęła się w nieskończoność, więc rzuciłem tylko na odchodne dwa krótkie zdania i ruszyłem w pośpiechu poszukać odpowiedniego miejsca na załatwienie podstawowej potrzeby fizjologicznej:
