unicode
ကျောင်းဖွင့်ရက်ပေမယ့်
အတန်းမတက်ပဲ မောင့်တိုက်ခန်းမှာသာအချိန်ကုန်လိုက်တော့သည်။
ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ဂျောင်ကု ရင်ဘက်ပေါ်မှာ ဟိုဆော့ကအိပ်လျှက်
တစ်ကယ်တမ်းဘယ်သူမှအိပ်မရပါဘူး
ပြောစရာစကားတွေမရှိပဲ ဒီတိုင်းငြိမ်နေကြခြင်းသာ
အခန်းငယ်ဟာလည်းတတ်ဆိတ်လျှက်
"မောင်"
"ချစ်သည်း"
"မောင် ငါ့ကိုမထားခဲ့ဘူးမဟုတ်လား"
"ဘာလို့ထားခဲ့ရမှာလဲ သိပ်ချစ်တာကို"
"ငါမောင့်ကိုယုံတယ်နော် မောင်စိတ်မပျက်ဘူးမဟုတ်လား"
"မောင်စိတ်မပျက်ပါဘူး"
အနည်းငယ်စိတ်ရှုပ်နေယုံပါ။
"ငါတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲမောင်"
"ခိုးပြေးကြမယ်"
"ဘယ်လို! "
ဂျောင်ကု စကားကြောင့်အိပ်နေရာကနေ
ဟိုဆော့ထထိုင်လိုက်၏။
"မောင့်ကိုချစ်ရင် မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့ပါ"
ဟန်နာပြောခဲ့သည့် စကားတွေကို
ဟိုဆော့ပြန်ကြားယောင်လာပြန်သည်။
သူကဘယ်တော့မှနောက်ဆုတ်မှာမဟုတ်ဘူး
ဟူ၍။
"မောင့်ကိုမယုံလို့လားဟင်"
"မ...မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ်
အတွေးများသွားလို့ပါ"
"ဒါဖြင့်ဘာတွေအတွေးများနေတာလဲ"
"နောက်ဆက်တွဲဖြစ်လာမယ့်အရာတွေပေါ့"
"ဟူး မောင်ကတော့မခွဲနိုင်ဘူးလေ
ဒီနည်းကလွဲလို့ဘာနည်းရှိသေးလို့လဲ"
"ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မောင်နဲ့မခွဲနိုင်တာတော့အမှန်ပဲ ဒါပေမယ့်..."
"ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲချစ်သည်းရာ"
အခန်းတံခါးကို ဆောင့်တွန်းဖွင့်သံကြားရပြီး
အခန်းအပြင်ထွက်ကြည့်တော့
ဝတ်စုံအနက်များနှင့်လူငါးယောက်
နောက်တွက်အသင့်ပါလာသူက
မစ္စဂျောင်နှင့် ဟန်နာ!
YOU ARE READING
မောင့် ဆေးကျောင်းသား (ေမာင့္ ေဆးေက်ာင္းသား)
Romanceဒီဆေးစာအုပ်အထူကြီးကိုပဲ ကြည့်နေတော့မှာလား မောင့်ဘက်ကိုလည်းကြည့်ပေးပါအုံး ဒီေဆးစာအုပ္အထူႀကီးကိုပဲ ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား ေမာင့္ဘက္ကိုလည္းၾကည့္ေပးပါအံုး
