К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
UMBRA | GÖLGENİN AŞKI
ON ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
Adının Cebrail olduğunu söyleyen adamın yanından ayrılmış tekrar haberleşeceğimiz üzerine anlaşmıştık. İçime çöreklenen huzursuzluk yanlış yaptığım hissine kapılmama sebep oluyordu. Cihan tehlikeli bir adamdı ve ona bulaşan herkesin aynı olduğu düşüncesi aklımın bir köşesine bağdaş kurmuştu. Güvenemezdim, o ve ona benzeyen hiç kimseye güvenmemeliydim.
Cihan, onun abisini öldürmüştü. Üzerinden sekiz sene geçmişti. Neden şimdiye kadar hiçbir şey yapmamıştı? Yapmış fakat başarısız mı olmuştu? Cihan düşündüğümden daha da tehlikeli ve Allah kahretsin ki daha yenilmezdi.
Hastaydı ama aptal değildi.
Cebrail denen adamın söylediği gibi, Cihan şeytandı.
Telefonuma gelen bildirim sesiyle elim çantama gitmişti. Saatlerdir art arda gelen arama ve mesajlara bakmamıştım. Telefonumu cebimden çıkarıp mesaj kutuma girdim. Cihan mesaj kutumda ilk sırayı almıştı. Şaşırmamıştım.
-Evde değilsin.
-Neredesin gelip alayım seni.
-Eflin aç şu telefonu.
Ve daha onlarca mesaj!
Daha fazla aşağılara inip yazdıklarını okumaya tahammülüm kalmamıştı. Adımlarım Danger Clup'un önüne geldiğinde durmuş ve telefonu cebime geri koymuştum. Cevap vermeyecektim. İçeri girdiğimde ilk gözüme çarpan Dilan olmuştu. Dalgın bir şekilde elindeki telefona bakıyordu. Hızlı adımlarla yanına doğru ilerledim. Bar taburesine oturduğumda dahi beni fark etmemişti.
''Dilan?''
Bakışları telefonundan yüzüme döndüğünde gözlerindeki donukluk kaybolmuştu. Ani ruh değişiklikleri vardı ve ben böyle insanlardan uzak dururdum. Bir sonraki adımı bilmemek tedirgin olmama sebep olurdu.
Çocukken hayatımdaki her şey sırasıyla gelişirdi. Sabah annem ve babam işe giderdi, kahvaltı eder, resim çizer, akşam yemek yer ve saat on bire yaklaştığında kapının önünde oturur annem ve babamı beklerdim. Çocukluğum boyunca hatırladığım bu düzen bir anda devrildiğinde belirsizlik de korkularım arasına girmeye hak kazanmıştı.
Korkularım o kadar çokttu ki onları benden çıkardığımızda geriye hiçbir şey kalmazdı. Buna emindim.
''Hoş geldin Eflin! Dünden sonra uzun bir süre görüşemeyiz sanıyordum?''
Belirsiz insanlara karşı tabumu Dilan yıkacaktı sanırım. Ona karşı sebebini bilmediğim bir yakınlık duymuştum.
''Neden görüşmeyelim anlayamadım?''
Dudağını bilmem der bir ifade ile büzdü.
''Daha önce görmemiştim seni, çok sık uğramıyorsundur diye dedim.''
