UMBRA | Gölgenin Aşkı

LÜTUF

UMBRA |GÖLGENİN AŞKI

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

''Bazen küçük bir an için ömür bile verilir'' diye fısıldadı.

Duyduğum cümlenin nahifliği yüzümde gülümsemeye dönüştü. Gözlerimi gözlerine çevirdiğimde onun da bana baktığını gördüm. Yüzündeki gamze derinleşmiş tüm güzelliğiyle sergiliyordu kendini. Hafif çıkan sakalları arasında kendini belli eden bir tutam kızıl sakal yüzüne yakışmıştı. Siyahın koyu tonlarına bürünen gözleri anlam yüklüydü.

Elleri arısında minik kalan elimi çektim ve parmaklarına dolanarak tekrar tuttum. Dakikalardır yürüdüğümüz sahil yolunu yürümeyi bıraktığında bende ona uyarak durdum. Elimi bırakmadan bedenini bana çevirdi yavaşça.

Yüzündeki ifade ciddileşip gamzesi yok olduğunda, keyfim kaçmış kaşlarım çatılmıştı. Gamzesini görmeyi seviyordum.

Yüzüme, saniyeler boyunca dikkatle baktı.

''Bir sorun mu var?'' dedim tedirginlik dolu bir sesle.

Soruma karşılık gözlerini kıstı ve bana doğru bir adım yaklaştı.

''Sevgilime bakmam için bir sorunum mu olmalı?'' dedi.

Boşta kalan elimi de tuttuğunda heyecan tüm bedenimi sarmaya başlamıştı.

'' Hayır...'' neden sesim titriyordu?

''...Öyle demek istemedim.''

Bana fazlasıyla yabancı gelen bu ani davranışları bir yanımı huzursuz etmişti.

Gözlerimi daha fazla gözlerinde tutamamış ve ellerimize yönlendirmiştim. Bir süre sonra ellerimi sıktığında ona bakmam için beni uyardığını anlamış ve tekrar zifiri gözlerine çevirmiştim bakışlarımı. Beni neden bu kadar utandırıyordu bu an.

O benim sevgilimdi.

Üç yılımın büyük bir payıydı. Garip olan neydi? Mutlu olmam gerekmiyor muydu? Bir adım daha yaklaştığında gerilmeye başladım. Geri adım atmamak için fazlasıyla zorluyordum kendimi. Başını hafifçe bana doğru eğdiğinde gözlerimi hızla kapattım. Anın verdiği tüm utanç yanaklarımda yer edinmişti buna emindim.

Kendimi bu ana hazırlamamıştım. Üç yıldır aramızda yalnızca bir defa yaşanan bu anın bir daha yaşanacağına ihtimal vermemiştim ama oluyordu işte. İlk adımı atmıştı ve buna itiraz edemiyordum.

Yüzümde hissettiğim sıcak nefesi, nefesimi kesmişti. Soluklarım boğazıma dizilmiş bu anın hızla bitmesi için yakarmaya başlamıştım.

Bekledim...Bekledim...

Bekleyişimin sonunda burnuma konan buseyi beklemiyordum. Yanan bedenime bir kova buzlu su dökülmüş gibi hissettim. Gözlerimi yavaşça açtığımda kocaman gülümseyen adama şaşkınca bakmakla yetindim.

Yönünü yarım bıraktığımız yola çevirdiğinde yürümeye başladı. Buz kesmiş elimi yanağıma bastırdığımda görmemesi için bir adım gerisinde ilerliyordum. Gözlerimi hızla açıp kapatıyor neden bu kadar heyecanlandığıma anlam veremiyordum. Onun yüzüne baktığımda gülümsemeye devam ettiğini fark ettim.

Bu yönünü çok az görüyordum Salih'in. Normal bir ilişki için fazlasıyla normal gelebilirdi bu küçük an.

Ama biz normal değildik.

Nedenini hiç sorgulamadık. Birbirimize sevgi sözcükleri söylemediğimiz için kavga etmedik. Böylesi anlar çok nadir yaşanırdı. İlk adımı atan hep Salih olurdu ve ben hep huzursuz hisseden kişiydim.