Ben böyleyim çünkü eksik kalan bir çocukluğum var.
Hayır öyle değil.
Sen eksik yaşamadın. Senin yaşaman gereken bu kadardı.
Cihan'da çocuk olmuştu. Onun diğer çocuklardan farkı ceplerine bayram şekerlerini değil kini, nefreti doldurmasıydı. Fakat bunun günahını ne zamandan ne de kuldan çıkarmanın bir manası yoktu. Aksi taktirde çocukluğumuzu yaşayamayışımızla kalmayacak üstüne elimizde avucumuzda kalan son kırıntıları da tüketecektik.
Oyun oynamayı çocuklara bırakmak gerekiyordu fakat Cihan benimle ısrarla oyun oynamak istiyordu. Çocukluktan kalmış yaralarını benimle iyileştirmeye çalışıyordu. Babasından gördüğü zulmü başkalarına yaşatıyordu. Annesinin dilinden dökülen zehri gittiği her yere pay ediyordu.
Ceplerini boşaltabildiğinde yarım kalmışlıklarını tamamlayabileceğine inanıyordu.
Pekâlâ ya ben?
Ben ceplerimde gizli saklı tuttuklarımı attığım her adımda yerlere düşürmüyor muydum?
Oyun oynamayı çocuklara bırakabilmiş miydim?
Dedemin aileme yaşattıklarını öğrendikten sonra güven hissini çaldığım her kapıda aramamış mıydım? Salih'e sırf bu yüzden bağlanmamış mıydım? Aşkı değil güveni yakaladığım için Salih ile senelerce aşk oyunu oynamamış mıydım?
Cebrail Han ve Bedirhan'ın ağzından çıkan her kelimeye güven aradığım için umut bağlamamış mıydım?
Şu an karşımda dikilen Bedirhan görünmeyen sert bir tokadı çocuk Eflin'in yüzüne çarpmış güven denen meretin peşini bırakmam gerektiğini bağırmıştı.
''Merhaba'' dedi elini bana doğru uzatırken.
Elini tutup sıkmış donuk bakışlarımı gözlerinden ayırmamıştım.
''Bedirhan ben'' dedi elimi sıkıp bırakırken.
Tokalaştığım elim terlemişti. Parmaklarımı kütletmeye başlamış tüm gerginliğimi en saf haliyle onlara sunuyordum.
Cihan tedirgin halimi fark etmiş olmalı ki çatık kaşlarla yanıma doğru ilerledi. Oturduğum koltuğun başlığına, hemen yanıma kalçasını yaslamış elini omzuma koymuştu.
''Eflin'' dedi Bedirhan'a beni tanıtmak amaçlı.
Bedirhan başını sallamış tek gözünü kapatıp işaret parmağını Cihan'a yönlendirmişti.
