Бидний эхлэл [성훈]

13-Р ХЭСЭГ

"Явцгаая Руна"

"Сонхүнаа?"

"Чи намайг сонсохгүй байна уу? Явцгаая гээд байна."

Би толгойгоо дохиод Сонхүнруу алхалаа.

Гэтэл Харута гарнаас минь татан зогсоогоод нүдрүү минь эгцлэн хараад "Битгий яваач"

Би Сонхүнруу нэг ширтчихээд

"Би Харутатай хамт байж байяaa"

Миний шийдвэрийг сонссон даруйдаа Харута Сонхүнийг өдсөн байдалтай харц шидлэнэ.

Сонхүн илт урам нь хугарсан хоолойгоор "Ким Руна яагаад вэ?"

"Чи сая сонссон биздээ? Эцсийн эцэст чиний гэсэн бүх зүйл үргэлж л минийх болох болно. Чи надтай 100-н удаа тэмцсэн ч хэзээ ч ялж чадахгүй Пак Сонхүн"

Сонхүн доод уруулаа хазлан зогсож байгаад бид хоёрыг дээвэр дээр үлдээхээсээ өмнө надруу нэг харчихаад доош буув.

Сонхүн явсны дараа би Харутагаас гараа татаж аваад "Заавал тэгж хэлэх хэрэгтэй байсан юм уу?"

"Тэр үгийг Сонхүн хүртэх эрхтэй учраас"

"Хэрвээ чи надтай найзууд хэвээрээ үлдмээр байвал Сонүнд ч гэсэн сайхан ханд битгий түүнийг зовоогоод бай"

Харута нэг гүнзгий санаа алдаад "Би хичээх болноо" гэж хэлээд мөрөөр минь тэврэсээр ангируу орлоо.

Би энэ бүхнийг Сонхүний төлөө л хийж байсан юм.

Би Сонхүнд дэндүү хайртай болохоороо хамгаалж өгөхийг хүссэн.

Тэнэг сонсогдож байгаа байх л даа..

Гэхдээ би түүнийг жаргалтай байлгаж чадаж л байвал

Бусад зүйлс надад хамаагүй ээ.