"မောင့်သက်လျာ.. " {Completed}

Part (6)

[Unicode]

မို့တက်နေသော မျက်ရစ်တွေကြောင့် မျက်လုံးကဘယ်လိုမှ ဖွင့်လို့မရခဲ့။ ကိုယ်လေးအား အနောက်သို့စောင်း၍ကြည့်စေတော့ မောင့်အိပ်ရာခင်းဟာ အနည်းမှ ပျက်ယွင်းမူရှိမနေပေ။ အနည်းပူထူသွားကာ ချက်ချင်းပင် ကောက်ထိုင်မိ၏။

"မောင်မနေ့က ပြန်မလာဘူးလား.. "

သူ့စိတ်ထဲ၌ တွေးလဲတွေး။၀မ်းလဲနည်းလာရ၏။ သူတို့ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးတွင် အမြဲစိတ်ဆိုး၊ရန်ဖြစ်တတ်သော်လဲ ဘယ်တော့မှ မောင်အဲ့လိုမလုပ်ဖူးချေ။ စိတ်ထဲ၌ လေးပင်နေ၍ ငိုချင်လာတော့သည်။

"ဟင့်! မောင်.. "

အမှန်ပင်ဆိုလျင် သူ့ကစိတ်ဆိုးရမည်ဖြစ်‌သည် မဟုတ်လား။ အခုလို မောင့်ဘက်ကပြုမူပြန်တော့ သူ့စိတ်ဆိုးရမည်ထက်၊ ၀မ်းနည်းလာသည်။ မျက်ရည်‌တွေကျမြဲကျနေသော သူ့အားချော့မည်သူပင်လဲမရှိခဲ့။ မျက်ရည်တွေအား ပြာပြာယာယာသုတ်၍ မောင်ဆိုသော ဖုန်းနံပါတ်လေးအား နိပ်ချလိုက်၏။

"မောင်.. "

"အင်း..‌ "

"မောင်အခုဘယ်မှာလဲ.. "

"မောင် Paris ကို fashion show တစ်ခုကြောင့်ရောက်နေတယ်.. "

"ဘာ! "

"မောင်မနက်ဖြန် ပြန်ရောက်မယ်..မောင်မင်းကိုဖုန်းတွေဆက်နေတာ မင်းမကိုင်ဘူးဂျွန်.."

သူ့စိတ်ထဲတွင် ဒေါသတို့ဖြစ်လာရကာ မောင့်ဖုန်းအားချလိုက်မိသည်။မောင်က သူ့ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား။ဘာလို့များ မတိုင်ပင်ပဲထွက်သွားရတာလဲ။ ပြီးတော့ စိတ်ဆိုးသည့်သူ့ကိုတောင် အလေးမထားပဲနှင့်လေ။ ထွက်သွားတာ။

မောင့်ဘ၀အတွက် သူ့ကိုမလိုအပ်တော့ဘူးလား။ ယောက်ျားတစ်ယောက်လို၊တန်ဖိုးထားတဲ့ လူတစ်ယောက်လို မောင်မတိုင်ပင်ခဲ့ဘူး။အဲ့လို လူလွတ်နေချင်လဲ ကိုယ်ဘာသာပဲတစ်ယောက်ထဲနေပါတော့လား ထယ်ယောင်းရှီးး။

သူ့မှာတော့ တစ်ညလေးပြန်မအိပ်လို့ မိုးပြိုသည့်အတိုင်းစိတ်ညစ်နေရသည်။ မောင်ကတော့ ဥရောပဘက်ကို ထွက်သွားသည်တဲ့လား။တိုင်ပင်ခြင်းမရှိပဲနှင့်လေ။