"မောင့်သက်လျာ.. " {Completed}

Final..

[Unicode]

"ဒီနေ့မောင့်ကို တစ်ညလုံးခွင့်ပြုမယ်မဟုတ်လား.. "

မောင့်ရဲ့စကားကြောင့် သူ့ခဗျာ ခရမ်းချဉ်သီးလေးကဲ့သို့ နီရဲလာရတော့၏။လက်တွေကို ထပ်တူကျအောင်ဆုပ်ကိုင်လာသည့်မောင့်လက်တွေကြောင့် လက်နှစ်ဖက်လုံးကလဲ အိပ်ရာထဲသို့နစ်၀င်သွားရချေသည်။ မောင့်ကိုယုံသည်။ မခံနိုင်တော့ဘူးဟုပြောလျင်ရပ်ပေးမည့်မောင့်ကို ယုံပါသည်။

ခေါင်းငြိမ့်ပြသော သက်လျာကသူ့ကိုယုံကြည်မူထားနေသည့်ဟန်။ ထိုလက်သေးသေးလေးတွေက ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူ့လက်တွေကိုပြန်၍ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ ယှဉ်ယှက်ထားသော လက်လေးတွေ၌ ရွှေရောင်လက်စွပ်လေးတွေကလဲ လှပစွာနေရာယူထားသေးသည်။

နဖူးလေးအားဖွဖွလေးတစ်ချက်နမ်း၍ အနမ်းတို့ကိုလည်တိုင်သို့ကူးခတ်လိုက်တော့၏။

"မောင်~ "

ရင်ညွှန့်တွေကိုဆုပ်ယူနေသောကြောင့် ခေါင်းမော့၍အော်ငြီးနေမိတော့၏။ နက်နက်နဲနဲဆုပ်ယူလွန်းသော မောင့်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်ချင်ပေမဲ့မောင်က သူ့လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားသောကြောင့် ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေလှ။ အောက်ပိုင်းတစ်နေရာက လဲ အရမ်းကိုလိုအပ်နေသလိုခံစားလာရပြီး ခံစားချက်တွေကလဲ ဒီထက်ပိုပြီးလိုချင်လာသည်။

အနမ်းတွေကိုလည်တိုင်ကနေ ရင်ဘတ်ရှိချယ်ရီသီးတွေဆီသို့ရောက်သွားရသောမောင်။ သို့သော် မောင်က ဖွံဖွံ့ဖြိုးဖြိုးရင်အစုံကိုတစ်ချက်ကလေးသာနမ်းပြီး ခါတိုင်းလိုမဆုပ်ယူသလို ဖိလဲမချေပေ။ သူ့နို့တွေက သားစို့ထားရတာကြောင့်အရင်လိုမဟုတ်ပဲ ထိလိုက်တာနဲ့ နာတတ်တာကြောင့်ပင်။ အခုလိုကျတော့လဲ သူ့မောင်က ချစ်စရာကြီးပါနော်။

"ဟာ့၊မောင်.. "

ဗိုက်သားလေးတွေကို ဖွဖွလေးနမ်း၍ချက်အောက်ပိုင်းသို့ဆင်းသွားပါသောမောင်။ အောက်ရောက်သွားတာမို့ ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလဲ လွတ်မြောက်ရလေ၏။ကူကယ်ရာမဲ့သွားသောလက်တွေက အိပ်ရာခင်းကိုအကူညီယူရလေသည်။

ပေါင်တံတို့ကိုနှစ်ဖက်ကားစေ၍ နေရာယူနေသောမောင့်ရဲ့ခေါင်း။ သူ့မှာမောင့်ရဲ့ ပြုလုပ်ခြင်းတစ်ခုစီကို ငေးမောနေရ၏။ဒါတွေက မဆက်ဆံဖူးတာမဟုတ်‌ပေမဲ့လဲ မောင့်ထိတွေ့တိုင်းရင်ခုန်ရသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းလှ။