[Unicode]
လေယာဉ်ကွင်းသို့လာသည့် လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကားပေါ်၌ဂျွန်ဟာ သူ့ကိုဆူပုတ်နေဆဲပါပင်။
"ဟတ်ချိုး! "
ဂျွန်ဆီကနှာချေသံကြားတိုင်း ပြုံးစိပြုံးစိဖြစ်သွားသော သူ့ရဲ့မျက်နှာဟာ အတော်ကိုတည်ကြည်မနေပါ။
"မရယ်နဲ့.."
"မောင်မရယ်ပါဘူး.."
"အဲ့မျက်နှာက ပြုံးမနေနဲ့လို့!"
ပြောသာပြောတာ။မျက်စောင်းထိုး၍ သူ့လက်မောင်းကိုအားနှင့် ရိုက်ပါလေရော။
ဒီမောင်ကြောင့်၊ အဲ့မောင်အစုတ်ပလုတ်ကြောင့် အခုလိုဖျားနေရတာ။ ခေါင်းတွေကလဲတော်တော်မကြည်ပါရဲ့။ တစ်ဆစ်ကိုက်ကိုက်နေသော ခေါင်းတို့ကိုထုချေလိုက်ချင်သည်။ ဒင်းလာတွေ့မယ်!နောက်ဆို ဘာအခွင့်ရေးမှမရဘူးမှတ်!။
လေယာဉ်ကွင်းသို့ရောက်တော့ မောင်သည် ကားနောက်ခန်းမှ suitcase တို့ကိုချနေ၏။
"အစစ်ဆေးခံဖို့ မောင့်မှတ်ပုံတင်ပါတယ်မဟုတ်လားဟင်.. "
သူပြောနေတုန်းမှာပင် အနားသို့ရောက်လာပါသော ဘေယာဉ်မယ်အချို့နှင့် အိတ်သယ်ဆောင်သူတို့။ သူရုတ်ချည်း ကြောင်အသွားရ၏။ မောင်ကတော့ ထိုလူတို့ကိုခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"မောင်.. "
"လာ...သွားရအောင်ဂျွန်.. "
သူ့ရဲ့ခါးလေးကိုဖက်၍မောင်က ခေါ်သွား၏။ တစ်ခြားသူတွေလို အစစ်ဆေးမခံရပဲ။ လေယာဉ်ပေါ်သို့လဲ တန်း၍တက်ခွင့်ရသည်။ နေပါဦး..ဒါတွေကဘာတွေလဲ။
"ကိုယ်ပိုင်လေယာဉ်မှ ကြိုဆိုပါ၏ မစ္စတာကင်မ်.. "
လေယာဉ်ပေါ်ရောက်ရောက်ချင်း pilotကမောင့်ကိုလက်ဆွဲနူတ်လာ၏။ ဒီဟာက မောင့်လေယာဉ်လား။ မဖြစ်နိုင်တာ။ ဒီမောင် ဘာတွေလျောက်လုပ်နေတာလဲ။
ခပ်ကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသောသူ့ကိုမောင်က လက်ကလေးကနေဆွဲ၍ ခုံ၌ထိုင်ခိုင်းစေသည်။
"မောင်... "
"ဒီကိုယ်၀န်သည်မိခင်လေး အိပ်မို့ဆို ကျမထိုင်ခုံကို အိပ်တဲ့ပုံစံပြင်ပေးခဲ့ရမလားရှင့်.."
YOU ARE READING
"မောင့်သက်လျာ.. " {Completed}
FanfictionTaehyung×Jungkook Married life ကိုဦးစားပေးရေးထားသည်မို့ အဆင်ပြေမှ ဖတ်ကြပါ။ ❤️🕊️
