The Unknown Daughter (COMPLETED)

Chapter 5

Zamia Brecken Wringler

"Brazilla..." tawag ko sa kanya nang makitang nasa may living room ito.

Hinayaan nga pala ako ni Al na lumabas sa kuwarto, gayon nga lang pinalibutan naman ako ng mga bantay niya.

"Mommy! I draw something!" Salubong niya sa akin at pinakita ang sketch pad niya.

Inabot ko ito at tinignan kung anong ginuhit niya. Hindi ko maiwasang ngumiti.

"This is daddy..." turo niya sa lalaking ginuhit niya. "This is me, and this is you! We are happy family!" Tumalon-talon pa siya na para bang subrang aliw niya.

Parang hinaplos ang puso ko. "This is me?" Tumango siya. "Ang ganda naman nito Brazilla... magaling ka."  Hinaplos ko ang buhok niya at binalik sa kanya sketch pad.

"Thank you Mommy! You like it..." umupo lang ako sa katabing upuan at hindi inalis ang tingin sa kanya.

Ano kayang meron? Bakit wala dito ang Mommy niya? Masigla at mabait na bata si Brazilla, paanong nagtitiis ng kanyang Ina na hindi siya makasama?

Pero paano nga naman kung wala na ang totoong mommy niya? Ayokong mag-isip ng kung ano-ano... pero hindi ko maiwasan.

Pag tinitignan ko pa lang si Brazilla, alam ko nang nangungulila siya sa kalinga ng isang ina. Kaya siguro ganoon na lang siya sa akin, iniisip niya na ako ang mommy niya.

Kahit naman naiinis ako ro'n kay Al hindi naman kasali si Brazilla sa inis ko. May saltik lang talaga 'yung tatay niya!

Huminga ako nang malalim bago tumayo.

Pagbibigyan ko na ang lalaking 'yun! Kahit dinala niya ako sa weird na lugar na 'to pakikisamahan ko na lang. Para ito kay Brazilla, at isa pa... tatlong buwan lang naman.

"Hoy robot." Agaw ko sa pansin niya.

Bumaling naman ang tingin niya sa akin.

"Pakisabi sa amo mong may saltik na pumapayag na ako! Basta tatlong buwan ang usapan. Gets mo? Kung hindi, problema mo na 'yan." Tinaasan ko siya ng kilay bago tumalikod.

Tiisin mo Zamia. 3 months.

***

"Woah! Ang ganda!" Hapon nang maisipan naming maligo ni Brazilla sa tabing dagat.

Gusto atang lumuwa ng mata ko dahil sa subrang ganda ng view.

Kung nasa labas ka ay mas lalo mong maaninag.

"Hoy! Al! Maliligo ka ba ha? Puwede bang sakyan 'yan?" Turo ko sa maliit na barko.

"No." Tipid niyang sagot at binalik ang tingin sa laptop niya.

"Bakit naman? Puwede ba mangisda dito? Sa tingin mo kaya makakahuli kami ni Brazilla," nilingon ko ang bata na busy sa paglalaro ng buhangin.

"Whatever Zamia. You're too loud." Nakapamewang akong lumapit sa kanya. Naalarma pa ang iilang tauhan niya pero sinenyasan niya itong 'huwag lumapit sa amin.

Lihim akong ngumisi at mas lumapit pa kay Al na ngayon ay parang walang paki sa presensya ko.

"Hoy! Nasaan 'yung pizza na request ko?" Malamig niya akong tinignan.

"Mamaya Zamia."

"Bakit mamaya pa? Kanina ko pa ni-request 'yon ah? Sabi rin ni Brazilla gusto niyang kumain!" Hindi siya sumagot.

Bumaba ang tingin ko sa leeg niya. Gusto kong tumawa dahil hanggang ngayon bakas pa rin ang pamumula doon.

Kinagat ko kaya 'yon kanina!