I'm In Love With Ms. Author (GirlxGirl) COMPLETED

Chapter 14

Tala POV

Sa tuwing naaalala ko ang mga lumipas na araw na magkasama kami ni Blake, kusa na lang gumuguhit ang ngiti sa aking mga labi. Hindi ko mapigilan ang saya na aking nararamdaman. Para bang ayaw ng tumigil sa pagtibok ng malakas ang aking puso. Pati na rin ang saya na nararamdaman nito.

Sa tuwing kasama ko siya, para bang bumibilis ng kusa ang oras. Hindi ko namamalayan ang paglipas ng bawat oras na para bang minamadali nito ang araw.

At sa bawat araw na iyon, hindi ko rin mapigilan ang makaramdam ng takot. Takot na baka lalo na akong malunod sa kung ano mang aking nararamdaman para sa kanya. Takot na baka hindi na ako tuluyang makaahon pa, hindi ako mahilig sumugal, pero minsan napapaisip ako, kung sa kanya ako susugal, bakit hindi ko subukan, hindi ba?

Manalo o matalo, ang importante ay sinubukan ko. Kaysa naman mauwi ang lahat ng ito sa mga what if na wala naman ng magagawa pa kapag pinalampas ko ang maraming pagkakataon na binigay sa akin, sa amin. Tama?

Kaya nakapagpasya na ako, kung hindi siya ang magtatanong, ako na ang gagawa ng paraan.

Gustong-gusto ko na talagang magkaroon ng kalinawan ang lahat ng ito. Isa pa, dalawang linggo na lang ang naiiwan bago kami tuluyang babalik ni Lexie sa totoong buhay namin sa Manila. Matatapos na ang summer kaya ayoko nang sayangin ang pagkakataon na ito.

Pero bakit gano'n? Napapangiti na lamang ako ng kusa, lalo na kapag nakikita kong papalapit na siya sa akin, hanggang sa tuluyang mawawala na lang na naman sa aking isipan ang mga bagay na gusto kong itanong sa kanya. Haaaay.

"Ang ganda naman ng ngiti mo, pwede ba akong maging dahilan n'yan?" Kagat labi na napaharap ako kay Blake at tinignan siya ng masama. Awtomatiko ko ring naramdaman ang pamumula ng buo kong pisngi.

Naglalakad kami ngayon papunta sa hindi ko alam. Basta ang sabi lamang niya may ipapakita siya sa akin. At ano naman kaya ang ipapakita nito gayong nandito kami sa gitna ng kagubatan?

Kanina pa rin ako hinihingal sa paglalakad. Mabuti na lang at siya ang kasama ko dahil kung hindi, kanina ko pa siya inalisan at hindi nagdalawang isip umuwi na lamang.

Nagulat ako sa biglang paghawak nito sa kamay ko at ipinagdikit ang aming mga daliri. Dahan-dahan na napayuko ako sa kamay namin na ngayon ay magkahawak na, habang siya naman ay nakatutok lamang ang mga mata sa mukha ko.

"Hahawakan lang kita." Sabi niya. "Pero kung gusto mo rin na hawakan ko ang kamay mo habambuhay eh wala namang problema." Dagdag pa niya dahilan para maramdaman ko ang pangangamatis ng buong mukha ko.

Hindi na lamang ako kumibo. Pinipigilan ko kasi yung kilig na aking nararamdaman. Ayaw ko namang mangisay dahil sa kilig sa harap niya tapos hawak pa niya ang kamay ko, 'no?

Tahimik na muli naming ipinagpatuloy namin ang aming paglalakad.

"Alam mo ba kung anong nagustuhan ko sa mga kwento mo?" Muli akong napalingon sa kanya dahil sa itinanong niya.

Awtomatikong napangiti ako.

"Yung kung papaano ka mag-isip. Iniisip ko nga minsan, tayong dalawa 'yung bida sa mga ginagawa mong kwento." Nakangiting sabi nito halatang nahihiya but I found it's cute at the same time kaya mas lalong naging malawak ang pag ngiti ko.

"Gusto mo bang gumawa ako ng libro at tayo ang character?" I teased.

Agad naman na namilog ang mga mata niya at amazed na napaharap sa akin. Iyong kislap ng mga mata niya na alam mong gusto niya ang ideya na sinabi ko.

Napatawa ako kaya naman agad na napabusangot niya.

"Pinagtitripan mo ba ako?" Magkasalubong ang kilay na tanong niya. Napailing ako.