Chapter 5.2

35 5 0
                                    


"Huh? Kayo lang po ang kasama ko? Wala pong service?"


"Why do you need a service when it's only the two of us?" Salubong ang kilay ko sa sinabi ni Martin. Eh, paano ba naman kasi, sabi niya na kami lang daw ang pupunta sa Baguio para sa meeting, kaya sumakay na lang daw ako sa sasakyan niya!


"Eh, ang assistant mo po, sir?"


"Susunod na lang siya roon." He wore his glasses and took my travel bag to put it in his car's trunk. Naka-mustang siyang sasakyan kaya tinago ko ang pagka-mangha ko.


Ang in-expect ko pa naman ay may kasama kaming iba. Ito talaga ang nakukuha ko sa hindi pagtatanong.


Sa gitna ng byahe, walang sinuman ang nag-salita kaya in-admire ko na lang ang view habang nirereview ang marketing plan na ginawa ko at ng buong team.


Natigilan ako nang biglang tumirik ang sinasakyan namin.


"We ran out of gas, and our tire is flat. Hindi ko alam kung may iba pang problema. But we have to stop here for now." Nang lumabas ako ng sasakyan para alamin kung ano ang nangyari, 'yan ang bungad sa'kin ni Martin.


"Ha? Sir? Paano na po 'yan? Tatawag po ako sa office na mag-padala ng sasakyan. O kaya tatawag na lang po ako ng mag-aayos ng sasakyan mo." Babalik na sana ako sa loob ng sasakyan para kunin ang phone ko pero hinila ni Martin ang braso ko.


"No need." He let out a breath. "I don't even know where we are. Let's just find a place to stay for the night."


Nag-lakad lakad ako pero it was like a deserted place; I couldn't even see houses. It was a road near the sea, but I couldn't see people that's why we just decided to stay inside the car and wait for help, since I packed lunch boxes I cooked, apat 'yun because that was the least, I expected. Buti na lang pala at nag-dala ako ng lunchbox, kung hindi, ay gutom na gutom na kami ngayon lalo na't tanghaling tapat.


Habang kumakain, may binigay sa'king wine at glass si Martin. Nag-dala raw siya no'n para inumin pagkatapos ng business meeting, pero wala kaming dalang tubig kaya 'yun na lang ang nilabas niya. Nakaka-lasing daw 'yun pero mahina naman daw ang tama kaya pumayag na akong inumin kaysa mauhaw.


"I'm sorry for what happened with the coffee incident." he spoke.


"Okay lang," sagot ko. Pero nang mapagtantong wala pa lang respeto ang sinabi ko, nag-salita ako ulit. "Okay lang po, sir."


"Why did you choose to be a marketing analyst? 'Yan ba talaga ang gusto mo?" Martin sounded like he was really curious. "When we were in high school, I thought you said that you wanted to be a marketing major because you weren't certain on which career path to choose yet. I couldn't believe that you really went for that in college, and even applied as a marketing analyst in my company."


"I don't know how you noticed that sir." I pointed out. "Hindi ko naman po talaga gusto. It was just practical."


"Anong gusto mo?"


"To be a writer, I guess." Ngumiti ako ng tipid. "But I can't rely on my mom and my life expenses in writing. Wala namang mas'yadong pera do'n unless I have bestselling works."

Into The Reality (PUBLISHED UNDER LINES OF LOVE)Where stories live. Discover now