Chapter 48: Rushing In

15.6K 858 337
                                    

Autumn's PoV:

I was greeted by an unfamiliar white ceiling when I opened my eyes. I can also hear a beeping sound, hindi kalayuan sa akin.

Dahan-dahan akong umupo mula sa aking pagkakahiga. Parang nanghihina ako. It's like I exerted too much force. Na-drain ako. Mas grabe pa 'to sa lovemaking namin ni Paris.

"Where am I? Ano bang nangyari?" I closed my eyes. Nanlalabo at umiikot pa rin nang kaunti ang aking paningin.

"Careful." I know that voice. It was from Celine. Isang pamilyar na presensya ng tao ang naramdaman kong papunta sa akin. Alam kong sa kanya 'yun kung kaya hindi na ako nagmulat pa ng mata.

"You're here at the hospital. Sinugod ka namin dahil nawalan ka ng malay, Autumn." Napatango-tango ako. Oh, so that happened.

In an instance, nag-flashback sa akin ang nangyari. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. I can't use the right and exact words to describe what I'm feeling at that time. Nakakapanginig na nakakapanghina.

On the other hand, I'm happy to know that she's alive. My wife is alive. Hindi sya patay katulad nang sinasabi ng mga police dati.

When I met her, it was like my world stopped spinning. It's a jaw-dropping situation. My heart knows her well dahil, napakabilis ng tibok non. My heart was happy to see her.

Gusto ko syang yakapin nang mahigpit at halikan nang matagal. I want to kiss every part of her face. I want to say how much I miss her.

But the thing is... There's something wrong with her. Bakit kung magsalita sya ay hindi nya ako kilala? Is that her way of messing up with me?

Napalinga-linga ako sa paligid. Hindi ko nakita ang asawa ko rito sa room. I wonder kung nasaan sya ngayon.

"At hindi lang 'yun, bloods were running down your legs a while ago."

I was stunned when I heard that. Ramdam na ramdam ko ang panlalamig ng aking buong katawan. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Agad na binalot ng takot ang aking buong sistema. Hindi ko alam na nangyari 'yun. Agad kong tinignan ang aking hita. Wala na ang mga dugo roon. Mukhang nalinis na 'yon.

"H-How's Baby V? Is she alright?" I'm stuttering. Marahang hinimas-himas ko ang aking tiyan. I'm on the verge of crying.

There was a long pause between the two of us. Matamang nakatingin lang sa akin si Celine. Dahil doon, mas lalong nadagdagan ang kaba at takot na nararamdaman ko.

Oh God. Sana ay walang nangyaring masama kay Baby V. I can't afford to lose her. Not now, not ever. Hindi ko kakayanin kung pati sya ay mawala sa akin.

"Come on, Celine. Say it. Wag mo nang patagalin pa." I'm desperate right now na malaman kung kamusta ang anak namin ni Paris.

"Don't worry, she's fine. Nandyan pa rin sya sa tummy mo. Mabuti na lang talaga at malakas ang kapit ni Baby V." Parang nakahinga ako nang maluwag dahil doon. Nawala ang tinik sa aking dibdib.

I happily looked at my tummy. "Good job, Baby. Mommy loves you so much. Please don't leave Mommy ha. Malulungkot ako." She can hear me. I can feel it.

"What did the doctor say? Bakit raw ako nahimatay at dinugo?" I want to know, at nang sa gayon ay matigil ko ang ganoong gawain para hindi na ito maulit pa. Mahirap na.

"The doctor said that you're stressed out nitong mga nakaraang araw. You need to loosen up a bit. Bawal daw ang masyadong maging emosyonal dahil may tendency na magpass out ka uli at duguin."

Napatango-tango ako. So that's the reason. I've been emotional these past few days. Pero sa tingin ko, ang mas nakapagpa-trigger kaya ako nagpass out ay dahil nakita ko si Paris. I was in a state of shock.

Love-struckTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon