Gevallen voor Em

Eerste schooldag (N)

POV Natasha

Vanmorgen uit mijn bed raken vergt heel wat moeite. Ik heb niet zoveel geslapen. Ik had beter niet naar de club geweest gisteren maar Becky kan soms geen 'nee' accepteren. Ik sleur mezelf uit bed richting de badkamer en gooi wat water in mijn gezicht. Het gevoel van het koude water dat tegen mijn bonkende hoofd slaat, wekt me meteen. Ik kijk even op in de spiegel en kan geen woorden bedenken om te omschrijven wat ik zie, fris en monter kun je momenteel zeker niet gebruiken. Mijn outfit van de avond ervoor ligt nog mooi te pronken op de stoel in de hoek van de kamer. Het was wel een goed feestje, al zal ik er vandaag de gevolgen van dragen.

Aangekomen bij de school, neem ik nog snel mijn tas en kuier naar de ingang. Een meisje staat naast de poort, ik heb het idee dat ik haar van ergens ken. Het zinkt tot me door. Zij is die zwartharige die ik gisteren in de club heb gezien, wat deed ze in een club? Gezien haar outfit is ze geen leerkracht, mag zij überhaupt die club wel binnen? Ik houd halt en staar naar haar alvorens m'n weg verder te zetten. Wanneer ik dichter kom, spendeert ze geen aandacht aan mij, ze is te druk bezig met het verpesten van haar longcapaciteit. Zou ze mij herkennen? Ik herken haar wel, dat is ook niet zo heel moeilijk gezien ze nog exact dezelfde kledij als gisteren draagt. Zou ze zelf wel thuis geweest zijn? Ik heb het idee dat ze recht van de club naar school is gekomen.

"Moet jij niet in de les zitten?" Vraag ik haar maar ik krijg geen reactie, niet eens een blik. Mij negeren, wie denkt ze wel dat ze is? Ik maak dan maar een snedige opmerking over haar rookgedrag, opnieuw gunt ze mij geen enkele vorm van erkenning tot ik bijna door de poort ben. Ik hoor haar nog iets met ontbrekend volume mompelen.

Eigenlijk moet ik mezelf omdraaien, vragen of ze iets te zeggen heeft en haar laten nablijven, doch het is mijn eerste dag hier, niet de moment om bitchy te doen. Daarbij, ik weet niet wat, maar er is iets met dat meisje... iets intrigerend. Ik snel naar mijn eerste klas van de dag. Hoe hard ik me ook haast, ik kom een beetje te laat binnen. De leerlingen zitten reeds op hun plaats en zijn verrassend rustig. Oef. Het is onze eerste les samen dus stel ik mezelf voor en laat hen nadien hetzelfde doen, in het Engels uiteraard. Alles verloopt vlotjes, voor ik het goed besef is de eerste les van de dag voorbij.

Al snel loopt de tweede groep binnen. Deze groep komt niet voor Engels, dit is mijn mentor groep. Ik ben ook hun leerkracht Engels, maar dat is voor morgen. Ik leun tegen mijn lessenaar al kijkend naar de leerlingen die binnen sijpelen. Tot mijn grote verbazing herken ik een van hen, het zwartharige meisje duikt weer op. Ze komt binnen, de omgeving negerend, en ploft zichzelf achterin het lokaal op een stoel.

Ik start mijn verhaal en probeer gelijktijdig met elke leerling contact te leggen. Er is er eentje waarbij dat niet lukt omdat haar hoofd op haar tafel ligt. Ik sta naast haar en laat haar even opschrikken door tegen haar stoel te stompen. Ze kijkt op, haar gezicht toont even wat ergernis gevolgd door verwondering. Mijn oog valt op iets vreemd rond haar mond, als ik het goed kan zien is haar onderste lip gescheurd. Geen klein slipje van per ongeluk te bijten, geen afgetrokken velletje zoals je ziet bij mensen die nerveus aan hun lip trekken. Een diepe, brede snee die van de binnenkant tot net onder haar lip reikt. Het valt me nu pas op. De wolk van rook die deze ochtend tussen ons vormde verbergde dit pijnlijke detail of misschien was de afstand tussen ons te groot om er echt aandacht aan te geven. Alle blikken op mij gericht, zeg ik er niets van. Ik wil haar niet in een lastige situatie brengen. Ze brengt een van haar handen naar haar mond om deze te verbergen en wendt haar blik richting het bord vooraan het lokaal. Ik ga verder met mijn uitleg, af en toe naar haar kijkend om enige vorm van voeling te hebben. Een gevoel van bezorgdheid neemt de bovenhand. Wat is er met haar gebeurd? Zou ze gevochten hebben gisteren, in die club?

Ik roep de namen van mijn lijst een voor een af tot er slechts 1 overblijft.

"Emma Jones?" Alle koppen draaien richting het zwartharige meisje dat nog steeds niet aan het opletten is en lijkt verzonken te zijn in gedachten terwijl haar blik vasthangt aan de klare lucht. Haar naam is Emma. Ik laat haar doen en ga verder met het verplichte informatiemoment voor de rest van de groep. Minuten gaan voorbij. Van zodra de les gedaan is, springen alle leerlingen recht. Ik betrap mezelf op staren naar Emma, net wanneer ik mijn mond open om haar naam over mijn lippen te laten rollen, komt een jongeman voorbij gehold en zegt gedag. Ik glimlach richting hem.