Gevallen voor Em

Naar huis gaan (N)

POV Natasha

"Fuck"

PFF. Terug buiten merk ik al snel dat Emma weg is. Ze is weggelopen, nog maar een keer. Waarom toch. Ik snap het niet. Wil ze helemaal niet geholpen worden? Zeggen dat je geen hulp wil en effectief weglopen van de kans om geholpen te worden zijn twee verschillende dingen. Misschien is ze bang. Niet dat ze bang moet zijn, maar er zit iets achter. Twijfel slaat toe. Wat moet ik nu doen? Zou ze terug naar hier komen? Moet ik binnen gaan wachten op haar? Wie houd ik voor de gek. Ze komt niet terug. Ze had wel al wat op, volgens mij was ze ver genoeg om niet meer correct te handelen als ze iets voor heeft. Misschien moet ik haar gaan zoeken. Ze zou in de problemen kunnen raken. Ik kan het niet hebben dat een van m'n studenten 's nachts en aangeschoten rondhangt op straat. Als er iets ergs gebeurd vergeef ik dat mezelf nooit.

Autosleutels in de hand loop ik naar mijn wagen, ik hop erin en vertrek. Niet goed wetend waar te beginnen. Ze is te voet dus kan niet ver weg zijn. Er zijn ook niet gek veel straten hier in de buurt. Dan maar rondjes rijden en hopen op goed geluk. Rechts starten en blijven rijden.

Ik passeer een klein parkje dat een beetje naast de weg ligt. In de verte, op een van de bankjes, zie ik wat beweging. Dit is een van die plekken waar er nooit veel gebeurd op straat. Ik besluit even te gaan kijken. Is het niet Emma, kan ik nog vragen aan wie ik wel tegenkom of ze haar gezien hebben. Ik knal mijn voet volle kracht op de rem, zet de auto in achteruit en zoek een plekje aan de kant om te parkeren.

Mijn benen zetten vaart achter hun beweging richting de bankjes terwijl mijn hart bij elke stap een slagje sneller gaat en mijn hoofd op hol slaat. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? In het midden van de nacht, op zoek naar een student, in een parkje. Ik weet niet eens wie of wat ik ga treffen. Wanneer ik bijna aan het bankje ben zie ik twee knieën boven de rugleuning uitkomen. Dit is het dan, of Emma ligt hier op de bank en ik kan haar dadelijk thuis brengen of ik stoor een wildvreemde in zijn slaap en wordt zo meteen mogelijks vermoord. Laat ons op het beste hopen? Ik ga nog enkele stapjes dichterbij en fluister-roep dan haar naam.

"Emma?"

Wat had ik nou verwacht? Meteen antwoord krijgen? Dat gebeurd zelden. Zelf als ze me zou gehoord hebben, zou ze niet meteen reageren. Ik stop, hou toch nog een beetje afstand en neem eens diep adem. Ben ik zeker dat ik dit wil riskeren? En wat als ze het wel is? Dan moet ik haar nog zover krijgen om naar huis te gaan.

"Emma?" zeg ik wat luider en met meer kracht.

De knieën verdwijnen achter de rugleuning terwijl een prachtig snoetje tevoorschijn komt. Emma. Mijn lichaam ontspant vrijwel meteen terwijl er een gevoel van opluchting door mijn spieren giert. Haar gezicht springt snel van verbazing naar verwarring. Ze had me duidelijk niet verwacht. Ze zet zich recht en schuift een beetje op zodat er naast haar een plaatsje is op de bank. Een niet uitgesproken uitnodiging in mijn ogen, ik zet me naast haar neer.

"Ik gok erop dat je niet met me wil praten, dat is je goed recht, maar ik ga hier niet weg zonder jou. Ik laat je niet buiten slapen, op een bankje in een duister park, alleen." Zoals gewoonlijk gaat ze niet meteen in op mijn poging om een gesprek te starten. Ik begin die stilte tussen ons wel gewoon te worden. Nu zitten we hier, samen op een bankje. In het midden van de nacht, te staren naar bomen. Ze heeft ondertussen wel al een van haar Airpods uit haar oor gehaald. Ik weet niet of het was om een gesprek te starten, klaar te zijn voor wanneer ik nog eens zou willen proberen of omdat ze er mee wou spelen. Ik heb wel medelijden met dat oortje, als het enig gevoel van waarneming zou hebben, zou het nu zot gedraaid zijn door de bewegingen dat het maakt in haar handen.

"Wat ben je aan het beluisteren?"

"muziek"

"Wat voor muziek?"