Gevallen voor Em

Barbecue (N)

POV Natasha

Ik zit naast Becky. Initieel wou ik wachten tot Emma een plaatsje had gekozen zodat ik me naast haar kon plaatsen en nog wat met haar praten. Ze is eindelijk met me aan het praten. Echt praten kun je het niet noemen, het is eerder een eenzijdige conversatie waarbij ik vragen stel en zij zo kort en mysterieus mogelijk antwoord. Kleine stapjes. Het is beter dan niets. Het is beter dan genegeerd worden en praktisch tegen de muren praten. Becky trok me naar beneden op de stoel naast haar. Taylor zit aan de andere kant van me, tegenover haar William. Aan het einde van de tafel, op de kop, zit Emma. Naast haar William en Taylor.

Ik heb Taylor niet meer gesproken over wat er gebeurd is toen we gingen slapen en je voelt de spanning stijgen. Ik denk niet dat mijn woorden zijn blijven plakken. Ik verschiet er niet van, ze was al goed dronken en is nu opnieuw in de alcohol gevlogen. Ik denk dat de meeste van de meiden nog niet eens in de buurt van nuchter zijn geraakt voor we naar hier gekomen zijn. Ik zou dit zo snel mogelijk met haar moeten uitklaren, die spanning tussen ons is niet gezond en niet plezierig. Al is dit noch de plaats, noch het moment om erover te beginnen. Niet hier, niet nu. Niet met al die mensen rondom ons, niet met Emma en Will in de buurt.

Iedereen is aan het praten, kleine gesprekjes hier en daar. Sommige zijn aan het kennismaken, andere lijken elkaar al eeuwen te kennen. De sfeer zit echt goed, ik ben blij dat we naar hier zijn. Zo nu en dan blijft mij blik op Emma hangen, ik probeer niet te hard op te vallen maar ik blijk er erg in te falen. Becky geeft me een stomp gevolgd door een fluister roepende waarschuwing gepaard met een grijns en knipoog.

"Stop met staren naar William, het valt echt op"

"Ik ben niet naar hem aan het staren" Het is geen leugen, ik heb de nadruk op niet gelegd. Met de nadruk op hem klopt die zin wel. Ik kan haar niet zeggen dat ik eigenlijk naar Emma aan het kijken ben, vanwaar zij zit kan ze het verschil niet echt uitmaken. Ik heb haar nog niet verteld dat Emma een van mijn leerlingen is, dat zij die student is waar ik het een tijdje geleden over had. Momenteel weet niemand dat Emma bij mij in de klas zit, naast Emma en ikzelf. Ik wil geen ongemakkelijke situaties creëren dus houd ik die info liever nog even voor mezelf. Dat en het feit dat ik niet kan toegeven hoeveel Emma in men gedachten ronddwaalt. Ze zouden misschien verkeerde ideeën kunnen krijgen, dat zou het alleen maar erger maken.

"Dus, William, Heb je iemand op deze moment? Een relatie of aan het daten?"  Ik hoor de woorden naast me vertrekken en voel Becky haar hand in mijn been knijpen. Alsof ze wil zeggen dat ik moet opletten voor het antwoord dat komen gaat.

"Nee, niet echt. Niemand momenteel, maar wie weet wat er kan gebeuren hé" antwoord hij met zijn ogen op de mijne gefixeerd. Ik voel mijn wangen rood en warm worden. Ben ik nu aan het blozen? Ik ben te jong voor vapeurs. Ik zie niks in hem, waarom doet dit me zo blozen? Ik trek mijn blik snel los en verleg 'm naar Emma. Zou ze dat gehoord hebben? Of erger, zou ze zien dat ik ervan moet blozen? Ik denk wel dat ze het gemerkt heeft, de blik in haar ogen spreken boekdelen. Als een blik doden kan, zeggen ze dan. Naast me trekt een vervelend geschuifel mijn aandacht. Ook Taylor voelt zich klaarblijkelijk ongemakkelijk. Geweldige situatie, dank je Becks.

"Ik dacht dat jij en Emma een ding waren?" Gooi ik snel op tafel om de aandacht af te leiden. Ik heb me die vraag echt al gesteld, het was nu het moment om ze te gebruiken. William kan zijn lach niet bedwingen, geen gewone glimlach, hij schatert het uit. Was dat zo een grappige vraag? Gezien Emma haar hoofd schudt, zal er wel niets van aanzijn. Hij grijpt Emma's schouder en geeft haar een grote dikke smakkerd op haar wang.

"Dit kleintje hier? Oh god, nee! Echt niet" Emma reageert niet veel dus gaat Will verder.

"Ems is mijn klein meisje, mijn zusje. We hebben dezelfde moeder maar andere vader. Wanneer ik vier jaar was ging het niet meer zo goed tussen mijn ouders. Mijn moeder is vertrokken en we hebben haar niet meer terug gezien. Ze had toen de middelen niet om voor mij te zorgen dus ben ik bij mijn vader gebleven. Mijn vader moet naar niets zien op dat vlak en mijn moeder is zonder iets vertrokken. Het contact was weg tot enkele jaren geleden. Ze was ziek, heel ziek. Kanker. Ze heeft toen contact met ons genomen om zich te verontschuldigen en de resterende tijd nog met mij door te brengen. Toen heb ik Ems ontmoet. Blijkbaar heeft mijn moeder een nieuwe liefde gevonden nadat ze bij ons is vertrokken en heeft ze een jaartje later Emma gekregen. We hebben elkaar ontmoet bij haar tweede doktersafspraak." Ik probeer me sterk te houden, maar wat een zwaar verhaal al tot nu. Iedereen blijft stil en is aandacht aan het luisteren. Dit lijkt nieuwe informatie voor de meerderheid van de mensen aan tafel. En het verhaal is nog niet gedaan.