Gevallen voor Em

Schetsboek (N)

POV Natasha

Ik probeerde met haar te praten. Ik raak er maar niet uit wat er gaande is, ze wil me niets vertellen. Ik denk dat ik haar een beetje zenuwachtig maak, ik ben niet zeker... Het lijkt wel zo. Ze vertelt niets, tegen niemand en ik weet niet waarom. Is het omdat ze niet kan, omdat ze niet wil of omdat ze te bang is om over zichzelf te praten, om over haar situatie te praten? Ik had het gevoel dat ze iets wou zeggen. Ze ging iets met me delen toen die andere leerling binnenkwam en ons onderbrak. Ze liet me ons gesprek niet eens afmaken. Halverwege mijn antwoord richting de jongeman, nam ze haar gerief en zette ze het op een lopen. Ze was de klas uit voor ik nog maar een woord kon zeggen. 

Verzonken in m'n gedachten waggel ik de leraarskamer binnen die voor het moment leeg is. Ik scan de ruimte, er staat een naam op het grote whiteboard bij de lijst van geschorste studenten. We zijn net de tweede week, wie kan zich nu zo slecht gedragen? Geschorst in de tweede week? Ik neem een stapje dichterbij en tot mijn verbazing zie ik Emma haar naam staan. Wat heeft zij uitgespookt? Je krijgt niet zomaar een schorsing... 

Ik zet me even in de Cosy corner met een koffietje om te relaxen wanneer mijn oog op een zwart-kleurige boek valt die op de grote tafel ligt. Ik denk de gerafelde zijkant te herkennen. Is dat? Is dat Emma haar schetsboek? Hoe ze deze in de les probeerde te verbergen voor mij doet me vermoeden dat dit veel voor haar betekend. Ze greep 'm zo hard vast dat ik medelijden kreeg... Ik ben er zeker van dat ze die niet zomaar zou afgeven, dit moet iets te maken hebben met de schorsing. Er is geen ziel in de buurt te bekennen. Ik kan het niet laten, grijp haar schetsboek vast en stop 'm snel weg in m'n tas. Ik kijk nog eens vluchtig rond me, ik ben helemaal alleen. Ik weet niet waarom ik dat gedaan heb... Ik heb zo een drang om door haar boek te bladeren... Misschien in de hoop om Emma beter te begrijpen, om iets over haar te ontdekken?

Eens thuis gekomen, schenk ik voor mezelf een glas wijn in, zet een muziekje op en laat me vallen in de grote zetel. Voetjes omhoog, hoofdje achteruit, relaxen. Al duurt het niet lang voor mijn nieuwsgierigheid het overneemt van mijn ontspannende ik. De hoek van Emma haar schetsboek piept uit de opening van mijn zak en blijft mijn aandacht trekken. Ik sta recht, neem het uit mijn tas en plaats het voor mij op de tafel. Ik blijf er in twijfel naar staren. dergelijke boeken bevatten meestal heel persoonlijke dingen, het is zo fout van mij om er in te kijken... Eigenlijk ben ik die grens al overgestoken de moment ik dat boek in mijn zak stopte... Waar ben ik toch mee bezig. Dit is zo niet oké... Zou ik het openen of niet? Ik ben nu toch al zo ver gegaan? Nee... Ik mag dit niet doen... Kunst is zo persoonlijk, misschien staan er ook nog andere dingen in... Dingen die ze niet kwijt wil aan anderen, dingen die ze graag voor zichzelf wil houden... Aan de andere kant, wat als ze in gevaar is en hier belangrijke info instaat? Ach, in gevaar... Ik hou mezelf voor de gek... Ik heb het hier over een jonge vrouw; gevaar? Jong en onbezonnen waarschijnlijk... Wat is het ergste dat ik kan ontdekken? Op welke medestudent ze een 'crush' heeft?  Welke ontbijtgranen 's morgens op waren voorbije week? Het is een schetsboek, geen dagboek... Misschien staan er enkel tekeningen in van bomen, of vogels? 

Ik kan mezelf niet meer inhouden... Ik draai de flap op en de eerste pagina ligt voor mijn neus. Leeg... Slim wel, die eerste pagina leeg houden... De twijfel slaat weer toe. Dat doe je enkel wanneer je niet wil dat iemand meteen je werk ziet? Toch? Of zou het toeval zijn? Er zal wel een reden zijn waarom ze zo beschermend deed over haar werk? Ik wil zo graag weten wat er instaat en begin te bladeren. Wauw. Dit meisje is zo getalenteerd. Waarom gaat zij niet naar een kunstschool? Ik bedoel... Ze is super creatief. Kunstwerk na kunstwerk toont zich. Ik krijg er tranen van in m'n ogen. Haar werk ontroert me. Er staan verschillende zaken in. Tekeningen, ruwe schetsen, teksten, gedichten, een stukje muziek,... Ze gooit haar toekomst weg op onze school, ze zou in een kunst programma moeten zitten. Ze zou hiermee geld kunnen verdienen. Er zit zoveel potentieel in haar werk, zoveel talent dat de wereld niet kan ontdekken... Emma, wat doe je toch? School missen, feesten, jezelf verbergen. Het doet pijn om te weten dat ze dit allemaal kan en er niets verder mee doet, of toch niet dat wij weten.

Tussen de laatste pagina's zit een werkje dat mijn aandacht net iets langer vasthoudt dan de rest. Een werk dat me intrigeert. Het is een gezicht, prachtig getekend. Zachte schaduwen, harde contouren, vloeiende overgangen. Gedetailleerde ogen, een perfect vastgelegde blik in die ogen. Je kan de emoties in die blik voelen. Ik ben van mijn sokken geblazen. Ik ruk m'n ogen los van de details en hou het werk iets verder van me weg. Dat? Ben? Ben ik dat? Wow. Dit is uitstekend getekend. Waarom ik? Waarom zou ze mij überhaupt tekenen? Was dat de reden waarom ze zo plots haar armen over haar werk gooide? Omdat ze mij aan het tekenen was? En waarom? Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken... Ze heeft zoveel talent, maar een leerkracht tekenen is geen voor de hand liggende keuze. Laat staan een 'gepaste' keuze. Misschien was ik een makkelijk onderwerp omdat ze in m'n les zat?

De volgende dag plaats ik het boek terug waar ik het gevonden had alvorens iemand iets kan merken. Ik was gisteren de laatste om te vertrekken en vandaag de eerste binnen. Ik zet me net op m'n favoriete plekje wanneer Monica binnenkomt. Ze ziet me zitten en komt me vergezellen.

"Plannen voor de aankomende vakantie?"

Ik schud m'n hoofd.

"Niet echt, jij wel?" 

"Nog niet" antwoord ze met een grote grijns op haar gezicht.