Gevallen voor Em

Het mooiste moet nog komen (N)

POV Natasha

Emma krijgt veel te veel aandacht, ik ben er kapot van. Ze is sexy en straalt zelfvertrouwen uit, wat heel opwindend is, ik snap het wel. Ik heb nog steeds niet met haar gesproken over mijn gevoelens, dus ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ik wou dat ze wist hoe ik me voel. Ik kan er niet meer tegen. Mijn gevoelens zijn te sterk. Mijn hart breekt bij de aanblik van Emma die op een nogal sensuele manier door iemand wordt aangeraakt. Ik wil haar en ik moet het haar vertellen.

Haar zien dansen windt me op, haar zien dansen met een sexy, mooi ander meisje bezorgt me buikpijn. Ik wil dat ik het ben. Er is zoveel over haar dat ik nog niet weet... Het gitaarspel, het zingen, nu het dansen... ze heeft een enorme bad-ass uitstraling maar onder al dat uiterlijk vertoon zit een gevoelig en zeer getalenteerd meisje verborgen, wat nog aantrekkelijker is en verlangen om haar beter te leren kennen doet stijgen.

We staan in de kring rond Emma en haar huidige danspartner en kijken hen verbaasd aan. Ik had geen idee. Ik zie Becks haar hoofd schudden terwijl Taylor mijn middel vastpakt om me te troosten. Af en toe ontmoeten mijn ogen die van Emma, ik gebruik alle energie die ik heb om te voorkomen dat ik ga schreeuwen. Het liedje is afgelopen en ze stoppen met dansen, de voor even zo perfect gevormde cirkel verandert weer in een chaotische massa mensen.

Ik zie dat Emma wordt gekust, T moet het ook hebben gezien want ze komt tussen ons in staan en omhelst me. Ze bedoelt het goed, maar haar timing is niet goed. Emma komt onze kant opgelopen, waardoor Taylor in de weg staat om Emma vast te pakken. Er verandert iets in haar ogen als ze in het voorbijgaan tegen T aan botst.

Ik neem afscheid van mijn vrienden en loop achter Emma aan die ik liggend op een van de banken aantref met beide handen op haar buik. Het lijkt alsof ze pijn heeft.

"wil je naar huis?" vraag ik haar. Ze antwoordt niet echt verbaal, maar knik met een grimas op haar gezicht.

"Kom op, dan gaan we weg"

Ze staat op en volgt me naar de auto. Als we instappen hoor ik haar zachtjes kreunen van de pijn, hoewel ze het probeert te onderdrukken. Ik start de auto en ga.

"Ben je oké?" Opnieuw moet ik genoegen nemen met knikje.

"Heb je pi..."

"Ik ben oké" onderbreekt ze me terwijl ze mijn blik ontwijkt.

"Het leek erop dat je plezier hebt gehad?" Op het moment dat het laatste woord mijn mond verlaat, realiseer ik me dat mijn toon jaloezie, frustratie en misschien zelfs een beetje woede bevat. Emma vangt duidelijk de toon op, want haar gezicht vertoont verwarring. Ik heb er onmiddellijk spijt van terwijl ik probeer mijn uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden en mijn ogen op de weg te houden.

"Ben je boos of kwaad op mij?" Ze zegt het waarbij ze de nadruk legt op het je en mij-gedeelte in haar vraag, alsof ze me wil zeggen dat ik niet het recht heb om boos op haar te zijn, maar het andersom zou moeten zijn. Ze heeft gelijk. Ik heb niet het recht om boos op haar te zijn, maar zij ook niet op mij... Ik probeer mezelf op te herstellen en te doen alsof mijn toon niet opzettelijk was.

"Nee, ik vroeg me gewoon af of je het naar je zin hebt gehad..." Lieg ik.

Ze zegt niets terwijl er een zeer aanwezige stilte om ons heen hangt.

Zodra we allebei in de woonkamer zijn, trekt ze haar blazer uit, loopt naar de bank en laat zich erop vallen, haar perfect getrainde bovenlichaam halfnaakt.

"Dus, heb je plezier gehad?" Opnieuw is mijn jaloezie duidelijk merkbaar. Ze slaakt een zucht die naar mijn mening te luid is, waardoor ik nog gefrustreerder word.