Berdel Aşkı

9.Bölüm

Berfin hamileydi.Şu an ne hissettiğimi ben bile anlayamıyordum.Bir taraftan içimde mutluluk vardı.Tabi yani hala oluyordum.Ama bir yandan da mutsuzdum.Onlar çok mutlu bir aile olacaklardı.Ya ben?Zorla evlenmiş biriydim.Tamam Baran o zamanlarla kıyaslanınca çok değişmişti ama ben bana yapılanları unutmamıştım.Kendimi toparlayarak:

-"Tebrik ederim"

dedim ve bardakları masaya götürdüm.Başka ne diyebilirdim ki.Tek isteğim zamanın çabuk geçmesiydi.Biraz yalnız kalmak istiyordum.

Masada sessizlikti.Birden gözlerim doldu.Daha 1 ay önce şu masadan gülüş sesleri eksik olmuyordu.Şimdi neden her şey böyle oldu ki.

-"Kızım neden bir şeyler yemiyorsun?"

-"İştahım yok bu aralar babacım".

-"Tamam ama sağlığına dikkat et".

Kafamı sallamakla yetindim.Daha sonra masayı toplamaya yardım ettim.Bulaşıkları ben yıkayacaktım.Berfin de kahveleri yapıyordu.Kahveler de piştikten sonra tepsiyi aldım ve salona geçtik.Herkese dağıttıktan sonra oturdum ben de.İşte sohbet muhabbet ettikten sonra kalktık.Arabaya binince susmuştum.Kafamı pencereye yaslayıp dışarıyı izliyordum.

-"Lorin neden susuyorsun?Bir şey mi oldu?"

-"Yo hayır.Sadece biraz yorgunum".

-"Ben anlarım bir şey olmuş.Ama sen bilirsin ne zaman anlatmak istersen burdayım.Benden bir şey gizlemene gerek yok".

-"Tamam.Bu arada abim sana haberi verdi mi?"

-"Ne haberi?Bana bir şey söylemediler ki".

-"Gördün mü Berfini kilo almış.Daha da güzelleşmiş öyle değil mi?"

-"E yani evet.Neden söyledin ki bunu?"

-"Çünkü Berfin hamile.Annelik güzelliğidir belki de".

-"Yok haberim yoktu.Annemler biliyor mu acaba".

-"Bilmem gidince söyleriz.Ben de tebrik ederim.Sen söylemesen bileceğimiz yoktu zaten".

Konuşarak konağa varmıştık.İçeriye geçtiğimizde avluda sadece Asiye hanım vardı.Baranla yanına gittik.

-"Hoş geldiniz çocuklar.Nasıl geçti yemek?"

-"İyi geçti ana.Bir de haberimiz var".

-"Neymiş söyle bakalım".

-"Berfin hamileymiş"-dedi Baran.Asiye hanımın gözlerindeki mutluluğu şu karanlıkta bile görmek mümkündü.Ben daha fazla dayanmadan odaya çıktım.Lavaboya geçip elimi yüzümü yıkadım.Daha sonra pijamalarımı da alıp giyindim ve bu gün koltukta uyumaya karar verdim.

Uyanmıştım.Ama hâlâ karanlıktı.Saate baktığımda saat 3-e geliyordu.Yeniden uyumaya çalıştım ama olmuyordu.Üzerime bir şal aldım ve bizim katın terasına çıktım.Tüm karanlığı sadece Ay aydınlatıyordu.Peki şu an benim durumum neydi?Gecenin karanlığı ile efsunlanmış bir yalnızlıktı.Bu acılar geçecek miydi?Ben de mutlu olacak mıydım?Bunu yaparsam o neder,şunu yaparsam böyle söylerler demeyi ne zaman bırakıcam.Ben şu konaktan dışarıya bile çıkamıyorum ki.Göz yaşlarım benden izinsiz akıyordu.Artık ağlamayacaktım.Bu kadar yeter.Bundan sonra ne olursa olsun güçlü durmalıydım.Daha fazla düşünmeden odama geçtim ve uyumaya çalıştım.

Kahvaltı sofrasındaydık.Hâlâ kendimi iyi hissetmiyordum.Sanki bir yanım kopmuştu.Ruhum çökmüştü resmen.

-"Buke Berfinin müjdesini aldık.Sıra sende öyle değil mi?"

Yine Rojda Hanımın şu cümleleri ile güne başlamak zorundamıydım ya ben.Başa gelen çekilir Lorincim.İç sesime içden küfürlerimi iletiyorum şu anda.Ruh halimi daha da düşürüyor.